pożywienia zaspokoiła potrzeby stu tamtejszych „synów prorockich”, a po posiłku zostały jeszcze resztki (2Kl 4:38, 43; por. Mt 14:20; Mk 8:8).

Uważa się, że Baal-Szalisza było położone niedaleko Gilgal, zapewne w „ziemi Szalisza”, którą przemierzył Saul w poszukiwaniu oślic swego ojca (1Sm 9:4). O Baal-Szalisza wspomina Talmud Babiloński; opisano je tam jako miejsce, gdzie bardzo wcześnie dojrzewały plony (Sanhedrin 12a). Przypuszcza się, że leżało w miejscu obecnego Kafr Thulth na przedgórzu Efraima, gdyż określenie Thulth to arabski odpowiednik hebrajskiego Szalisza. Kafr Thulth znajduje się jakieś 46 km na pn. pn. zach. od Jerozolimy.

(„właściciel palmy”).

Miejsce w pobliżu Gibei, gdzie wojownicy izraelscy sformowali szyki do krwawej bitwy z plemieniem Beniamina, sprowokowanej przez odrażające przestępstwo seksualne. Część wojsk Izraela zgromadziła się w Baal-Tamar, a reszta czyhała na Beniaminitów w zasadzce (Sdz 19:25-28; 20:33). Położenie Baal-Tamar nie jest znane.

(„pan much”).

Baal czczony przez Filistynów w Ekronie. Pewne przesłanki pozwalają wnioskować, że Hebrajczycy często zmieniali imiona fałszywych bogów na podobne, ale poniżające. Dlatego końcówka „Zebub” może być przerobionym tytułem „Zabul” („książę”) albo „Zebul” — jednym z wielu, jakie według tekstów z Ras Szamra nosił Baal. Jednakże część uczonych sugeruje, że boga tego nazwali tak jego czciciele, uznając go za twórcę much, mającego władzę nad tymi powszechnymi na Bliskim Wschodzie szkodnikami. A zdaniem innych miano Baal-Zebub wzięło się stąd, że wyrocznie tego boga, kojarzonego z przepowiadaniem przyszłości, odczytywano z lotu lub brzęczenia muchy (2Kl 1:2).

Izraelski król Achazjasz wyprawił do Baal-Zebuba posłańców, by się dowiedzieli, czy wyzdrowieje z ciężkiej choroby. Za pośrednictwem proroka Eliasza Jehowa go upomniał: „Czyżby nie było Boga w Izraelu, że posyłasz, by pytać Baal-Zebuba, boga Ekronu? Toteż z łoża, na które wszedłeś, już nie zejdziesz, gdyż z całą pewnością umrzesz” (2Kl 1:2-8; zob. BEELZEBUB).

Baal czczony na górze Peor przez Moabitów i Midianitów (Lb 25:1, 3, 6). Niektórzy sugerują, że chodzi o inne określenie Kemosza, ponieważ to on był głównym bóstwem Moabitów (Lb 21:29). Skoro cały kult Baala charakteryzował się wyuzdanymi rytuałami, prawdopodobnie nie inaczej było w wypadku kultu Baala z Peor. Kiedy Izraelici obozowali w Szittim na wyżynnych równinach moabskich, czcicielki tego boga nakłoniły ich do niemoralności i bałwochwalstwa (Lb 25:1-18; Pwt 4:3; Ps 106:28; Oz 9:10; Obj 2:14).

Za grzech popełniony w związku z Baalem z Peor Jehowa zesłał plagę, która uśmierciła tysiące Izraelitów. Ponieważ jednak między relacją z Liczb 25:9 a 1 Koryntian 10:8 istnieje pozorna sprzeczność, nasuwa się pytanie, ilu z nich rzeczywiście zginęło wskutek tej plagi. Wygląda na to, że sama plaga uśmierciła 23 000 osób, a 1000 „zwierzchników”, czyli prowodyrów, zabili sędziowie Izraela, którzy potem powiesili ich ciała, wystawiając je na widok publiczny (Lb 25:4, 5; zob. BAAL 4).

1. Syn Beniaminity Rimmona. On i jego brat Rechab byli dowódcami oddziałów grabieżczych. Podlegali synowi Saula Isz-Boszetowi, lecz zamordowali go, gdy zażywał popołudniowego odpoczynku. Ale kiedy przynieśli jego głowę niedawno intronizowanemu Dawidowi, ten rozkazał ich zabić, a ciała pozbawić dłoni i stóp i powiesić przy sadzawce w Hebronie (2Sm 4:2-12).

2. Netofatyta, ojciec Cheleba (Cheleda), jednego z mocarzy stojących u boku Dawida (2Sm 23:29; 1Kn 11:30).

3. Jeden z 12 pełnomocników, którym Salomon zlecił zaopatrywanie domu królewskiego w żywność. Przydzielono mu piąty z wymienionych okręgów — głównie żyzne doliny Megiddo oraz Jizreel. Był synem Achiluda i przypuszczalnie bratem Jehoszafata, kronikarza na dworze Salomona (1Kl 4:3, 7, 12).

4. Inny z 12 pełnomocników Salomona, odpowiedzialny za dostarczanie żywności z dziewiątego okręgu, położonego w północnej Palestynie. Syn Chuszaja, towarzysza Dawida (2Sm 15:32-37; 1Kl 4:7, 16).

5. Prawdopodobnie jeden z przywódców grupy, która wróciła z niewoli babilońskiej z Zerubbabelem (Ezd 2:2; Neh 7:7).

6. Jeden z „naczelników ludu”, którego potomek — jeśli nie on sam — potwierdził pieczęcią „wiarogodną umowę” za czasów Nehemiasza (Neh 9:38; 10:14, 27). Być może tożsamy z omówionym w poz. 5.

7. Ojciec Cadoka, który w 455 r. p.n.e. pomagał Nehemiaszowi w naprawie murów Jerozolimy (Neh 3:3, 4).

Jedna z żon Beniaminity Szacharaima (1Kn 8:1, 8).