1. Miasto przydzielone plemieniu Aszera jako część jego dziedzictwa (Joz 19:24, 27). Utożsamia się je ze współczesną miejscowością Kabul, położoną ok. 13 km na wsch. pd. wsch. od Akko.

2. Nazwa obszaru w Galilei, gdzie leżało 20 miast, które Salomon podarował tyryjskiemu władcy Chiramowi, zapewne z wdzięczności za pomoc w przedsięwzięciach budowlanych. Kiedy jednak Chiram zobaczył te miasta, „w jego oczach nie były one odpowiednie” i powiedział do Salomona: „Cóż to za miasta mi dałeś, mój bracie?” Następnie nazwano je „Ziemią Kabul” (1Kl 9:10-13).

Według Flawiusza miasta te leżały „niedaleko od Tyru” (Dawne dzieje Izraela, VIII, V, 3). W Izajasza 9:1 Galileę nazwano „Galileą narodów” i niektórzy uczeni uważają, że te 20 miast zamieszkiwała ludność pogańska. Wydaje się mało prawdopodobne, by Salomon przekazał cudzoziemskiemu królowi miasta, w których mieszkali Izraelici; być może istotnie znajdowały się one poza terenami zasiedlonymi przez Izraelitów, choć leżały w obrębie granic ziemi, którą Bóg obiecał Izraelowi i którą podbił ojciec Salomona, Dawid (Wj 23:31; 2Sm 8:1-15). Słuszność tego gestu bywa też kwestionowana ze względu na prawo Boże z Kapłańskiej 25:23, 24. Jeśli dotyczyło ono tylko ziemi zamieszkanej przez lud, z którym Bóg zawarł przymierze, dar ten nie byłby niczym niestosownym. W przeciwnym razie stanowiłby kolejny przykład tego, że Salomon nie trzymał się ściśle wskazówek Bożych, o czym świadczyło też pomnażanie liczby koni i poślubianie wielu cudzoziemskich żon (por. Pwt 17:16, 17 z 1Kl 4:26; 11:1-8).

Sprawozdanie biblijne nie wyjaśnia, dlaczego te miasta nie spodobały się Chiramowi. Niektórzy uważają, że pogańscy mieszkańcy nie utrzymywali ich w dobrym stanie; zdaniem innych mogło chodzić o niekorzystne położenie geograficzne. W każdym razie z powodu niezadowolenia Chirama tereny te nazwano „Ziemią Kabul”. Znaczenie słowa „Kabul” w tym fragmencie było przedmiotem wielu rozważań. Flawiusz napisał (zob. wyżej), że w języku fenickim Kabul znaczy „niepowabne”, ale współcześni uczeni nie znaleźli żadnych innych dowodów potwierdzających takie wyjaśnienie. Większość językoznawców uważa, że chodzi tu o grę słów, gdyż Kabul brzmi podobnie do hebrajskiego wyrażenia kewál („do niczego”).

W równoległym sprawozdaniu w 2 Kronik 8:2, opisującym wydarzenia po zakończeniu przedsięwzięć budowlanych Salomona, wspomniano o miastach, „które Chiram dał Salomonowi” i które ten odbudował, by mogli je zasiedlić Izraelici. Nie powiedziano tu, czy chodzi o te same miasta, które wcześniej Salomon podarował Chiramowi. Jeśli tak było, oznaczałoby to, że Chiram nie przyjął tego daru. Zdaniem niektórych obaj królowie wymienili się darami w postaci miast, chociaż 9 rozdz. 1 Królów nic o tym nie wspomina.

(„święte miejsce”), KADESZ-BARNEA („święte miejsce Barnea”).

Miejsce obozowania Izraelitów na pustkowiu, na skraju terytorium Edomitów w pobliżu „drogi do Szur”, utożsamianej ze współczesną Darb al-Szur, prowadzącą z Hebronu do Egiptu (Rdz 16:7, 14; Lb 20:14-16 [hebr. słowo ʽir („miasto”) w Lb 20:16 może oznaczać obozowisko; por. Lb 13:19]). Wygląda na to, że Kadesz-Barnea dzieliło od Horebu 11 dni wędrówki drogą przez górę Seir (Pwt 1:2).

O Kadesz raz czytamy, że leżało na pustkowiu Paran, a innym razem, że na pustkowiu Cin. Być może wynikało to z tego, iż te dwa pustkowia graniczyły ze sobą w Kadesz. Ewentualnie pustkowie Cin mogło stanowić część większego pustkowia Paran (Lb 13:26; 20:1). W czasach Abrahama Kadesz było też znane jako En-Miszpat (Rdz 14:7; 20:1). Prawdopodobnie można z nim także utożsamić Kedesz (Joz 15:21, 23).

Kadesz bywa identyfikowane z ʽAjn Kadajs, leżącym ok. 80 km na pd. pd. zach. od Beer-Szeby. Pośrodku niegościnnego pustkowia (por. Pwt 1:19) wokół źródła czystej, słodkiej wody w Kadajs rosną drzewa, krzewy i trawa. W pobliżu są jeszcze dwa inne źródła: ʽAjn al-Kudajrat i ʽAjn al-Kusajma. Obecnie największym z tych trzech źródeł jest ʽAjn al-Kudajrat i dlatego niektórzy wolą właśnie tam lokalizować Kadesz-Barnea. Jednakże najbardziej wysunięte na wsch. jest ʽAjn Kadajs. Stąd utożsamienie Kadesz-Barnea z tym źródłem chyba najlepiej odpowiada opisowi pd. granicy Kanaanu, która ze wsch. na zach. przebiegała przez następujące miejsca: Kadesz-Barnea (ʽAjn Kadajs?), Chacar-Addar (ʽAjn al-Kudajrat?), Acmon (ʽAjn al-Kusajma?) (Lb 34:3-5).

Jeżeli Izraelici rzeczywiście obozowali w tym rejonie, to z powodu swej liczebności zapewne korzystali ze wszystkich trzech źródeł. Na przykład obóz, który rozbili tuż przed przekroczeniem Jordanu, rozciągał się „od Bet-Jeszimot aż do Abel-Szittim” (Lb 33:49). Stanowiska utożsamiane z tymi dwoma miejscami są oddalone od siebie o jakieś 8 km. Z kolei z Kadesz-Barnea (ʽAjn Kadajs) do Acmonu (ʽAjn al-Kusajma) jest ok. 14 km, a do Chacar-Addar (ʽAjn al-Kudajrat) — 9 km. Izraelici mogli więc korzystać ze wszystkich trzech źródeł. Niewykluczone też, iż cały ten teren określano mianem Kadesz-Barnea, a nazwę zachowało pd.-wsch. źródło (zob. ACMON; ADDAR 2).

W drugim roku po wyjściu z Egiptu Izraelici wyruszyli z Chacerot i rozłożyli się obozem w Kadesz-Barnea (por. Lb 10:11, 12, 33, 34; 12:16; 13:26). Następnie Mojżesz wysłał do Ziemi Obiecanej 12 zwiadowców. Dziesięciu z nich przyniosło złe wieści, toteż Izraelici zaczęli buntowniczo szemrać. Dlatego Jehowa skazał cały naród na wędrówkę po pustkowiu. Wtedy Izraelici podjęli próbę podbicia Kanaanu — bez Bożego poparcia i kierownictwa — i ponieśli sromotną klęskę (Lb 13:1-16, 25-29; 14:1-9, 26-34, 44, 45; 32:7-13; Pwt 1:41-45). Po tych wydarzeniach jakiś czas mieszkali w Kadesz-Barnea (Pwt 1:46). Ale Jehowa nie chciał, by tam pozostali. Wcześniej powiedział im: „Chociaż Amalekici i Kananejczycy zamieszkują nizinę, wy zawróćcie jutro [hebr. idiom znaczący „później”; podobnie w Wj 13:14] i pomaszerujcie na pustkowie drogą Morza Czerwonego” (Lb 14:25).

Izraelici opuścili więc Kadesz-Barnea i przez 38 lat wędrowali po pustkowiu (Pwt 2:1, 14). Wygląda na to, że w tym okresie przebywali w 18 różnych miejscach — tyle obozowisk wymieniono od momentu opuszczenia przez nich Chacerot (por. Lb 12:16 do 13:3, 25, 26; 33:16-36). Chociaż po wyruszeniu z Chacerot obozowali w Kadesz, w Liczb 33:18 nie zostało to odnotowane. Mogło to być celowe opuszczenie lub — jak dawniej sugerowano — Kadesz jest tożsame z Ritmą.

W końcu w pierwszym miesiącu 40 roku od wyjścia z Egiptu Izraelici wrócili do Kadesz (Lb 20:1; 33:36-39). Tu zmarła Miriam, siostra Mojżesza. Potem Mojżesz i Aaron utracili przywilej wejścia do Ziemi Obiecanej, gdyż nie uświęcili Jehowy w związku z cudownym dostarczeniem wody Izraelitom obozującym w Kadesz. Następnie Mojżesz poprosił Edomitów o pozwolenie na przejście przez ich terytorium (Lb 20:1-17). Prośba została odrzucona, a Izraelici najwyraźniej zatrzymali się w Kadesz na dłużej (Lb 20:18; Sdz 11:16, 17), po czym ruszyli w stronę Ziemi Obiecanej drogą prowadzącą obok góry Hor (Lb 20:22; 33:37). Kiedy dotarli do równin moabskich na wsch. od Jordanu, Jehowa zapowiedział, że pd. granica Ziemi Obiecanej będzie przebiegała przez Kadesz-Barnea (Lb 33:50; 34:4). Później Izraelici pod wodzą Jozuego zdobyli tereny od Kadesz-Barnea po Gazę (Joz 10:41); Kadesz-Barnea znalazło się na pd. granicy Judy (Joz 15:1-4).

W Psalmie 29:8 czytamy, iż głos Jehowy sprawia, że ‛pustkowie Kadesz się wije’. Może to być nawiązanie do silnych wiatrów, które wieją w kierunku Kadesz od gór leżących na pn. i unoszą piasek w taki sposób, że ma się wrażenie, jakby pustkowie się wiło.

(„Bóg wychodzi naprzeciw; Bóg idzie na przedzie”).

Lewita, który wraz z członkami swej rodziny wrócił do Jerozolimy z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 40; Neh 7:6, 7, 43; 12:1, 8, 24). Kadmiel i jego synowie pomagali nadzorować odbudowę świątyni (Ezd 3:9).

Osoba o tym imieniu została też wymieniona za dni Nehemiasza (455 p.n.e.) z okazji wyznania przez naród grzechów popełnionych przeciwko Jehowie i sporządzenia „wiarogodnej umowy” potwierdzonej pieczęcią (Neh 9:4, 5, 38; 10:1, 9, 10). Ponieważ jednak od powrotu z niewoli babilońskiej (537 p.n.e.) upłynęło już sporo czasu, w tych późniejszych wydarzeniach zapewne nie uczestniczył ten sam Kadmiel, lecz raczej jakiś przedstawiciel jego domu.

(od rdzenia oznaczającego: „wschód”).

Jeden z ludów, których ziemie Jehowa przyrzekł potomstwu Abrama (Abrahama) (Rdz 15:18-21). Najprawdopodobniej było to plemię pasterskie lub koczownicze, jak wymienieni wcześniej Kenici i Kenizzyci (Rdz 15:19). Dokładne położenie terytorium Kadmonitów nie jest znane, choć przypuszcza się, iż mieszkali na Pustyni Syryjskiej, między Palestyną i Syrią a Eufratem.

Hebrajskie określenie tego ludu (kadmoní) ma taką samą postać jak przymiotnik kadmoní: „wschodni” (Eze 47:18), stąd zdaniem niektórych chodzi po prostu o „mieszkańców Wschodu” (Sdz 8:10). Ponieważ jednak w Rodzaju 15:19 ów hebrajski wyraz występuje jako nazwa, może oznaczać konkretne plemię.

Mieszanina wonnych żywic i balsamów, które wolno się paląc, wydzielają przyjemny zapach. Hebrajskie słowa ketòret i ketoráh pochodzą od rdzenia katár, oznaczającego: „sprawiać, że się wznosi dym ofiarny”. Ich odpowiednikiem w Chrześcijańskich Pismach Greckich jest thymíama.

Święte kadzidło, które miało być używane w przybytku na pustkowiu, wykonano z kosztownych składników ofiarowanych przez Izraelitów (Wj 25:1, 2, 6; 35:4, 5, 8, 27-29). Podając przepis na tę czteroskładnikową mieszaninę, Jehowa rzekł do Mojżesza: „Weź sobie wonności: krople stakte i onychę, i wonne galbanum oraz czystą wonną żywicę. Wszystkiego ma być taka sama ilość. I sporządzisz z tego kadzidło, wonną mieszaninę,