będącym w więzieniu, ale nie była to dla nich dobra nowina (1Pt 3:18, 19).

Wymieniany jako drugi syn Kanaana, prawnuk Noego poprzez Chama (Rdz 10:1, 6, 15; 1Kn 1:13). Het był praojcem Hetytów (1Kl 10:29; 2Kl 7:6; zob. HETYCI), z których część osiedliła się w górzystej ziemi judzkiej (Wj 3:8). W pobliżu Hebronu Abraham kupił od Efrona Hetyty pole Machpela razem ze znajdującą się tam jaskinią, którą przeznaczył na grobowiec (Rdz 23:2-20; 25:8-10; 49:32). Imię Het pojawia się w Biblii 14 razy, z czego 10 razy w wyrażeniu „synowie Heta”. Z „córek Heta” (zwanych też „córkami Kanaanu”) pochodziły dwie żony Ezawa; przysparzały one zmartwień jego rodzicom (Rdz 26:34, 35; 27:46; 28:1, 6-8).

(„[od; należący do] Heta”).

Lud wywodzący się od Heta, wymienianego jako drugi syn Kanaana (Rdz 10:15). Hetyci byli zatem z pochodzenia Chamitami (Rdz 10:6).

Abraham miał do czynienia z Hetytami, którzy mieszkali w Kanaanie w czasie, gdy on się tam sprowadził. Jehowa obiecał dać jego potomstwu ziemię kananejską, zamieszkiwaną przez różne narody, między innymi przez Hetytów (Rdz 15:18-21). Niemniej powiedział mu, że „jeszcze się nie dopełniła wina Amorytów [określenie używane często w odniesieniu do wszystkich narodów kananejskich]” (Rdz 15:16). Dlatego Abraham uszanował fakt, iż ziemia ta należy do Hetytów, i gdy zmarła Sara, poprosił Efrona, syna Cochara, by mu sprzedał jaskinię, w której mógłby ją pochować (Rdz 23:1-20).

Sprawozdanie z czasów Jozuego donosi, że Hetyci zajmowali tereny „od pustkowia i tego Libanu po wielką rzekę, rzekę Eufrat” — była to „cała ziemia Hetytów” (Joz 1:4). Najwyraźniej zamieszkiwali głównie górzyste okolice, obejmujące Liban i prawdopodobnie jakieś tereny w Syrii (Lb 13:29; Joz 11:3).

Pod przekleństwem Noego. Ponieważ Hetyci wywodzili się od Kanaana, również ich objęło przekleństwo, które rzucił na niego Noe. Kiedy więc zostali podbici przez Izraelitów, spełniła się zapowiedź z Rodzaju 9:25-27. Hetyci wyznawali religię pogańską. Jak w wypadku innych Kananejczyków, jej elementem zapewne był kult falliczny. Gdy wnuk Abrahama Ezaw poślubił Hetytki, były one „źródłem goryczy ducha dla Izaaka i Rebeki”, jego ojca i matki (Rdz 26:34, 35; 27:46).

Bóg opisał krainę zamieszkiwaną przez Hetytów i sąsiednie ludy jako „ziemię mlekiem i miodem płynącą” (Wj 3:8). Ale narody te były tak zdeprawowane, że stała się ona z ich powodu nieczysta (Kpł 18:25, 27). Bóg wielokrotnie przestrzegał Izraelitów, by nie uczestniczyli z nimi w plugawych praktykach. Wymienił wiele niemoralnych postępków, których Izraelitom nie wolno było popełniać, po czym powiedział: „Nie stańcie się nieczystymi przez którąkolwiek z tych rzeczy, gdyż przez wszystkie te rzeczy stały się nieczyste narody [między innymi Hetyci], które wypędzam przed wami” (Kpł 18:1-30).

Skazani na zagładę. Hetyci zostali wymienieni wśród siedmiu narodów przeznaczonych na zagładę. Powiedziano o nich, że były „liczniejsze i potężniejsze” od Izraelitów. Tak więc narody te musiały składać się z przeszło trzech milionów ludzi, a Hetyci zamieszkujący niedostępne góry zapewne budzili szczególny lęk (Pwt 7:1, 2). Gdy Hetyci usłyszeli, że Izraelici (pod wodzą Jozuego) przeszli przez Jordan i zniszczyli Jerycho oraz Aj, dali wyraz swej wrogości, gromadząc się przeciwko nim razem z innymi narodami kananejskimi (Joz 9:1, 2; 24:11). Dlatego Izraelici mieli zniszczyć hetyckie miasta i pozabijać ich mieszkańców, aby pod ich wpływem nie okazać się nielojalnymi wobec Boga i nie ściągnąć na siebie Jego niezadowolenia (Pwt 20:16-18). Niestety, nie wykonali dokładnie Bożego nakazu. Po śmierci Jozuego przestali wytracać te narody, toteż pozostały one jak ‛cierń w ich boku’, stanowiąc ciągłe zagrożenie (Lb 33:55, 56).

Późniejsze dzieje. Ponieważ Izraelici nie posłuchali Boga i nie wytępili do końca narodów kananejskich, On oświadczył: „Powiedziałem zatem: ‚Nie wypędzę ich sprzed waszego oblicza i staną się dla was sidłami, a ich bogowie będą dla was przynętą’” (Sdz 2:3). Wygląda na to, że Izraelici tolerowali Kananejczyków, którzy wśród nich mieszkali, a w rzadkich wypadkach nawet powierzali im niepoślednie, odpowiedzialne stanowiska. Poza tym, jak się wydaje, ze wszystkich ludów kananejskich jedynie Hetyci pozostali silnym i wpływowym narodem (1Kl 10:29; 2Kl 7:6).

Dwaj Hetyci — Achimelech i Uriasz — byli żołnierzami, może nawet dowódcami, w armii Dawida. Uriasz gorliwie walczył przeciwko wrogom Izraela i przestrzegał Prawa. Kiedy Dawid dopuścił się cudzołóstwa z jego żoną, Batszebą, kazał postawić go podczas bitwy na niebezpiecznej pozycji. W rezultacie Uriasz poniósł śmierć. Dawid został za to ukarany przez Boga (1Sm 26:6; 2Sm 11:3, 4, 11, 15-17; 12:9-12).

Spośród Hetytów król Salomon powoływał mężczyzn do pracy przymusowej (2Kn 8:7, 8).