Bożym i ściągnęły na niego nieszczęście (2Sm 19:1-8; por. Prz 24:21, 22).

W okresie buntu Absaloma Dawid napisał Psalm 3, na co wskazuje jego nagłówek.

Pomnik Absaloma. Absalom postawił sobie kolumnę niedaleko Jerozolimy, na „Nizinie Królewskiej”, nazywanej też „niziną Szawe” (2Sm 18:18; Rdz 14:17). Wzniósł ją, ponieważ nie miał synów, którzy by zachowali pamięć o nim po jego śmierci. Wydaje się więc, że jego trzej synowie wspomniani w 2 Samuela 14:27 zmarli w dzieciństwie. Absaloma nie pochowano przy tej kolumnie; jego zwłoki zostały w dole w lesie Efraima (2Sm 18:6, 17).

W dolinie Kidron znajduje się wykuta w skale budowla nazywana grobem Absaloma, ale jej styl architektoniczny wskazuje, że pochodzi z okresu grecko-rzymskiego, być może z czasów Heroda. Nie ma więc podstaw, by łączyć ją z osobą Absaloma.

(„Jehowa okazał się znaczniejszy”).

Syn Meszullama i ojciec Szafana, sekretarza króla Jozjasza (2Kl 22:3; 2Kn 34:8).

(„wybitny człowiek”).

1. Potomek Saula poprzez Jonatana; miał sześciu synów (1Kn 8:33-38; 9:43, 44).

2. Miejsce wspomniane w Zachariasza 14:5 jako punkt, do którego miała sięgać dolina na skutek przepowiedzianego rozstąpienia się Góry Oliwnej. Musi zatem chodzić o miejsce niedaleko Jerozolimy; pewne podobieństwo widać w nazwie doliny Wadi Jasul (Nachal Acal), odgałęzienia doliny Kidron od strony Góry Oliwnej.

(„brat ojca”).

1. Syn Omriego i król północnego królestwa izraelskiego. Panował w Samarii 22 lata, od ok. 940 r. p.n.e. (1Kl 16:28, 29).

Popieranie fałszywego kultu. Jeśli chodzi o stosunek do religii prawdziwej, panowanie Achaba należało do najgorszych. Nie tylko kontynuował on fałszywą formę wielbienia Jehowy za pośrednictwem złotych cielców, które ustawił Jeroboam, ale też dopuścił do uwikłania Izraelitów w kult Baala na niespotykaną dotąd skalę, a to z powodu małżeństwa z Jezebel, córką króla Sydonu Etbaala. Józef Flawiusz, powołując się na starożytnego historyka Menandra, nazywa Etbaala Itobalem oraz podaje, że zanim zabił on króla i przywłaszczył sobie tron, był kapłanem Astarte (Asztarte) (Przeciw Apionowi, I, 18 [123]).

Pod wpływem swej pogańskiej żony, Jezebel, Achab zaczął wielbić Baala; pozwolił jej też wybudować dla tego boga świątynię i postawić święty pal ku czci Aszery (1Kl 16:30-33). Wkrótce potem w kraju było już 450 proroków Baala oraz 400 proroków świętego pala i wszyscy jadali przy królewskim stole Jezebel (1Kl 18:19). Kiedy zaczęto zabijać mieczem prawdziwych proroków Jehowy, 100 z nich przeżyło tylko dzięki temu, że wierny Abdiasz, zarządca domu Achaba, ukrył ich w jaskiniach i dostarczał im chleba i wody (1Kl 18:3, 4, 13; 19:10).

Eliasz powiadomił Achaba, że karą za uwikłanie się w kult Baala będzie wielka susza, która według Łukasza 4:25 i Jakuba 5:17 trwała trzy lata i sześć miesięcy (1Kl 17:1; 18:1). Deszcz miał spaść tylko na słowo Eliasza i choć Achab poszukiwał go wśród okolicznych królestw i narodów, prorok aż do wyznaczonego czasu pozostawał w bezpiecznym miejscu (1Kl 17:8, 9; 18:2, 10). Achab próbował później winą za suszę i głód obciążyć Eliasza, ale prorok odparł ten zarzut, wykazując, że ich rzeczywistą przyczyną jest kult Baala popierany przez Achaba. Próba przeprowadzona na górze Karmel dowiodła nicości Baala i pokazała, iż prawdziwym Bogiem jest Jehowa; na rozkaz Eliasza pozabijano proroków Baala, po czym kres klęsce suszy położyła gwałtowna ulewa (1Kl 18:17-46). Gdy Achab wrócił do Jizreel i poinformował żonę o działaniach Eliasza wymierzonych przeciw kultowi Baala, Jezebel poprzysięgła prorokowi śmierć, co skłoniło go do ucieczki na górę Horeb (1Kl 19:1-8).

Budowa stolicy; zwycięstwa nad Syrią. Uważa się, że Achab w ramach swych przedsięwzięć budowlanych ukończył wznoszenie fortyfikacji Samarii; jak wykazały odkrycia archeologiczne, składały się one z trzech rzędów potężnych i bardzo solidnie zbudowanych murów. Podczas prac wykopaliskowych natrafiono również na prostokątny plac pałacowy o wymiarach 90 na 180 m, otoczony murem z dokładnie dopasowanych kamieni ciosanych. Znaleziono też mnóstwo płaskorzeźb z kości słoniowej, które zdobiły sprzęty i ściany i być może miały związek z postawionym przez Achaba „domem z kości słoniowej”, o którym wspomniano w 1 Królów 22:39 (ILUSTRACJA, t. 1, s. 948; por. też Am 3:15; 6:4).

Wkrótce jednak bogactwa miasta zostały zagrożone, a jego umocnienia poddane próbie, gdy król Syrii Ben-Hadad II, stojący na czele koalicji 32 królów, rozpoczął oblężenie Samarii. Początkowo Achab potulnie przyrzekł spełnić żądania najeźdźcy, ale później nie zgodził się na splądrowanie pałacu. Przerwano negocjacje pokojowe i dzięki kierownictwu Bożemu Achab zastosował taktykę, która zaskoczyła przeciwników; w rezultacie dokonał