• Wróżbiarstwo
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot

    • których łączna wartość wynosiła 50 000 sztuk srebra (tzn. 37 200 dolarów, jeśli były to denary) (Dz 8:9-13; 19:19).

      Naturalne pragnienie poznania przyszłości człowiek zaspokaja przez oddawanie czci i służenie Wspaniałemu Stwórcy, ponieważ Bóg przez swój kanał łączności życzliwie objawia to, co ludzie dla swego dobra powinni wiedzieć wcześniej (Am 3:7). Ale kto odwraca się i oddala od Jehowy — od początku znającego koniec każdej sprawy — ten łatwo ulega wpływowi demonów. Wymownym przykładem może być Saul, który początkowo pytał o przyszłe wydarzenia Jehowę, lecz gdy z powodu swej niewierności został przez Niego odrzucony, zdał się na kierownictwo demonów (1Sm 28:6, 7; 1Kn 10:13, 14).

      A zatem poznanie prawdy objawionej przez Boga nie ma nic wspólnego ze zdobywaniem informacji za pośrednictwem wróżbiarstwa. Tych, którzy w dążeniu do odgadnięcia przyszłości uciekają się do wróżb, niewidzialne siły demoniczne często wprawiają w silne drgawki. Niekiedy sami wprowadzają się w trans, słuchając dziwacznej muzyki i przyjmując narkotyki. Natomiast prawdziwi słudzy Jehowy przemawiający pod wpływem ducha świętego nigdy nie doświadczają takich zaburzeń fizycznych czy psychicznych (Dz 6:15; 2Pt 1:21). Prorocy Boży pełnili swą służbę odpowiedzialnie i bezpłatnie, tymczasem pogańscy wróżbici samolubnie czerpali ze swego rzemiosła zyski.

      Żadnej formy wróżbiarstwa Biblia nie przedstawia w korzystnym świetle. Często potępia spirytystyczne praktyki wróżbiarskie na równi z cudzołóstwem i rozpustą (2Kl 9:22; Nah 3:4; Mal 3:5; Gal 5:19, 20; Obj 9:21; 21:8; 22:15). Grzech wróżbiarstwa jest w oczach Boga porównywalny z buntowniczością (1Sm 15:23). Nie ma więc podstaw biblijnych, by kontakty Jehowy z Jego sługami uznawać za formę „dobrego” wróżbiarstwa.

      Jehowa krzyżuje szyki wróżbitom. Nieograniczoną moc Jehowy w porównaniu ze znikomymi możliwościami wróżbitów uprawiających magię dobitnie ukazują wydarzenia z czasów Mojżesza i Aarona. Gdy na oczach faraona laska Aarona stała się wężem, egipscy czarownicy najwyraźniej potrafili dokonać podobnego cudu. Jakże jednak zostali upokorzeni, kiedy laska Aarona połknęła ich laski! Najwyraźniej też potrafili zamienić wodę w krew i rozmnożyć w kraju żaby. Ale gdy za sprawą Jehowy proch zamienił się w komary, mimo swej znajomości sztuk tajemnych musieli przyznać, że jest w tym „palec Boży” (Wj 7:8-12, 19-22; 8:5-11, 16-19; 9:11).

      Niegodziwy Haman, chcąc ustalić najbardziej dogodny czas na wytracenie ludu Jehowy, rozkazał (zapewne jakiemuś astrologowi) rzucać „pur, czyli los, dzień po dniu i miesiąc po miesiącu” (Est 3:7-9). W pewnym komentarzu do tego wersetu powiedziano: „Stosując taką metodę ustalenia najodpowiedniejszego dnia na przeprowadzenie swej okrutnej intrygi, Haman postąpił zgodnie ze zwyczajem królów i możnowładców perskich, którzy nigdy nie podejmowali żadnych działań bez konsultacji z astrologami i upewnienia się co do szczęśliwej godziny” (Commentary on the Whole Bible, red. R. Jamieson, A. R. Fausset i D. Brown). Na podstawie tej wróżby Haman niezwłocznie przystąpił do realizacji swojego niegodziwego planu. Jehowa jednak ponownie pokazał, że ma moc wybawić swój lud, a Haman, który zaufał wróżbom, został powieszony na palu przygotowanym dla Mardocheusza (Est 9:24, 25).

      Wyższość mocy Jehowy nad siłami okultystycznymi wyraźnie widać było też wtedy, gdy Moabici, „mając w ręku zapłatę za wróżbę”, przyszli nająć mezopotamskiego wróżbitę Balaama, by przeklął Izraelitów (Lb 22:7). Chociaż Balaam próbował „poszukać złowieszczych znaków”, za sprawą Jehowy wypowiadał same błogosławieństwa. Zmuszony przez Boga, w jednej ze swych przypowieści oznajmił: „Przeciw Jakubowi nie ma złowieszczego zaklęcia ani żadnej wróżby przeciw Izraelowi” (Lb rozdz. 23, 24).

      „Duch Pytona”. W macedońskim mieście Filippi Paweł spotkał służącą opętaną przez „ducha — demona wróżbiarstwa”, dosłownie „ducha Pytona” (gr. pneúma pýthona; Dz 16:16). Pyton to imię mitycznego węża, strażnika świątyni w greckich Delfach i tamtejszej wyroczni. Z czasem słowo pýthon zaczęło oznaczać osobę, która potrafi przepowiadać przyszłość, oraz ducha, który przez nią przemawia. Wprawdzie później było też używane jako synonim brzuchomówcy, ale w tym miejscu Dziejów Apostolskich odnosiło się do demona, który umożliwiał owej dziewczynie przepowiadanie przyszłości.