(Kpł 24:19, 20). Z kolei apostoł Paweł troszczył się o to, żeby zbór chrześcijański był bez skazy, nieskalany pod względem duchowym (Ef 1:4; 5:27; Kol 1:22; zob. też Judy 24).

Zobacz SPICHRZ.

(hebr. ʽachbár).

Hebrajskie słowo ʽachbár, tłumaczone na „mysz”, „szczur”, „skoczek” lub „skaczący gryzoń”, zdaniem wielu uczonych odnosi się do rozmaitych zwierząt z rodziny myszowatych i im pokrewnych, np. do skoczka. Jednakże leksykon języków hebrajskiego i aramejskiego L. Koehlera i W. Baumgartnera wskazuje właśnie na skoczka.

Skoczek to mały gryzoń, który trochę przypomina miniaturowego kangura i do dzisiaj występuje na Bliskim Wschodzie. Skoczek pustynny (Jaculus jaculus) osiąga długość 10—15 cm i waży 50—70 g. Ma duże uszy i oczy. Przednie kończyny są krótkie, ale tylne mierzą aż dwie trzecie długości całego ciała. Najdłuższą częścią zwierzęcia jest ogon, zakończony kitką. Skoczki żyją na terenach pustynnych i prowadzą nocny tryb życia: gorące dnie spędzają w podziemnych norach, a nocą, gdy robi się chłodniej, wychodzą na żer.

Arabowie zamieszkujący Pustynię Syryjską jedzą skoczki, ale dla Izraelitów były to stworzenia ceremonialnie nieczyste (Kpł 11:29). Wydaje się jednak, że odstępczy Izraelici lekceważyli ten zakaz Prawa (Iz 66:17, przyp. w NW).

Skoczki są szkodnikami zbożowymi. Gdy święta Arka znajdowała się na terytorium Filistynów, Bóg zesłał na nich plagę skoczków, która doprowadziła kraj do zguby (1Sm 6:4, 5, 11, 18).

(hebr. ʽakráw; gr. skorpíos).

Niewielkie zwierzę z gromady pajęczaków (odróżnianych przez biologów od owadów). W przeciwieństwie do innych pajęczaków samica skorpiona nie składa jaj, lecz rodzi żywe młode.

Skorpion ma cztery pary odnóży krocznych, długi, cienki ogon składający się z kilku segmentów, zakończony zakrzywionym kolcem jadowym, a także parę kleszczy (przypominających kleszcze homara) pokrytych niezwykle wrażliwymi włoskami. Często podnosi ogon do góry i wygina go do przodu nad głowotułowiem, wymachując nim we wszystkie strony. Kolca jadowego używa do obrony i podczas polowania. Schwytaną kleszczami ofiarę w razie potrzeby uśmierca jadem. Prowadzi nocny tryb życia: w dzień kryje się pod kamieniami, w rozpadlinach oraz w szczelinach budynków, a nawet pod matami i łóżkami, natomiast nocą poluje na pająki i owady.

Istnieje przeszło 600 gatunków skorpionów, mierzących od niespełna 2,5 cm do 20 cm. Kilkanaście z nich można spotkać w Palestynie i Syrii. Chociaż ukąszenie skorpiona zazwyczaj nie jest śmiertelne dla człowieka, niektóre gatunki mają jad silniejszy niż wiele niebezpiecznych żmij pustynnych. Najjadowitszym skorpionem żyjącym w Izraelu jest Leiurus quinquestriatus. Do przejmującego bólu spowodowanego ukłuciem skorpiona nawiązano w Objawieniu 9:3, 5, 10, gdzie o symbolicznych szarańczach powiedziano, że miały „taką władzę, jaką mają ziemskie skorpiony”, i że mogły zadawać ludziom męczarnie, „jak męczarnie spowodowane przez skorpiona, gdy ugodzi człowieka”.

Skorpiony występowały na Pustkowiu Judzkim i na „straszliwym pustkowiu” półwyspu Synaj (Pwt 8:15). Stok przy pd.-wsch. granicy Judy, znajdujący się na pd. zach. od pd. krańca Morza Martwego, nosił nawet nazwę Akrabbim („skorpiony”) (Lb 34:4; Joz 15:3; Sdz 1:36).

W 1 Królów 12:11, 14 i 2 Kronik 10:11, 14 hebrajski wyraz ʽakrabbím, dosłownie „skorpiony”, został przetłumaczony na „batogi”. Być może chodziło o batogi z ostrymi końcówkami.