2. Gadyta mieszkający w Baszanie, potomek Abichaila (1Kn 5:11, 13, 14).

3. Beniaminita, syn Elpaala (1Kn 8:12).

4. Naczelnik z plemienia Beniamina; wymieniony wśród synów Szaszaka (1Kn 8:22-25, 28).

5. Kapłan z plemienia Lewiego; głowa domu patriarchalnego Amoka. Najwyraźniej żył współcześnie z arcykapłanem Jojakimem, namiestnikiem Nehemiaszem oraz kapłanem i przepisywaczem Ezdraszem (Neh 12:12, 20, 26).

Zobacz ABIASAF.

Graniczne miasto przydzielone plemieniu Aszera (Joz 19:24, 28). Ponieważ w wielu hebrajskich manuskryptach w powyższym fragmencie występuje nazwa „Abdon”, zdaniem większości uczonych określenie „Ebron” powstało w wyniku błędu w zapisie (zob. ABDON 5).

1. Syn Gada, wnuk Jakuba (Rdz 46:16). W równoległym sprawozdaniu w Liczb 26:16 zamiast Ecbona wymieniono Ozniego, ojca Oznitów, co nasuwa wniosek, że do tej jednej osoby odnosiły się dwa imiona.

2. Potomek Beniamina, syn Beli. Został zaliczony do „głów domu ich praojców, dzielnych mocarzy” (1Kn 7:6, 7).

Judzkie miasto dane plemieniu Symeona jako enklawa (Joz 15:21, 29; 19:1, 3; 1Kn 4:24, 28, 29). Niektórzy uczeni utożsamiają je z Umm al-ʽAzam, leżącym ok. 25 km od Beer-Szeby w kierunku pd.-pd.-wsch.

(prawdopodobnie: „gromadzić”).

Jeden z choryckich szejków w ziemi Seir (Rdz 36:20, 21, 30). Później Choryci zostali wywłaszczeni i unicestwieni przez synów Ezawa (Pwt 2:22).

Zobacz ACHIRAM.

Jeden z potomków Beniamina (1Kn 8:1, 6).

Po raz pierwszy wymieniono je w Biblii jako miejsce postoju Izraelitów pod koniec ich 40-letniej wędrówki po pustkowiu. Następnym obozowiskiem było Kadesz na pustkowiu Cin (Lb 33:35, 36). Z Kadesz wysłano do króla Edomu prośbę o pozwolenie na przejście przez jego ziemię, ale ten odmówił (Lb 20:14-22). Dlatego Mojżesz wspominał później: „Przeszliśmy więc dalej — z dala od naszych braci, synów Ezawa, mieszkających w Seirze, z dala od drogi Araby, od Elatu i od Ecjon-Geber” (Pwt 2:8). Inne fragmenty biblijne wskazują, że zarówno Elat (Elot), jak i Ecjon-Geber leżały nad Morzem Czerwonym, najwyraźniej nad jego pn.-wsch. odnogą, czyli zatoką Akaba (1Kl 9:26; 2Kn 8:17).

Wypowiedź z Powtórzonego Prawa 2:8 pozostaje w zgodzie z wcześniejszą relacją z Liczb 21:4, według której Izraelici „ciągnęli od góry Hor [gdzie zmarł Aaron] drogą Morza Czerwonego, by obejść ziemię Edom”. Niektórzy uczeni uważają, że spod góry Hor Izraelici doszli do pd. krańca Morza Martwego, a następnie udali się w górę doliny potoku Zered (stanowiącego granicę między Edomem i Moabem). Według innych biblistów z powyższych wersetów wynika, że chcąc ominąć ziemię edomską, obrali bardziej okrężną trasę — wracali „drogą Morza Czerwonego” i zawędrowali w okolice Ecjon-Geber. Najpierw więc, jak sugerują ci uczeni, Izraelici poszli na pd. w kierunku zatoki Akaba, a potem, po dotarciu do jakiegoś miejsca na pn. od Ecjon-Geber, skręcili na pn. wsch. i przez Wadi Jatm od pd. obeszli pasmo górskie należące do Edomu.

Za panowania Salomona. Kolejna wzmianka o Ecjon-Geber pojawia się ponad 400 lat później, za panowania Salomona (1037-998 p.n.e.). W tym mieście nad zatoką Salomon wybudował flotę okrętów, których załogę stanowili Izraelici i Fenicjanie. Współpracował z nim doświadczony w tej dziedzinie fenicki król Tyru Chiram (1Kl 9:26-28; 10:11). W następnym stuleciu król Jehoszafat (936-ok. 911 p.n.e.) usiłował wznowić wyprawy morskie z Ecjon-Geber, ale zgodnie z zapowiedzią Jehowy jego okręty uległy rozbiciu (1Kl 22:48, 49; 2Kn 20:36, 37).

Warto zauważyć, że zarówno za czasów Salomona, jak i Jehoszafata część okrętów miała pływać nie tylko do Ofiru, lecz także do Tarszisz (2Kn 9:21; 20:36, 37). Ponieważ wiele dowodów wskazuje na to, iż Tarszisz leżało na terenie dzisiejszej Hiszpanii, niektórzy powątpiewają w możliwość podejmowania w starożytności takich wypraw z Ecjon-Geber. W haśle TARSZISZ 4 przedstawiono hipotezę o istnieniu kanału łączącego Nil z Morzem Czerwonym. Wyjaśniałoby to również, w jaki sposób król Chiram mógł oprócz ludzi posyłać Salomonowi do Ecjon-Geber i Elot (Elat) także „okręty” (2Kn 8:17, 18). Z drugiej strony istnieje opinia, że okręty te mogły dopływać do jakiegoś miejsca na wybrzeżu filistyńskim, gdzie je rozbierano, transportowano lądem do zatoki Akaba i tam ponownie składano. Zwolennicy tego poglądu powołują się na przykład krzyżowców, którzy w późniejszych czasach stosowali podobną metodę. Wydaje się, że przynajmniej drewno