Niebiańska „małżonka królewska”. Ponieważ w Hebrajczyków 1:8, 9 słowa z Psalmu 45:6, 7 odniesiono do Chrystusa Jezusa, wydaje się prawdopodobne, że „córka królewska” z Psalmu 45:13 to prorocze określenie klasy oblubienicy Chrystusa. W takim wypadku „małżonka królewska” (hebr. szegál) wspomniana w Psalmie 45:9 oznaczałaby symboliczną żonę Wielkiego Króla, Jehowy. Ale to nie owa „małżonka królewska”, lecz Jezus Chrystus i 144 000 jego towarzyszy wykupionych z ziemi otrzymują od Jehowy władzę królewską (Dn 7:13, 14, 27; Obj 20:4, 6).

Tytuł bogini czczonej przez odstępczych Izraelitów w czasach Jeremiasza (Jer 44:17-19).

Chociaż kult „królowej niebios” praktykowały przede wszystkim kobiety, najwyraźniej w pewnym stopniu była weń zaangażowana cała rodzina. Kobiety piekły placki ofiarne, synowie zbierali drewno, a ojcowie rozpalali ogień (Jer 7:18). O głębokim zakorzenieniu się tego kultu wśród Żydów świadczy rozumowanie tych, którzy uciekli do Egiptu, gdy zamordowano namiestnika Gedaliasza. Przypisali swe nieszczęścia temu, że ‛przestali sprawiać, by wznosił się dym ofiarny dla „królowej niebios”, i wylewać dla niej ofiary płynne’. Ale prorok Jeremiasz dobitnie wykazał, że ich rozumowanie jest błędne (Jer 44:15-30).

Pismo Święte nie identyfikuje dokładnie „królowej niebios”. Niektórzy utożsamiają ją z sumeryjską boginią płodności Inaną, babilońską Isztar. Imię Inana dosłownie znaczy „królowa nieba”. Jej babilońska odpowiedniczka, bogini Isztar, jest w akadyjskich tekstach określana mianem „królowej niebios” oraz „królowej niebios i gwiazd”.

Wygląda na to, że kult Isztar upowszechnił się w różnych krajach. Na jednej z tabliczek z Amarny, w liście Tuszratty do Amenhotepa III, jest mowa o „Isztar, pani nieba”. Egipska inskrypcja faraona Horemheba, który przypuszczalnie panował w XIV w. p.n.e., zawiera wzmiankę o „Asztarte [Isztar], pani nieba”. Na znalezionym w Memfis fragmencie steli pochodzącej z czasów faraona Merenptaha (prawdopodobnie XIII w. p.n.e.) widnieje wizerunek podpisany „Asztarte, pani nieba”. W okresie perskim w Syene (współczesny Asuan) Asztarte była nazywana „królową niebios”.

Kult „królowej niebios” praktykowano jeszcze w IV w. n.e. Około r. 375 Epifaniusz napisał w rozprawie Panarion (79, 1, 7): „Niektóre kobiety przyozdabiają jakiś wózek lub czworokątną ławkę, rozpościerają kawałek płótna i podczas pewnego dorocznego święta kładą tam bochenek chleba, ofiarując go w imię Marii. Następnie wszystkie kobiety jedzą ten chleb”. Epifaniusz (79, 8, 1, 2) powiązał te praktyki z kultem „królowej niebios” opisanym przez Jeremiasza i zacytował Jeremiasza 7:18 oraz 44:25 (Epiphanius, red. Karl Holl, Lipsk 1933, t. 3, ss. 476, 482, 483).

Księgi Pisma Świętego relacjonujące dzieje Izraela od ostatnich dni życia króla Dawida aż do uwolnienia króla Jehojachina z więzienia w Babilonie.

Pierwotnie obie księgi Królów stanowiły jeden zwój noszący nazwę Królowie (hebr. Melachím), a w Biblii hebrajskiej po dziś dzień są jedną księgą, czwartą wśród tzw. proroków wcześniejszych. W greckiej Septuagincie występują jako 3 i 4 Królestw — pierwszą i drugą są księgi Samuela. Łacińska Wulgata określa je mianem czterech ksiąg Królów, ponieważ Hieronim wolał nazwę Regum (Królów), zgodną z tytułem hebrajskim, od Regnorum (Królestw), będącą dosłownym tłumaczeniem tytułu z Septuaginty. Oddzielenie ksiąg Samuela od Królów, dokonane w Septuagincie, było wygodne, gdyż przekład grecki, zawierający samogłoski, zajmował niemal dwukrotnie więcej miejsca niż tekst hebrajski, w którym aż do drugiej połowy I tysiąclecia n.e. nie występowały samogłoski. W rękopisach greckich podział między tymi księgami nie zawsze przebiegał w tym samym miejscu. Na przykład Lucjan z Antiochii w swym opracowaniu Septuaginty uznaje za początek Księgi 1 Królów zdanie, któremu w naszych Bibliach odpowiada 1 Królów 2:12.

Spisywanie ksiąg Królów. Chociaż żadna z nich nie wymienia swego pisarza, przesłanki biblijne oraz tradycja żydowska wskazują na Jeremiasza. W obu użyto wielu słów i wyrażeń hebrajskich, które poza tym występują w Biblii wyłącznie w jego proroctwie. Księgi Królów i Księga Jeremiasza wzajemnie się uzupełniają — gdy te pierwsze relacjonują jakieś wydarzenie szczegółowo, to ta druga na ogół tylko o nim nadmienia (i na odwrót). Jeżeli więc księgi Królów istotnie zostały napisane przez Jeremiasza, nie dziwi okoliczność, że choć był bardzo znanym prorokiem, ani razu o nim nie wspominają — jego działalność bowiem wyczerpująco przedstawiono w księdze noszącej jego imię. Księgi Królów ukazują sytuację w Jerozolimie już po rozpoczęciu niewoli babilońskiej, z czego wynika, że ich pisarz do niej nie trafił, a właśnie tak było z Jeremiaszem (Jer 40:5, 6).