babilońskiej taką nazwę nosił okręg w Judzie, którego „księciem” był Malkijasz (Neh 3:14). Ponieważ w Jeremiasza 6:1 wymieniono Bet-Hakkerem razem z Tekoą, niejeden uważa, że znajdowało się ono na pd. od Jerozolimy, pomiędzy nią a Tekoą. O takim właśnie położeniu wspomniał Hieronim w IV w. n.e., używając przy tym nazwy Betacharma. Zgodnie z tym poglądem niektórzy sugerują, że może chodzić o dzisiejsze Chirbat Salih (Ramat Rachel), leżące 4,5 km na pd. pd. zach. od Wzgórza Świątynnego. Inni jednak są zdania, że wzmianka o Tekoi wcale nie musi oznaczać, iż Bet-Hakkerem znajdowało się w pobliżu, i utożsamiają je z miejscem o nazwie ʽAjn Karem (ʽEn Kerem) (co znaczy: „źródło winnicy”), 7,5 km na zach. pd. zach. od Wzgórza Świątynnego. Ta żyzna okolica pełna gajów oliwnych i winnic leży u podnóża góry Dżabal ʽAli, z której szczytu widać Górę Oliwną, fragment Jerozolimy, a na zach. — Morze Śródziemne. Na szczycie odnaleziono duże kopce kamieni, które zdaniem pewnych uczonych służyły do nadawania sygnałów ogniowych wspomnianych przez Jeremiasza (zob. BET-KAR).

Miasto po wsch. stronie Jordanu w ziemi, o którą poprosiło plemię Gada ze względu na jej dobre pastwiska. Zostało zbudowane lub odbudowane przez Gadytów i chociaż leżało na nizinie, było jednym z ich miast warownych (Lb 32:1, 34, 36; Joz 13:27).

Wydaje się, że pozostałości nazwy tego miasta zachowały się w nazwie Tall ar-Rama w Wadi ar-Rama na równinach Moabu, choć pierwotne Bet-Haran (Bet-Haram) utożsamia się z Tall Iktanu, ok. 13 km na wsch. pn. wsch. od miejsca, gdzie Jordan wpływa do Morza Martwego. W pobliżu znajdowały się słynne gorące źródła; być może m.in. z tego powodu król Herod wybudował w tej okolicy pałac. Na początku naszej ery Tall ar-Rama znane było pod nazwą Livias, nadaną przez Heroda Antypasa; później zmieniono ją na Julias.

(„dom spustoszeń”).

Wysunięty najdalej na pd. punkt terenu zajmowanego przez Izraelitów obozujących na równinach moabskich przed przekroczeniem Jordanu i wejściem do ziemi kananejskiej (Lb 33:48, 49). Obóz rozciągał się od Bet-Jeszimot do Abel-Szittim. Miejsca, z którymi się je dzisiaj identyfikuje, są oddalone od siebie o ok. 8 km. Bet-Jeszimot jest utożsamiane z Tall al-ʽAzajma, leżącym niedaleko pn.-wsch. krańca Morza Martwego, ok. 19 km na pd. wsch. od Jerycha. W pobliżu znajduje się Chirbat Suwajma — w czasach rzymskich osiedle to było znane pod grecką nazwą Besimo. Niedaleko bije też obfite źródło. Tall al-ʽAzajma usytuowane jest na płaskowyżu górującym nad okolicznymi równinami, u wylotu jednej z dolin potoków, które opadają ze wznoszących się na wsch. gór.

Bet-Jeszimot znajdowało się na obszarze podległym Sychonowi, królowi Amorytów, a gdy Izraelici zdobyli te tereny, zostało przydzielone plemieniu Rubena (Joz 12:1-3; 13:15-21; por. Sdz 11:13-27). W czasach proroka Ezechiela wymieniono je wśród miast Moabu leżących na stoku przy granicy i nazwano je „ozdobą kraju” (Eze 25:8-10). W proroctwie tym Jehowa zapowiada, że otworzy te graniczne miasta i wystawi Moab na atak „mieszkańców Wschodu” — koczowniczych plemion zamieszkujących pustynie Półwyspu Arabskiego (por. Sdz 6:3; 8:10). Moabici zajęli Bet-Jeszimot i inne miasta Rubenitów być może po tym, jak ci ostatni zostali uprowadzeni do Asyrii, albo jeszcze wcześniej (1Kn 5:26).

(„dom barana”).

Miejsce wymienione w relacji ze zwycięskiej bitwy Izraelitów z Filistynami pod Micpą. Izraelici ścigali uciekających wrogów „aż do miejsca na południe od Bet-Kar” (1Sm 7:11). Bet-Kar bywa kojarzone z Bet-Hakkerem (Neh 3:14; Jer 6:1), utożsamianym przez niektórych z ʽAjn Karem (ʽEn Kerem ), leżącym 7,5 km na zach. pd. zach. od Wzgórza Świątynnego w Jerozolimie. Jeżeli Filistyni rzeczywiście obrali taką trasę, to od Micpy uciekali przez głęboką dolinę Wadi Bajt Hanina do doliny Sorek, a przez nią na równiny filistyńskie (zob. BET-HAKKEREM).

(„dom lwic”).

Jedna z miejscowości na terytorium Judy przekazanych plemieniu Symeona jako miasta-enklawy (Joz 19:1, 6). Wymieniono ją między Chacar-Susa i Szaruchenem, z czego wynika, że leżała w Negebie, gdzieś na zach. lub pd. zach. od Beer-Szeby. W Jozuego 15:32 najwyraźniej występuje po prostu jako Lebaot, a w 1 Kronik 4:31 została zastąpiona przez „Bet-Biri”. Być może jest to nazwa tej samej miejscowości używana po niewoli babilońskiej (zob. BET-BIRI).

(„dom chleba”).

1. Miasto położone wśród wzgórz Judy, przy głównej drodze prowadzącej z Jerozolimy do Beer-Szeby. Dzisiaj jest to miejscowość o nazwie Bajt Lahm (Bet Lechem), leżąca ok. 9 km na pd. pd. zach. od Wzgórza Świątynnego, na wysokości 777 m n.p.m., czyli mniej więcej takiej jak Jerozolima. Co prawda okolice te są skaliste, lecz uprawia się tam oliwki, winogrona i różne zboża (Rut 1:22).

Wcześniej Betlejem najprawdopodobniej nazywało się Efrat (lub Efrata). Jakub pochował