że ziemia nie będzie przechodzić z jednego plemienia do drugiego (Lb 36:7-9; Joz 19:51).

W obrębie plemienia istniał też dalszy podział według głów rodzin. Chociaż podstawową i najważniejszą jednostką w strukturze narodu było plemię, każde z nich dzieliło się jeszcze na „domy patriarchalne” i „rodziny”, w skład których wchodziły poszczególne „domy”, czyli rodziny w węższym tego słowa znaczeniu (Lb 3:20, 24; 34:14). Strukturę tę dobrze ilustrują relacje z Jozuego 7:16-18 oraz 1 Samuela 9:21; 10:20, 21.

Plemiona Izraela duchowego. W Objawieniu 7:4-8 powiedziano, że 144 000 członków Izraela duchowego pochodzi z 12 ‛plemion’, z których każde liczy 12 000 osób (zob. IZRAEL BOŻY). Podana tu lista różni się nieco od listy synów Jakuba (obejmującej Lewiego), będących przodkami plemion Izraela cielesnego (Rdz 49:28). Różnica ta może wynikać z następujących czynników:

Ruben, pierwszy syn Jakuba, utracił prawo pierworodztwa z powodu swego haniebnego postępku (Rdz 49:3, 4; 1Kn 5:1, 2). Józef (pierworodny syn Jakuba z jego drugiej, lecz bardziej kochanej żony, Racheli) otrzymał przywileje należne pierworodnemu, m.in. prawo do dwóch części dziedzictwa w Izraelu (Rdz 48:21, 22). W zestawieniu podanym w Objawieniu 7:4-8 „plemię Józefa” najwyraźniej zastępuje Efraima. Natomiast Manasses wyobraża drugi dział Józefa w Izraelu duchowym. Wymieniono tam także plemię Lewiego; aby jednak liczba plemion pozostała ta sama, pominięto plemię Dana, choć najwyraźniej nie z powodu jakiejś jego winy. Włączenie do tej listy plemienia Lewiego wskazuje też na to, że w Izraelu duchowym nie ma odrębnego plemienia kapłanów, gdyż cały ten naród jest „królewskim kapłaństwem” (1Pt 2:9).

‛Sądzenie dwunastu plemion Izraela’. Jezus oznajmił apostołom, że „przy odtworzeniu” będą „zasiadać na dwunastu tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela” (Mt 19:28; zob. STWORZENIE [Odtworzenie]). Podobną myśl wyraził, gdy zawierał ze swymi wiernymi apostołami przymierze co do Królestwa (Łk 22:28-30). Zapewne nie chodziło mu o sądzenie 12 plemion Izraela duchowego, wymienionych później w Księdze Objawienia, bo przecież apostołowie mieli należeć do tego grona (Ef 2:19-22; Obj 3:21). O „powołanych na świętych” powiedziano, że będą sądzić „świat”, a nie samych siebie (1Ko 1:1, 2; 6:2). Osoby panujące z Chrystusem tworzą królestwo kapłanów (1Pt 2:9; Obj 5:10). A zatem „dwanaście plemion Izraela” wspomnianych w Mateusza 19:28 i Łukasza 22:30 najwyraźniej oznacza „świat” ludzi, którzy nie należą do królewskiej klasy kapłanów zasiadających na niebiańskich tronach, lecz będą przez nich sądzeni (Obj 20:4).

Cienkie łuski ochronne okrywające ziarna zbóż, np. jęczmienia i pszenicy. Biblijne wzmianki o plewach mają znaczenie przenośne, ale nawiązują do metod młócenia stosowanych w starożytności. Po żniwach niejadalne łuski pokrywające cenne ziarno były bezużyteczne, dlatego plewy stanowią trafny symbol czegoś mało ważnego, bezwartościowego i niepożądanego, czegoś, co należy oddzielić od dobrych rzeczy i wyrzucić.

Podczas młocki najpierw wyłuskiwano ziarna z plew, które następnie odwiewano. Ponieważ były lekkie, ulatywały z wiatrem (zob. ODWIEWANIE). W taki sam sposób Jehowa Bóg oczyszcza swój lud od odstępców oraz usuwa zarówno pojedynczych niegodziwców, jak i sprzeciwiające się Mu narody (Hi 21:18; Ps 1:4; 35:5; Iz 17:13; 29:5; 41:15; Oz 13:3). Królestwo Boże zetrze swych wrogów na proch, który wiatr łatwo uniesie niczym plewy (Dn 2:35).

Bezwartościowe plewy często zbierano i palono, żeby wiatr nie przywiał ich z powrotem i nie zanieczyścił nagromadzonego ziarna. Jan Chrzciciel przepowiedział, że podobna ognista zagłada spotka niegodziwych przywódców religii fałszywej — Jezus Chrystus zbierze pszenicę, „ale plewy spali ogniem nieugaszonym” (Mt 3:7-12; Łk 3:17; zob. MŁOCKA).

Plotkowanie to czcza rozmowa, przekazywanie niesprawdzonych pogłosek. Oszczerstwo to złośliwe przypisanie komuś złych czynów lub słów.

Plotkowanie nie zawsze jest złe lub krzywdzące. Osoby plotkujące czasami mówią o innych pochlebnie czy też po prostu powtarzają nieistotne lub nieszkodliwe informacje, kierując się zwykłą ludzką ciekawością. Ale taka czcza pogawędka łatwo może się przerodzić w krzywdzącą i szkalującą obmowę. Pismo Święte ostrzega przed próżną gadaniną i przypomina, że trudno jest zapanować nad językiem, który „stanowi wśród naszych członków świat nieprawości, plami bowiem całe ciało i zapala koło życia naturalnego”. By podkreślić jego zgubny wpływ, ten sam pisarz biblijny mówi dalej o języku: „A sam jest zapalany przez Gehennę” (Jak 3:6). W Biblii wielokrotnie zwrócono uwagę na niebezpieczeństwa wynikające z popuszczania cugli językowi. Taka pusta mowa jest powiązana z głupotą (Prz 15:2); stanowi sidło i może doprowadzić do ruiny (Prz 13:3; 18:7).