Miszna podaje także, iż kolejnych siedem bram prowadziło na dziedziniec bezpośrednio otaczający świątynię (Middot 1:4; zob. ŚWIĄTYNIA).

Znaczenie przenośne. W Psalmie 118:19, 20 wspomniano o „bramach prawości”, a także o „bramie Jehowy”, w którą wchodzą prawi (por. Mt 7:13, 14).

O zmarłych mówi się, że przekraczają „bramy śmierci” (Ps 9:13; 107:18). Dostają się do wspólnego grobu ludzkości, a zatem przechodzą przez bramy Szeolu (Hadesu) (Iz 38:10; Mt 16:18). Ponieważ Jezus Chrystus otrzymał klucze śmierci i Hadesu (Obj 1:18), członkowie jego zboru zostali zapewnieni, że ani śmierć, ani Hades nie będą ich więzić na wieki. Apostoł Piotr wykazał, że wszyscy oni umierają i odchodzą do Hadesu tak samo jak Jezus, którego jednak Bóg uwolnił od boleści śmierci i nie pozostawił w Hadesie. Dzięki zmartwychwstaniu ani śmierć, ani Hades nie będą na zawsze tryumfować nad zborem Chrystusowym (Dz 2:24, 31; 1Ko 15:29, 36-38, 54-57).

Ponieważ lud Boży po powrocie na Syjon miał tam wznowić czyste wielbienie, bramy Syjonu nazwano Chwałą. Przepowiedziano, iż nie zostaną opanowane przez nieprzyjaciół, choć będą stale otwarte, aby mogły nimi napływać zasoby narodów (Iz 60:11, 18).

Ezechiel otrzymał wizję miasta, które nosiło nazwę „Jest tam Jehowa” i którego 12 bram nazwano od 12 plemion Izraela (Eze 48:30-35). Prorok opisał też szczegółowo wizję świątyni mającej różne bramy (Eze 40-44).

Święte miasto „Nowa Jerozolima” ma 12 bram, z których każda jest perłą, a znajdujący się przy niej anioł najwyraźniej jest jej strażnikiem. Bramy te nie są nigdy zamykane, gdyż nie ma tam nocy, kiedy zwykło się zamykać wejścia do miast. Napływa przez nie chwała i szacunek narodów. Ale chociaż są stale otwarte, w żaden sposób nie wejdą przez nie ludzie trwający w niegodziwych, nieczystych lub obrzydliwych postępkach. Anielscy strażnicy przepuszczają tylko ‛zwyciężających’ — tych, którzy zachowują czystość i mają być królami i kapłanami razem z Chrystusem (Obj 21:2, 12, 21-27; 22:14, 15; 2:7; 20:4, 6). Chodzenie w świetle tego miasta przysparza błogosławieństw ludziom z narodów ziemi.

Ozdoba w kształcie obręczy, noszona powyżej przegubu dłoni; czasami tworzy zamknięte koło, a czasami nie i wtedy może mieć zapięcie. W starożytności bransoletki nosili zarówno mężczyźni, jak i kobiety — na jednej ręce lub na obu. Wykonywano je z brązu, szkła, żelaza, srebra i złota, często bogato zdobiono, a nawet wysadzano drogimi kamieniami.

Bransoletkami ozdabiali się też Hebrajczycy. W Palestynie były one w użyciu od dawien dawna — archeolodzy znaleźli tam sporo takich ozdób, wykonanych z różnych materiałów, najczęściej z brązu. Sługa Abrahama dał Rebece złoty kolczyk do nosa i dwie bransoletki (hebr. cemidím) ważące dziesięć sykli (114 g) złota (Rdz 24:22, 30, 47). Bransoletki znalazły się także wśród kosztowności, które Izraelici zdobyli na Midianitach i ofiarowali Bogu (Lb 31:50).

Za pośrednictwem Ezechiela Bóg przedstawił się jako Ten, który przystroił Jerozolimę bransoletkami i innymi ozdobami. Ale ponieważ ona wykorzystała je do celów bałwochwalczych i dopuszczała się nierządu, zapowiedział, że ją ukarze i pozwoli, by odebrano jej te piękne przedmioty (Eze 16:11, 17, 38, 39). Bransoletki (hebr. szeròt) wymieniono też wśród rzeczy, które Jehowa miał zabrać wyniosłym „córkom Syjonu” (Iz 3:16, 19).

Bransoleta noszona na ramieniu (hebr. ʼecʽadáh) należała do insygniów królewskich. Taką oznaką władzy monarszej mogła być bransoleta, którą miał na ramieniu izraelski król Saul (2Sm 1:10; zob. OZDOBA).

Każdy z synów mających wspólnych rodziców (lub jedno z nich) w stosunku do innego ich syna lub córki; po hebrajsku ʼach, po grecku adelfòs. Do wymienionych w Biblii rodzonych braci, czyli dzieci tego samego ojca i tej samej matki, należą m.in.: Kain i Abel, synowie Adama i Ewy (Rdz 4:1, 2; 1Jn 3:12); bliźniacy Jakub i Ezaw, synowie Izaaka i Rebeki (Rdz 25:24-26), oraz Jakub i Jan, synowie Zebedeusza i jego żony (Mt 4:21; 27:56; por. Sdz 8:19). Mojżesz i Aaron byli braćmi Miriam (Lb 26:59), a Łazarz był bratem Marty i Marii (Jn 11:1, 19). Słowo „bracia” może się też odnosić do braci przyrodnich — do synów tego samego ojca, ale różnych matek, jak np. 12 synów Jakuba urodzonych przez cztery kobiety (Rdz 35:22-26; 37:4; 42:3, 4, 13), albo do synów jednej matki, ale różnych ojców, jak w wypadku Jezusa i jego braci oraz najprawdopodobniej Dawida w stosunku do jego sióstr (2Sm 17:25; 1Kn 2:13-16; Mt 13:55; zob. śródtytuł „Bracia Jezusa”).

Jednakże w Biblii wyraz „brat” nie oznacza wyłącznie brata rodzonego lub przyrodniego. Abraham nazywał bratem swego bratanka Lota, a Laban — swego siostrzeńca Jakuba (Rdz 11:27; 13:8; 14:14, 16; 29:10, 12, 15; por. Kpł 10:4). W Izraelu braterskie stosunki łączyły również członków