wjechał do Jerozolimy, najwyraźniej drogą prowadzącą z Betanii przez Górę Oliwną (Mt 21:1-11; Mk 11:1-11; Łk 19:29-38). Dnia 10 Nisan w drodze z Betanii do Jerozolimy Jezus przeklął nieowocujące drzewo figowe, które zupełnie uschło do następnego dnia (11 Nisan), gdy wraz z uczniami znowu tamtędy przechodził (Mk 11:12-14, 19, 20).

Podczas czterech ostatnich dni swego ziemskiego życia Jezus w ciągu dnia przebywał w Jerozolimie, ale na noc razem z uczniami opuszczał to wielkie miasto i udawał się do skromnej wioski, jaką była Betania, na wsch. stoku Góry Oliwnej, gdzie zapewne zatrzymywał się w domu Marty, Marii i Łazarza (Mt 21:17; Mk 11:11; Łk 21:37).

Czterdzieści dni po zmartwychwstaniu, gdy nadeszła pora rozstania z uczniami, Jezus zaprowadził ich nie do świątyni, którą Bóg już odrzucił, ale „aż do Betanii” na Górze Oliwnej, skąd następnie został uniesiony w górę (Łk 24:50-53; Dz 1:9-12).

Na ogół uważa się, że w miejscu, gdzie za czasów Jezusa znajdowała się Betania, wcześniej leżało miasto Anania, należące do plemienia Beniamina (Neh 11:32).

2. Jeden raz wspomniano w Biblii o Betanii za Jordanem (Jn 1:28); właśnie tam chrzcił Jan i tam też zapewne przedstawił swym uczniom Jezusa jako „Baranka Bożego” (Jn 1:35, 36). W III w. Orygenes zastąpił w tej relacji Betanię nazwą Betabara, która zachowała się w Biblii gdańskiej, jednak najbardziej wiarogodne rękopisy mówią o Betanii. Położenie tej Betanii po wsch. stronie Jordanu jest nieznane. Zwolennicy tradycyjnej lokalizacji miejsca chrztu Jezusa uważają, że było to naprzeciwko Jerycha. Wydaje się jednak, że wersety z Jana 1:29, 35, 43 oraz 2:1 wskazują, iż miejsce to było oddalone nie więcej niż dzień drogi od Kany Galilejskiej, z kolei fragmenty z Jana 10:40 i 11:3, 6, 17 mogą sugerować odległość ok. dwóch dni drogi od Betanii, w której mieszkał Łazarz. Być może więc było to gdzieś niedaleko na pd. od Morza Galilejskiego, choć trudno to jednoznacznie ustalić.

(„dom odpowiedzi [na modlitwy]”).

Jedno z miast w górzystym regionie na terytorium plemienia Judy (Joz 15:59). Współcześnie utożsamiane z Chirbat Bajt ʽAnun, leżącym ok. 6 km na pn. pn. wsch. od Hebronu.

(„dom pustynnej równiny”).

Jedno z sześciu miast na terytorium Judy, o których powiedziano, że leżą „na pustkowiu” (Joz 15:61). Wymieniono je w opisie granicy między Beniaminem i Judą (Joz 15:6). Chociaż zostało przydzielone temu ostatniemu plemieniu, później przypisano je Beniaminitom, więc mogło być miastem-enklawą (Joz 18:21, 22). Część nazwy być może zachowała się w ʽAjn al-Gharaba, źródle tryskającym po pn. stronie Wadi al-Kelt, ok. 6 km na wsch. pd. wsch. od Jerycha. W takim wypadku Bet-Araba leżałaby w pustynnych okolicach przylegających do pn. krańca Morza Martwego.

Zobacz ARBELA, DOM.

(„dom nikczemności [coś nikczemnego]”).

1. Miejscowość na terytorium plemienia Beniamina blisko starożytnego miasta Aj (Joz 7:2; 18:11, 12). Leżała na pustkowiu, na wsch. od Betel i na zach. od Michmasz, i była miejscem znamiennej bitwy, w której Saul i Jonatan wypędzili Filistynów z Michmasz (1Sm 13:5; 14:23).

2. Prorok Ozeasz, lamentując nad bałwochwalstwem, którego się dopuszczali ówcześni Izraelici, wymienił Bet-Awen razem z Gibeą i Ramą, innymi ważnymi miastami Beniamina (Oz 4:15; 5:8; 10:5, 8). Wydaje się, że nazwy tej prorok użył w niepochlebnym sensie w odniesieniu do Betel, które niegdyś było „domem Bożym”, ale z powodu praktykowanego tam kultu cielca stało się „domem nikczemności” (1Kl 12:28-30).

Zobacz AZMAWET 5.

Zobacz BAAL-MEON.

(„dom Bary”).

Kiedy Gedeon ze swymi żołnierzami ścigał uciekających Midianitów, przesłał Efraimitom polecenie, żeby zajęli „wody aż po Bet-Barę i Jordan” (Sdz 7:24) — najwyraźniej w celu uniemożliwienia nieprzyjacielowi przeprawy przez rzekę. Ponieważ bitwa rozegrała się na nizinie Jizreel (Sdz 6:33), Bet-Bara mogła leżeć na zach. od Jordanu. Dokładna lokalizacja nie jest znana, choć przypuszcza się, że było to między Wadi Farʽa i Jordanem. Podobną taktykę zastosował Ehud w walce z Moabitami, kiedy to Izraelici „zdobyli brody jordańskie, odbierając je Moabitom” (Sdz 3:27, 28).

Miasto przydzielone synom Symeona, choć leżało na terytorium Judy, w Negebie (1Kn 4:24, 31). Na równoległej liście miejscowości z Jozuego 19:6 występuje jako Bet-Lebaot, dlatego przypuszcza się, że nazwa Bet-Biri, użyta przez Ezdrasza w Księdze 1 Kronik, pochodzi z okresu po niewoli babilońskiej. Mogła się ona zachować w nazwie góry Dżabal al-Biri, położonej ok. 40 km na pd. zach. od Beer-Szeby. Z tego względu niektórzy sugerują, że Bet-Biri leżało na tej górze lub w jej okolicach (zob. BET-LEBAOT).