którego musiał przestrzegać, oraz wpływ proroków i kapłanów, jak również doradzających mu starszych. Król miał obowiązek sporządzić sobie odpis Prawa i czytać go przez wszystkie dni swego życia (Pwt 17:18, 19). Ponieważ był szczególnym sługą i przedstawicielem Jehowy, ponosił przed Nim osobistą odpowiedzialność. Niestety, wielu królów judzkich łamało te zasady i sprawowało despotyczne, niegodziwe rządy (1Sm 22:12, 13, 17-19; 1Kl 12:12-16; 2Kn 33:9).

Przewodzenie pod względem religijnym. Chociaż prawo nie pozwalało królowi pełnić funkcji kapłańskich, miał on być najważniejszym z niekapłańskich rzeczników wielbienia Jehowy. Czasami król błogosławił poddanych w imię Jehowy lub reprezentował ich w modlitwie do Niego (2Sm 6:18; 1Kl 8:14, 22, 54, 55). Miał dbać o to, by życie religijne ludu było wolne od bałwochwalczych wpływów, a prócz tego mógł odprawić niewiernego arcykapłana, jak to uczynił król Salomon, gdy arcykapłan Abiatar poparł zbuntowanego Adoniasza, który próbował przejąć tron (1Kl 1:7; 2:27).

Żony i majątek. Królowie Judy zwyczajowo posiadali dużo żon i nałożnic, chociaż w myśl Prawa Mojżeszowego władca nie miał poślubiać wielu kobiet (Pwt 17:17). Nałożnice uważano za własność korony i przekazywano je następcy tronu razem z prawami i majątkiem króla. Poślubienie nałożnicy zmarłego króla lub wzięcie jej w posiadanie było równoznaczne z wysunięciem roszczeń do tronu. Taki właśnie sens miało współżycie Absaloma z nałożnicami jego ojca, króla Dawida, oraz prośba Adoniasza, by dać mu za żonę Abiszag, która pielęgnowała sędziwego Dawida (2Sm 16:21, 22; 1Kl 2:15-17, 22). Były to akty zdrady stanu.

Oprócz osobistych posiadłości, łupów wojennych i darów (1Kn 18:10) król miał też inne źródła dochodów, takie jak: specjalny podatek w formie produktów rolnych dostarczanych na potrzeby stołu królewskiego, danina od podbitych królestw, opłaty od kupców podróżujących przez Izrael oraz zyski z różnych przedsięwzięć (np. flota handlowa Salomona) (1Kl 4:7, 27, 28; 9:26-28; 10:14, 15).

Niestabilność północnego królestwa. Co prawda w północnym królestwie izraelskim uznawano zasadę dziedziczności tronu, ale nieraz ją łamano przez bunt lub skrytobójstwo. Zdarzało się to dość często, gdyż wskutek praktykowania religii fałszywej królestwem tym stale targały niepokoje. Tylko dwie dynastie — Omriego i Jehu — utrzymały się przy władzy dłużej niż dwa pokolenia. Ponieważ władcy państwa północnego nie byli objęci przymierzem co do Królestwa (zawartym z Dawidem), żaden z nich nie zasiadał „na tronie władzy królewskiej Jehowy” jako Jego pomazaniec (1Kn 28:5).

Królowie pogańscy i ich lennicy. W Babilonie obrzęd wprowadzenia na tron nowego króla polegał na ujęciu za rękę złotego posągu Marduka. Uczynił to także Cyrus Wielki, by przejąć władzę nad całym imperium babilońskim bez konieczności dokonywania zbrojnego podboju.

Innych królów osadzali na tronach wyżsi władcy, np. zdobywcy danej krainy, którzy często sprawowali nad nią władzę za pośrednictwem miejscowych monarchów, będących ich lennikami. Na przykład Herod Wielki panował nad Judeą jako wasal Rzymu (Mt 2:1), a Aretas był zależnym od Rzymu królem Nabatejczyków (2Ko 11:32).

W przeciwieństwie do królów izraelskich, którzy najwyraźniej dość chętnie przebywali wśród swego ludu, pogańscy władcy na ogół byli dla swych poddanych bardzo nieprzystępni. Wejście bez pozwolenia na wewnętrzny dziedziniec pałacu króla Persji karano śmiercią, chyba że monarcha wyraźnie zezwolił danej osobie przystąpić do siebie, wyciągając do niej swe berło, jak to się stało w wypadku Estery (Est 4:11, 16). Obywatel rzymski mógł się odwołać od decyzji sędziego niższej instancji do samego cesarza, wcześniej jednak musiał stanąć przed wieloma urzędnikami średniego szczebla (Dz 25:11, 12).

Kraj rządzony przez króla lub (rzadziej) królową; także władza królewska, rządy króla. Władza królewska często była dziedziczna. Najwyższy władca mógł też nosić inny tytuł, np. faraon lub cesarz.

Starożytne królestwa były pod wieloma względami podobne do współczesnych. Na ogół istniała jakaś stolica lub inna rezydencja króla, jego dwór, stała armia (w czasach pokoju mogła być stosunkowo nieliczna). Słowo „królestwo” w użyciu biblijnym samo w sobie nie mówi niczego konkretnego o strukturze rządów danego państwa, jego obszarze czy zakresie władzy monarchy. Królestwa różniły się wielkością oraz wpływami i obejmowały zarówno potężne imperia, takie jak Egipt, Asyria, Babilon, Medo-Persja, Grecja czy Rzym, jak i niewielkie miasta-państwa, istniejące np. w Kanaanie w okresie podboju tej ziemi przez Izraelitów (Joz 12:7-24). Starożytne królestwa miały też bardzo zróżnicowaną strukturę administracyjną.

Pierwsze królestwo w dziejach ludzkości założył Nimrod. Początkowo zapewne obejmowało ono