— dokładnie tak, jak proroczo zapowiadało imię syna Izajasza (2Kl 16:5-9; 17:1-6). Niestety, król Achaz nie polegał na Jehowie, lecz próbował odwrócić zagrożenie ze strony Syrii oraz Izraela, szukając ochrony u króla Asyrii, któremu posłał łapówkę. Dlatego Jehowa pozwolił, żeby Asyria zagroziła również Judzie, a nawet — zgodnie z ostrzeżeniem Izajasza — zalała ją aż po Jerozolimę (Iz 7:17-20).

Izajasz wielokrotnie mówił o ‛znakach’, które miał dać Jehowa, a do których należało jego dwóch synów, a raz nawet sam prorok. Jehowa polecił mu, by chodził nago i boso przez trzy lata, stanowiąc znak i proroczą zapowiedź przeciwko Egiptowi i Etiopii, które miały zostać uprowadzone w niewolę przez króla Asyrii (Iz 20:1-6; por. Iz 7:11, 14; 19:20; 37:30; 38:7, 22; 55:13; 66:19).

Proroctwa o wygnaniu i odrodzeniu. Izajasz miał też zaszczyt przepowiedzieć, że to nie Asyria, lecz Babilon strąci z tronu królów Judy i zburzy Jerozolimę (Iz 39:6, 7). Kiedy Asyria zalała Judę „aż do szyi”, Izajasz przekazał królowi Ezechiaszowi pocieszającą wiadomość, iż armia nieprzyjacielska nie wejdzie do miasta (Iz 8:7, 8). Jehowa dotrzymał słowa i posłał swego anioła, który ocalił Jerozolimę, wytracając 185 000 ‛dzielnych mocarzy i wodzów’ asyryjskich (2Kn 32:21).

Niewątpliwie największą radość sprawiło Izajaszowi to, że Jehowa pozwolił mu wypowiedzieć i zapisać wiele proroctw o odrodzeniu jego ukochanej Jerozolimy. Chociaż Jehowa miał dopuścić do tego, by zbuntowany lud został uprowadzony na wygnanie do Babilonii, z czasem zamierzał ją osądzić za złośliwie wyrządzone krzywdy i za zamiar zatrzymania Jego ludu w niewoli na zawsze. Część proroctw Izajasza mówi o Bożym wyroku na Babilon, który miał się stać opustoszałą, nigdy nieodbudowaną ruiną (Iz 45:1, 2; rozdz. 13, 14, 46-48).

Proroctwa o odrodzeniu, rozsiane po całej Księdze Izajasza, wysławiają niezasłużoną życzliwość i miłosierdzie okazywane przez Jehowę Jego ludowi i całej ludzkości. Przepowiadają czasy, gdy Jehowa niesłychanie wywyższy Jerozolimę, otoczy ją chwałą wobec wszystkich narodów i uczyni dla nich błogosławieństwem. Jerozolima rzeczywiście została odbudowana i zaszczycona obecnością Mesjasza, który „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). A w przyszłości miało nastąpić większe i jeszcze wspanialsze odrodzenie Jerozolimy (Rz 15:4; 1Ko 10:11; Gal 4:25, 26).

Rezultaty działalności Izajasza. Izajasz spisał nie tylko księgę biblijną nazwaną od jego imienia, lecz chyba też przynajmniej jedną relację historyczną, ‛sprawy króla Uzzjasza’, którą niewątpliwie włączono do oficjalnych kronik państwowych (2Kn 26:22). Wiernie wywiązując się z proroczego zadania zleconego mu przez Jehowę, miał ogromny wpływ na dzieje swego narodu, zwłaszcza gdy udzielał rad i wskazówek prawemu królowi Ezechiaszowi. Wiele proroctw Izajasza ma także większe spełnienie, gdyż dotyczy Mesjasza i jego Królestwa. Na Księgę Izajasza wielokrotnie powołują się pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich. Bardzo często odnoszą jego proroctwa do Jezusa Chrystusa lub wskazują, jak się spełniły za ich czasów.

Księga ta wspaniale wywyższa Jehowę, którego 25 razy nazywa „Świętym Izraela”. Niedwuznacznie wskazuje też, że lud Boży zostanie wyzwolony przez Pomazańca Jehowy, czyli Mesjasza.

Już w pierwszym wersecie powiedziano, że Księga Izajasza to „wizja dotycząca Judy i Jerozolimy, oglądana przez Izajasza, syna Amoca”. A zatem nawet zawarte w niej proroctwa o różnych narodach nie mogą być traktowane jako oderwane wypowiedzi na temat tych państw. Przeciwnie, wszystkie te orędzia miały bezpośredni związek z Judą i Jerozolimą.

Tło historyczne. Jak wynika z Izajasza 1:1, prorok otrzymywał wizje za dni królów judzkich: Uzzjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza. W okresie tym sytuacja międzynarodowa była niezwykle napięta, a mieszkańcy Judy znajdowali się pod przemożnym wpływem fałszywych poglądów religijnych. Na początku służby Izajasza umarł król Uzzjasz, dotknięty trądem za zuchwałe wkroczenie w kompetencje kapłanów (2Kn 26:16, 19-21). Wprawdzie syn Uzzjasza, Jotam, czynił to, co słuszne, ale „lud wciąż jeszcze postępował zgubnie” (2Kn 27:2; 2Kl 15:34).

Następnym królem był Achaz, który przez 16 lat dawał poddanym zły przykład, gdyż praktykował kult Baala, obejmujący ofiary z ludzi. W tym czasie „rażąco sprzeniewierzano się Jehowie” (2Kn 28:1-4, 19). Właśnie wtedy sprzymierzeni królowie Syrii oraz Izraela oblegli Jerozolimę, a Achaz wbrew radzie proroka Izajasza poprosił o pomoc wojskową Tiglat-Pilesera III, króla Asyrii (2Kl 16:5-8; Iz 7:1-12). W ten sposób ‛uczynił ciało swoim ramieniem, a jego serce odwróciło się od Jehowy’ (Jer 17:5). Asyria zgodziła się na sojusz, ale rzecz jasna była zainteresowana głównie poszerzeniem sfery swych wpływów. Jej wojska zdobyły Damaszek, stolicę Syrii, i najwyraźniej uprowadziły w niewolę odstępczych Izraelitów mieszkających na wsch. od Jordanu (1Kn 5:26).