źródłach Jarkonu (1 Sam. 29.1), po czym przeszli do Jizreel (w. 11). Wojska Saula ‛obozowały przy źródle w Jizreel’ (w. 1), a w przeddzień bitwy zajęły pozycje na górze Gilboa. Filistyni rozbili obóz naprzeciwko, w Szunem (1 Sam. 28.4). Walka zakończyła się zwycięstwem Filistynów, a Saul i jego trzej synowie zginęli podczas odwrotu na górę Gilboa” (The Land of the Bible, red. i tłum. na ang. A. Rainey, 1979, ss. 290, 291).

5. Miasto wspomniane w 1 Królów 20:26 jako miejsce porażki syryjskiego króla Ben-Hadada II. Wycofujący się Syryjczycy schronili się w mieście, a jego mur runął na 27 000 ludzi (1Kl 20:29, 30). Wydaje się też, że właśnie to miejsce miał na myśli umierający prorok Elizeusz, gdy przepowiadał królowi Jehoaszowi rozgromienie Syryjczyków przez Izraela (2Kl 13:17-19, 25). Niektórzy uczeni utożsamiają Afek wspomniany w tych wersetach z dzisiejszą wioską Afik lub Fik, leżącą jakieś 5 km na wsch. od Jeziora Galilejskiego. W miejscu tym nie znaleziono jednak żadnych pozostałości pochodzących sprzed IV w. p.n.e. Natomiast w pobliskim ʽEn Gew na brzegu Jeziora Galilejskiego odkryto ruiny dużego miasta warownego z okresu pomiędzy X a VIII w. p.n.e.

(„łożysko potoku”).

Miasto w górzystym regionie pd. Judy, wymienione w sąsiedztwie Hebronu (Joz 15:48, 53, 54). Niektórzy uczeni utożsamiają je z Chirbat al-Hadab, leżącym ok. 6 km na pd. zach. od Hebronu. W pobliżu są dwa źródła wody, znaleziono też archeologiczne pozostałości z okresu izraelskiego.

Beniaminita, jeden z przodków króla Saula (1Sm 9:1, 2).

Zobacz AFEK 2.

(prawdopodobnie: „proch”).

Miejsce wspomniane przez Micheasza (Mi 1:10); inne miejscowości wymienione w kontekście sugerują, że zapewne leżało ono w Szefeli lub na równinach Filistei. Micheasz najwyraźniej posłużył się grą słów: „W domu Afry [hebr. ʽAfráh] tarzajcie się w prochu [hebr. ʽafár]”.

Chrześcijański prorok, który razem z innymi prorokami przybył z Jerozolimy do Antiochii Syryjskiej w czasie rocznego pobytu Pawła w tym mieście.

„Dzięki duchowi” Agabus zapowiedział, że „całą zamieszkaną ziemię nawiedzi wielka klęska głodu” (Dz 11:27, 28). Jak wskazuje Biblia, proroctwo to spełniło się za panowania cesarza Klaudiusza (41-54 n.e.). Żydowski historyk Flawiusz nazwał tę klęskę „wielkim głodem” (Dawne dzieje Izraela, XX, II, 5; XX, V, 2).

Pod koniec ostatniej podróży misjonarskiej Pawła (ok. 56 n.e.) Agabus spotkał się z nim w Cezarei. Związał sobie ręce i nogi jego pasem, by zilustrować proroctwo o przyszłym aresztowaniu Pawła w Jerozolimie (Dz 21:8-11).

Imię lub tytuł więcej niż jednego króla Amalekitów.

1. W swej trzeciej proroczej wypowiedzi Balaam oznajmił, że król Izraela „będzie wyższy niż Agag, a jego królestwo zostanie wydźwignięte” (Lb 24:7). Było to ok. 1473 r. p.n.e., a następna wzmianka o Agagu pochodzi dopiero z czasów panowania Saula (1117-1078 p.n.e.). Z tego względu niektórzy uczeni sugerują, że określenie „Agag” było tytułem królów amalekickich, podobnie jak tytuł „faraon” przysługiwał władcom Egiptu. A może po prostu dwóch królów nosiło to samo imię. W każdym razie z wypowiedzi Balaama o Agagu wynika, że w owym czasie jego królestwo było silne (Lb 24:20; zob. AMALEK, AMALEKICI).

2. Król Amalekitów, którego pokonał Saul, wykonując w ten sposób wyrok Jehowy (Wj 17:14; Pwt 25:17-19; 1Sm 15:1-7). Niemniej Saul nie uśmiercił Agaga i pozwolił ludowi wziąć trochę łupów, toteż Samuel oświadczył, że Bóg go odrzuca jako króla (1Sm 15:8-29). Następnie Samuel sam zabił Agaga, mówiąc mu przedtem: „Jak twój miecz pozbawiał kobiety ich dzieci, tak twoja matka będzie wśród kobiet najbardziej osierocona” (1Sm 15:32, 33; por. Sdz 1:5-7).

(„[od; należący do] Agaga”).

Określenie, którym w Estery 3:1, 10; 8:3, 5 i 9:24 nazwano Hamana i jego ojca, Hammedatę. Najwyraźniej oznacza to, że byli potomkami Agaga, a co za tym idzie, z pochodzenia Amalekitami. Takie wyjaśnienie jest zgodne z żydowską tradycją, według której chodzi o króla Agaga wymienionego w 1 Samuela 15:8-33. Flawiusz nazywa Hamana „Amalekitą” (Dawne dzieje Izraela, XI, VI, 5). A ponieważ Mardocheusz wywodził się od Kisza z plemienia Beniamina, można powiedzieć, że w pewnym sensie jego i Hamana dzieliła tradycyjna już wrogość (Est 2:5).

Cenny kamień ozdobny; odmiana barwnego kwarcu, chalcedonu.

Większość agatów występuje w formie buł w pokładach krzemionki, spotykanych w pustkach skalnych. Warstwy agatu różnią się przejrzystością i przybierają rozmaite odcienie wywołane obecnością mikroskopijnych domieszek związków