Jehojada zaliczał się do kapłanów. Został przedstawiony jako „naczelny kapłan”, „wódz synów Aarona”, i należał do tych, którzy przybyli do Hebronu, gdy Dawid został królem nad całym Izraelem (1Kn 27:5; 12:27, 38).

2. Doradca króla Dawida, najprawdopodobniej wnuk Jehojady opisanego powyżej (1Kn 27:33, 34).

3. Arcykapłan za panowania Jehorama, Achazjasza, Atalii oraz Jehoasza. Był mężem Jehoszeby, córki króla Jehorama, zwanej też Jehoszabat (jest to jedyne opisane w Biblii małżeństwo arcykapłana z kobietą królewskiego rodu). Jehojada zasłynął zwłaszcza z obalenia Atalii i przywrócenia w Judzie należytego miejsca czystemu wielbieniu. Kiedy zabito króla Achazjasza, syna Atalii, ta wymordowała „całe potomstwo królewskie” i zagarnęła tron. Jednakże Jehoszeba, siostra Achazjasza (choć nie musiała być córką Atalii), zabrała jego synka Jehoasza i ukrywała go przez sześć lat. W siódmym roku Jehojada zapewnił sobie poparcie Lewitów, dowódców karyjskiej straży przybocznej, biegaczy, a także zwierzchników domów patriarchalnych Izraela. Przedstawił im Jehoasza, którego obwołano królem. Potem nakazał wyprowadzić Atalię poza teren świątyni i tam ją stracić (2Kl 11:1-16; 2Kn 22:10 do 23:15).

Następnie Jehojada bezzwłocznie przystąpił do odrodzenia wielbienia Jehowy. Odnowił przymierze Izraela z Jehową, po czym lud zburzył dom Baala, zniszczył jego ołtarze i wizerunki oraz wytracił jego kapłanów. Jehojada doprowadził też do porządku całą służbę świątynną. Wywierał bardzo silny i pozytywny wpływ na życie Jehoasza. Wspólnie zatroszczyli się o odnowienie świątyni i sporządzenie różnych używanych w niej przyborów. Kiedy Jehojada zmarł w wieku 130 lat, dostąpił niespotykanego zaszczytu — został pogrzebany razem z królami, „gdyż postępował dobrze w Izraelu i wobec prawdziwego Boga oraz jego domu”. Niestety, po jego śmierci Jehoasz uległ podszeptom książąt judzkich i odwrócił się od Jehowy, a nawet rozkazał zgładzić syna Jehojady Zachariasza, który zganił niewierny naród (2Kl 11:17 do 12:16; 2Kn 23:16 do 24:22).

4. Kapłan, którego w czasach Jeremiasza zastąpił Sofoniasz, syn Maasejasza (Jer 29:24-27).

(prawdopodobnie: „Jehowa podnosi”).

Jeden z ostatnich królów judzkich, syn Jozjasza i Zebidy, noszący pierwotnie imię Eliakim (2Kl 23:34, 36; 1Kn 3:15). Nieudolne rządy Jehojakima trwały ok. 11 lat (628-618 p.n.e.) i były pełne niesprawiedliwości, ucisku i przelewu krwi (2Kn 36:5; Jer 22:17; 52:2). W tym czasie Judę dotkliwie nękały też oddziały grabieżcze Chaldejczyków, Syryjczyków, Moabitów i Ammonitów (2Kl 24:2).

Po śmierci króla Jozjasza lud Judy z jakichś powodów ustanowił królem Jehoachaza, młodszego brata Eliakima. Mniej więcej trzy miesiące później faraon Necho pojmał Jehoachaza i osadził na tronie 25-letniego Eliakima, zmieniając przy tym jego imię na Jehojakim. Nałożył też na królestwo judzkie ogromny haracz. Jehojakim spłacił daninę, ściągając od ludu srebro i złoto w postaci podatku (2Kl 23:34-36; 2Kn 36:3-5). Już samo to było dla jego poddanych dużym obciążeniem, a tymczasem król snuł plany budowy nowego, wystawnego pałacu. Najprawdopodobniej w celu obniżenia kosztów wykorzystywał robotników i nie dawał im zapłaty. Dlatego Jehowa za pośrednictwem Jeremiasza zapowiedział temu nikczemnemu władcy, że spotka go marny los i „zostanie pogrzebany pogrzebem osła” (Jer 22:13-19).

W początkach panowania Jehojakima Jeremiasz ostrzegał, że jeśli lud nie okaże skruchy, Jerozolima i świątynia zostaną zburzone. Prorokowi zagrożono wtedy śmiercią. Jednakże cieszący się poważaniem Achikam wziął go w obronę i ocalił. Wcześniej podobne proroctwo Urijasza tak rozwścieczyło Jehojakima, że postanowił go zgładzić. Przestraszony Urijasz uciekł do Egiptu, ale nie uchronił się przed gniewem króla, który rozkazał sprowadzić proroka z powrotem i zabił go mieczem (Jer 26:1-24).

W czwartym roku rządów Jehojakima (625 p.n.e.) Nebukadneccar pokonał faraona Necho w bitwie o panowanie nad Syrią i Palestyną, stoczonej pod Karkemisz nad Eufratem, przeszło 600 km na pn. od Jerozolimy (Jer 46:1, 2). W tym samym roku Jeremiasz zaczął dyktować swemu sekretarzowi Baruchowi wypowiedzi Jehowy przeciwko Izraelowi, Judzie i wszystkim narodom, począwszy od przekazanych w 13 roku królowania Jozjasza (gdy Jehojakim miał ok. sześciu lat). Niemal rok później, w dziewiątym miesiącu księżycowym (Kislew — listopad/grudzień), zwój z utrwalonym na piśmie orędziem został odczytany królowi Jehojakimowi. Kiedy tylko Jehudi przeczytał trzy lub cztery kolumny zwoju, król odcinał je i wrzucał do ognia płonącego w koszu z rozżarzonymi węglami w pałacu zimowym. W ten sposób fragment po fragmencie wydał na pastwę płomieni cały zwój. Trzech książąt próbowało powstrzymać króla, lecz ich nie posłuchał. Szczególnie nie spodobały mu się prorocze