pierwszy stało się to tuż po Passze 31 r. n.e., podczas kampanii ewangelizacyjnej Jezusa w Galilei. Kiedy w sabat uleczył człowieka z uschłą ręką, „faryzeusze wyszli i wraz z członkami stronnictwa Heroda natychmiast zaczęli się przeciwko niemu naradzać, żeby go zgładzić” (Mk 3:1-6; Mt 12:9-14).

Prawie dwa lata później, zaledwie na trzy dni przed śmiercią Chrystusa, uczniowie faryzeuszy oraz członkowie stronnictwa Heroda ponownie zjednoczyli siły, aby wystawić Jezusa na próbę w kwestii płacenia podatków. Ludzie ci zostali potajemnie najęci i „mieli udawać prawych w celu przyłapania go na czymś w mowie, żeby go przekazać pod zwierzchnictwo i władzę namiestnika” (Łk 20:20). Zanim przeszli do pytania na temat podatków, próbowali uśpić czujność Jezusa pochlebstwami. On jednak przejrzał ich niecny podstęp i powiedział: „Dlaczego wystawiacie mnie na próbę, obłudnicy?” Potem zamknął im usta swą odpowiedzią w sprawie płacenia podatków (Mt 22:15-22; Łk 20:21-26).

Żona Heroda Antypasa. W r. 32 n.e. za pośrednictwem swej córki Salome zażądała głowy Jana Chrzciciela i rzeczywiście ją otrzymała (Mk 6:22-28). Była córką Arystobula (syna Heroda Wielkiego i jego drugiej żony, Mariamne I), ożenionego z własną kuzynką, oraz siostrą Heroda Agryppy I, który zgładził apostoła Jakuba, brata Jana (Dz 12:1, 2).

Pierwszym mężem Herodiady był jej stryj — przyrodni brat jej ojca, syn Heroda Wielkiego i jego trzeciej żony (Mariamne II), zwany najczęściej Herodem Filipem, dla odróżnienia od Filipa, władcy okręgu Iturei i Trachonu (Łk 3:1). Urodziła mu córkę Salome, która była chyba jej jedynym dzieckiem. Później Herodiada rozwiodła się z Herodem Filipem i poślubiła jego przyrodniego brata Heroda Antypasa, który także był synem jej dziadka Heroda Wielkiego i jego czwartej żony — Maltake. Herod Antypas, nazwany przez Jezusa Chrystusa „tym lisem” (Łk 13:31, 32), był podówczas władcą okręgu (dosł. „tetrarchą”), a w celu poślubienia Herodiady rozwiódł się ze swą pierwszą żoną, córką króla nabatejskiego Aretasa z Arabii.

Jan Chrzciciel miał więc powody, by potępić małżeństwo Herodiady i Heroda Antypasa, które w świetle prawa żydowskiego było nielegalne i niemoralne. Został za to wtrącony do więzienia, a później ścięty. Jego nieustraszona i słuszna nagana wywołała zaciekłą nienawiść Herodiady, która przy pierwszej nadarzającej się okazji doprowadziła do jego śmierci (Mt 14:1-11; Mk 6:16-28; Łk 3:19, 20; 9:9).

W 38 r. n.e. brat Herodiady, Herod Agryppa I, powrócił z Rzymu jako król, co ją ogromnie rozzłościło, ponieważ jej mąż — choć był synem króla — pozostał jedynie władcą okręgu. Zaczęła więc dokuczać mężowi i nie spoczęła, dopóki nie udał się do Rzymu w nadziei, że także zostanie uznany za króla i otrzyma królestwo. Jak podaje Józef Flawiusz, Agryppa, brat Herodiady, wysłał do cesarza Kaliguli tajne listy, w których oskarżył Antypasa o spiskowanie z Partami. W rezultacie Antypas został wygnany do Galii, dokąd udała się z nim Herodiada (Dawne dzieje Izraela, XVIII, VII, 1, 2; Wojna żydowska, II, IX, 6 [181-183]).

Mężczyzna, któremu Paweł przesłał pozdrowienia w liście do zboru chrześcijańskiego w Rzymie i którego nazwał ‛swym krewnym’ (Rz 16:11). Istnieje opinia — oparta na tym, jak apostoł użył określenia „krewni” w Rzymian 9:3 — że Herodion był po prostu jego rodakiem, a nie bliskim członkiem rodziny. Ponieważ jednak Paweł nie nazywał krewnymi wszystkich Żydów, którym przesyłał pozdrowienia (por. Dz 18:2; Rz 16:3), możliwe jest tu bliższe pokrewieństwo (zob. ANDRONIK).

Dworzanin, który publicznie obwieszczał królewskie rozkazy i dekrety. Określenie to występuje w Daniela 3:4, gdzie mowa o heroldzie oznajmiającym postanowienie Nebukadneccara co do oddania czci wykonanemu przez niego posągowi (zob. przyp. w NW). Później zgodnie z rozkazem króla Belszaccara dotyczącym Daniela „obwieszczono [forma tego samego słowa aramejskiego, którego użyto w Dn 3:4] co do niego, że ma zostać trzecim władcą w królestwie” babilońskim (Dn 5:29, przyp. w NW). Na igrzyskach w starożytnej Grecji herold podawał imię i kraj pochodzenia każdego uczestnika zawodów, a w wypadku zwycięzcy — dodatkowo jeszcze imię jego ojca.

Grecki czasownik tłumaczony na „głosić” brzmi kerýsso. Słowo to często występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich i można je też oddać jako „obwieszczać”. Użycie go w Mateusza 24:14 i Marka 13:10 wskazuje, że głosiciele dobrej nowiny o Królestwie Bożym mieli działać w charakterze heroldów (zob. przypisy w NW; por. Mk 1:45; Obj 5:2).

Słowo kerýsso ogólnie znaczy „ogłaszać” (dobrą lub złą nowinę) w odróżnieniu od euaggelízomai, które znaczy „obwieszczać dobrą nowinę”. Noe był głosicielem (czyli heroldem, kéryks) w świecie przedpotopowym i ostrzegał ówczesnych ludzi (2Pt 2:5). Chrystus głosił (jako herold) duchom