• Aniołowie
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • ANIOŁOWIE

      Hebrajski wyraz malʼách oraz jego grecki odpowiednik ággelos dosłownie znaczą „posłaniec”. W całej Biblii pojawiają się one niemal 400 razy. Gdy odnoszą się do stworzeń duchowych, są tłumaczone na ‛aniołowie’, a gdy wyraźnie chodzi o ludzi — na „posłańcy” (Rdz 16:7; 32:3; Jak 2:25; Obj 22:8; zob. POSŁANIEC). Jednakże w pełnej symboli Księdze Objawienia pewne wzmianki o ‛aniołach’ mogą dotyczyć ludzi (Obj 2:1, 8, 12, 18; 3:1, 7, 14).

      Aniołów — jako istoty niewidzialne i potężne — nazywa się niekiedy duchami. Na przykład czytamy: ‛Wystąpił pewien duch i stanął przed Jehową’ albo „Czyż oni wszyscy nie są duchami do publicznej służby?” (1Kl 22:21; Heb 1:14). Ponieważ mają niewidzialne ciała duchowe, mieszkają „w niebiosach” (Mk 12:25; 1Ko 15:44, 50). Poza tym odnoszą się do nich takie określenia, jak „synowie prawdziwego Boga”, „gwiazdy poranne” i „święte miriady” (lub „święci”, BWP) (Hi 1:6; 2:1; 38:7; Pwt 33:2).

      Aniołowie nie wstępują w związki małżeńskie ani nie wydają na świat potomstwa; każdego z nich osobno stworzył Jehowa poprzez swego pierworodnego Syna, który jest „początkiem stworzenia Bożego” (Obj 3:14; Mt 22:30). „Za jego [tego pierworodnego Syna, zwanego Słowem] pośrednictwem zostało stworzone wszystko inne w niebiosach (...) co niewidzialne (...). On też jest przed wszystkim innym i za jego pośrednictwem wszystko inne zostało powołane do istnienia” (Kol 1:15-17; Jn 1:1-3). Aniołowie pojawili się na długo przed człowiekiem, gdyż w czasie ‛zakładania ziemi’ „wespół radośnie wołały gwiazdy poranne i zaczęli z uznaniem wykrzykiwać wszyscy synowie Boży” (Hi 38:4-7).

      Jeśli chodzi o liczbę tych niebiańskich stworzeń, Daniel zobaczył, jak „tysiąc tysięcy mu [Bogu] usługiwało, a stało przed nim dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy” (Dn 7:10; Heb 12:22; Judy 14).

      Zorganizowanie. Dziedzina niewidzialna, podobnie jak ta widzialna, jest zorganizowana. Aniołowie zajmują różne stanowiska. Najpotężniejszym z nich — zarówno pod względem mocy, jak i władzy — jest archanioł Michał (Dn 10:13, 21; 12:1; Judy 9; Obj 12:7; zob. ARCHANIOŁ; MICHAŁ). Ponieważ jest najwyższy rangą i został nazwany ‛wielkim księciem stojącym dla dobra synów ludu Bożego’, przypuszczalnie to on był aniołem, który prowadził Izraelitów przez pustkowie (Wj 23:20-23). Wyjątkowe przywileje i zaszczytne zadania powierzono też serafom (Iz 6:2, 6; zob. SERAFOWIE). Częściej jednak (ok. 90 razy) Pismo Święte wspomina o cherubach; z opisu ich obowiązków wynika, że również oni zajmują wśród aniołów szczególną pozycję (Rdz 3:24; Eze 10:1-22; zob. CHERUBOWIE). Oprócz tego jest cała rzesza anielskich posłańców, którzy przekazują ludziom informacje od Boga. Jednakże ich zadania się na tym nie kończą. Występują w imieniu Najwyższego Boga, który posługuje się nimi do realizacji swego zamierzenia, np. do ochronienia i wybawienia swych sług lub do zgładzenia niegodziwców (Rdz 19:1-26).

      Obdarzeni cechami indywidualnymi. Niektórzy twierdzą, iż poszczególni aniołowie nie mają cech indywidualnych — że są to bezosobowe siły spełniające w różnych miejscach wolę Bożą. Ale Biblia uczy czegoś innego. Imię sugeruje odrębny, indywidualny byt. A aniołowie mają imiona, czego wystarczającym potwierdzeniem jest wymienienie dwóch z nich — Michała i Gabriela (Dn 12:1; Łk 1:26). Brak informacji o innych imionach chroni ludzi przed okazywaniem tym stworzeniom nienależnego im szacunku nacechowanego czcią. Bóg posyła aniołów, by występowali w Jego imieniu, a nie swoim własnym. Jeden z nich, zapytany przez Jakuba o imię, nie wyjawił go (Rdz 32:29). Kiedy Jozue poprosił przybyłego anioła o przedstawienie się, ten odrzekł tylko, że jest „księciem wojska Jehowy” (Joz 5:14). Podobnie gdy rodzice Samsona chcieli poznać imię pewnego anioła, ten wymijająco odrzekł Manoachowi: „Czemuż miałbyś pytać o moje imię, skoro jest ono zdumiewające?” (Sdz 13:17, 18). A gdy apostoł Jan próbował oddać cześć aniołom, dwukrotnie został upomniany: „Uważaj! Nie czyń tego! (...) Oddaj cześć Bogu” (Obj 19:10; 22:8, 9).

      Jako osoby, aniołowie potrafią komunikować się ze sobą (1Ko 13:1) i władać różnymi językami ludzkimi (Lb 22:32-35; Dn 4:23; Dz 10:3-7), odznaczają się też zdolnością myślenia, dzięki której mogą wysławiać Jehowę (Ps 148:2; Łk 2:13). Co prawda nie mają płci, jednak nie dlatego, że są bezosobową siłą — po prostu takimi stworzył ich Jehowa. Zwykle są przedstawiani jako osoby płci męskiej i gdy się materializowali, zawsze przybierali postać mężczyzny. Również o Bogu i Jego Synu mówi się jako o istotach płci męskiej. Gdy w czasach Noego niektórzy zmaterializowani aniołowie