Edomu, zasługującego na spustoszenie (Iz 34:5, 6; 63:1-4; Jer 49:12, 13, 17, 22; Am 1:11, 12).

Bocra jest utożsamiana ze współczesną Busajrą, leżącą ok. 50 km w kierunku pn.-pn.-wsch. od Petry, w pobliżu starożytnego szlaku zwanego Drogą Królewską. Była więc położona niemal w centrum królestwa Edomu i strzegła dostępu do kopalń miedzi w Arabie. Starodawne ruiny w Busajrze świadczą o tym, że Bocra była warownym miastem wzniesionym nad głębokimi wąwozami na wąskiej odnodze góry Dżabal asz-Szaraʼ.

Nazwa „Bocra” występuje w Biblii gdańskiej także w Micheasza 2:12, ale w większości współczesnych przekładów uznano, że chodzi tu raczej o zagrodę dla owiec.

2. W proroctwie przeciw Moabowi zanotowanym w Jeremiasza 48:24 wymieniono Bocrę wśród miast „ziemi Moabu”, leżących w „równinnej krainie” (Jer 48:21), które to hebrajskie określenie (przetłumaczone na „płaskowyż”) występuje w innym miejscu w odniesieniu do Becer (Pwt 4:43). Na tej podstawie niektórzy bibliści przypuszczają, że Bocra i Becer są tym samym miastem (zob. BECER 2).

Obfitość dóbr materialnych; także przymioty duchowe, przywileje służby i uznanie Boże.

Cała Biblia konsekwentnie podkreśla, że prawdziwą wartość ma nie posiadanie bogactw materialnych, lecz dobra pozycja przed Jehową Bogiem, którą zapewnia wypływające z wiary, wytrwałe spełnianie Jego woli. Chrystus Jezus zachęcał, by być „bogatym wobec Boga” (Łk 12:21) i by gromadzić sobie „skarby w niebie” (Mt 6:20; Łk 12:33). Dobre uczynki są niczym bogactwa złożone u Stwórcy w niebie i gwarantują trwałe błogosławieństwa. Namaszczeni duchem naśladowcy Jezusa Chrystusa mogą wyczekiwać „chwalebnego bogactwa” związanego z dziedzictwem niebiańskim (Ef 1:18), a jako „tymczasowi osiedleńcy” na ziemi powinni być bogaci — czyli obfitować — w wiarę, miłość, dobroć i inne zbożne przymioty (por. Gal 5:22, 23; Jak 2:5; 1Pt 2:11, 12; 2Pt 1:5-8).

Zamożni patriarchowie. Tacy wierni słudzy Jehowy jak patriarchowie Abraham i Hiob nie otrzymali nakazu pomagania osobom spoza kręgu ich domowników w przyłączeniu się do prawdziwego wielbienia Boga. Z tego powodu większość czasu poświęcali na zaspokajanie materialnych i duchowych potrzeb swoich rodzin. Jehowa błogosławił pilne wysiłki tych wiernych mężczyzn, dzięki czemu mieli liczne stada, wielu służących oraz dużo złota i srebra (Rdz 12:16; 13:2; 14:14; 30:43; 32:10; Hi 1:2, 3; 42:10-12).

Mimo iż mężowie ci posiadali bogactwa, nie byli materialistami. Rozumieli, że dobrobyt zawdzięczają błogosławieństwu Jehowy, i nie byli zachłanni. Kiedy Abraham pokonał czterech sprzymierzonych królów i odzyskał łupy, które zabrali z Sodomy, mógł znacznie powiększyć swój majątek. Ale choć król Sodomy zaproponował mu, by zatrzymał odebrany dobytek, patriarcha nie przystał na to i oświadczył: „Podnoszę rękę, przysięgając na Jehowę, Boga Najwyższego, Twórcę nieba i ziemi, że nic nie wezmę z tego, co twoje, od nitki aż do rzemyka od sandałów, żebyś nie mógł powiedzieć: ‚To ja wzbogaciłem Abrama’. Dla mnie nic!” (Rdz 14:22-24). A gdy Hiob stracił cały swój dobytek i dzieci, oznajmił: „Jehowa dał i Jehowa zabrał. Niech imię Jehowy dalej będzie błogosławione” (Hi 1:21).

Abraham, Hiob i inni udowodnili, że zasługiwali na powierzenie im bogactwa. Byli pracowici i dobrze wykorzystywali posiadane dobra. Na przykład Hiob chętnie pomagał biednym i uciśnionym (Hi 29:12-16). Ze względu na ich właściwe pobudki Jehowa Bóg miał uzasadnione powody nie dopuszczać, by oszukiwali ich ludzie samolubni i chciwi (Rdz 31:5-12; Hi 1:10; Ps 105:14).

Posłuszeństwo warunkiem dobrobytu Izraelitów. Podobnie jak to było w wypadku wiernych patriarchów, dobrobyt Izraelitów zależał od pozostawania w dobrych stosunkach z Jehową Bogiem. Mojżesz wyraźnie im przypomniał, że to Jehowa, ich Bóg, obdarzył ich „mocą do zdobywania bogactwa” (Pwt 8:18). To On dał im w posiadanie ziemię i zawarł z nimi przymierze (Lb 34:2-12). Mógł też dawać im deszcze we właściwym czasie i dopilnowywać, by nie ponosili strat wskutek nieurodzaju czy najazdu wrogów (Kpł 26:4-7).

Bóg chciał, by Izraelici byli bogatym narodem — pod warunkiem że okażą się posłuszni. Mojżesz oznajmił: „Jehowa otworzy przed tobą swój dobry spichrz, niebiosa, by spuścić na twoją ziemię deszcz we właściwej porze i by pobłogosławić każdy czyn twojej ręki; i będziesz pożyczał wielu narodom, podczas gdy sam nie będziesz się zapożyczał. I Jehowa postawi cię przy głowie, a nie przy ogonie; i będziesz wyłącznie na wierzchu, a nie znajdziesz się na dole, gdyż jesteś posłuszny przykazaniom Jehowy, swego Boga” (Pwt 28:12, 13). Pomyślność Izraelitów miała przysparzać chwały Jehowie, stanowiąc dla okolicznych narodów niezbity dowód, że jest On „Tym, który wzbogaca” (1Sm 2:7), i że Prawo, które dał swym sługom, w niezrównany sposób zapewnia im powodzenie.

Potwierdzeniem tego, że dobrobyt Izraelitów faktycznie pobudzał inne narody do wysławiania Jehowy, są rządy Salomona. Gdy na początku