Naamana do Elizeusza, żeby ten go uzdrowił. Ów władca syryjski czcił boga Rimmona (jego imię wchodzi w skład imienia Tabrimmon, które nosił ojciec Ben-Hadada I) (2Kl 5:1-19).

Chociaż jego wódz rzeczywiście został uzdrowiony, Ben-Hadad nie zmienił wrogiego stosunku do Izraela i wysyłał na jego terytorium oddziały grabieżcze (2Kl 6:8; por. w. 23). Jednakże Elizeusz za każdym razem w porę ostrzegał króla izraelskiego, którędy nadciągną najeźdźcy, wskutek czego Ben-Hadad zaczął podejrzewać, iż wśród jego sług znajduje się zdrajca. Dowiedziawszy się, że to Elizeusz przekazuje królowi Izraela ‛słowa, które Ben-Hadad wypowiada w swojej wewnętrznej sypialni’, wysłał silny oddział do Dotanu, by pojmać proroka. Elizeusz jednak dokonał cudu i poraził żołnierzy pewną formą ślepoty, po czym wprowadził ich wprost do Samarii, stolicy Izraela. Wydarzenia te, a może także miłosierne potraktowanie i uwolnienie Syryjczyków, położyły kres grabieżczym najazdom, choć nie zmieniły agresywnej postawy Ben-Hadada (2Kl 6:9-23).

Jakiś czas później Ben-Hadad, zdecydowany pokonać królestwo Izraela, zebrał swoje wojska i obległ Samarię, wskutek czego zapanował w niej straszliwy głód (2Kl 6:24-29). Ale pewnego wieczora Jehowa sprawił, że obozujący Syryjczycy usłyszeli odgłos nadciągającej ogromnej armii i doszli do pochopnego wniosku, iż Jehoram najął przeciwko nim Hetytów i Egipcjan, toteż uciekli nocą do Syrii, pozostawiając cały swój sprzęt i zwierzęta (2Kl 7:6, 7).

Kiedy Ben-Hadad II był złożony chorobą, Elizeusz wyruszył do Damaszku, by wypełnić zadanie zlecone przez Boga jego poprzednikowi, Eliaszowi (1Kl 19:15). Ben-Hadad wysłał Elizeuszowi dary na 40 wielbłądach i zapytał, czy wyzdrowieje. Z odpowiedzi Elizeusza wynikało, że król umrze, a władzę po nim przejmie Chazael, któremu prorok przekazał te słowa. Nazajutrz Chazael udusił Ben-Hadada i objął po nim tron (2Kl 8:7-15).

3. Syn Chazaela, króla Syrii (2Kl 13:3). Ben-Hadad III niewątpliwie uczestniczył ze swym ojcem w ciemiężeniu Izraela za dni Jehoachaza (876-ok. 860 p.n.e.) i w zdobyciu przez Syryjczyków miast izraelskich. Ale Jehowa „dał Izraelowi wybawcę” — chodziło zapewne o syna Jehoachaza, Jehoasza (ok. 859-845 p.n.e.), i o jego następcę, Jeroboama II (ok. 844-804 p.n.e.) (2Kl 13:4, 5). Jehowa spełnił ostatnie proroctwo Elizeusza i pozwolił Jehoaszowi trzykrotnie pokonać Syryjczyków i odebrać „z ręki Ben-Hadada, syna Chazaela, miasta, które ten zabrał na wojnie z ręki Jehoachaza” (2Kl 13:19, 23-25). Jeroboam II, podobnie jak ojciec, odnosił zwycięstwa nad Syrią i przywrócił Izraelowi dawne granice, stając się tym samym jego wybawcą (2Kl 14:23-27). W relacji o podbojach Jeroboama nie występuje imię Ben-Hadada III, który mógł w tym czasie już nie żyć.

Prorok Amos (pełniący służbę za panowania Jeroboama II) nazwał królewskie pałace w Damaszku „wieżami mieszkalnymi Ben-Hadada” (Am 1:3-5; por. 2Kl 16:9), a jakieś 200 lat później wyrażenia tego użył w podobny sposób prorok Jeremiasz (Jer 49:23-27).

Ben-Hadad w starożytnych inskrypcjach. Inskrypcja Salmanasara III po opisaniu wojny z Syryjczykami podaje: „Hadadezer zginął. Tron przejął Chazael, człowiek z ludu (dosł. „syn niczyj”)” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, s. 280). Wspomniany tu Hadadezer (asyr. Adadidri) to najwyraźniej Ben-Hadad II.

Archeologicznym potwierdzeniem istnienia Ben-Hadada III, syna Chazaela, jest stela, na której „Zakir, król Chamatu i Laasu”, opisuje karną ekspedycję podjętą przeciw niemu przez koalicję królów syryjskich pod dowództwem „Bar Hadada, syna Chazaela, króla Aramu” (Z. Ziółkowski, Spotkania z Biblią, Poznań 1971, s. 502).

W r. 1940 ok. 6 km na pn. od Aleppo w pn. Syrii znaleziono tzw. Stelę Melkarta i choć widniejącej na niej inskrypcji nie da się dokładnie odczytać, można się dowiedzieć, że jest to „stela, którą Bar Hadad (...) zrobił dla swego boga Melkarta” (Spotkania z Biblią, s. 503). Trudno powiedzieć, czy ów Bar Hadad to jeden z wymienionych powyżej władców o imieniu Ben-Hadad, czy jeszcze jakiś inny król.

(„syn prawicy”).

1. Dwunasty syn Jakuba i rodzony brat Józefa. Najwyraźniej tylko on urodził się Jakubowi w ziemi Kanaan, a pozostali synowie — w Paddan-Aram (Rdz 29:31 do 30:25; 31:18). Rachela urodziła Beniamina, swego drugiego syna, w drodze z Betel do Efratu (Betlejem). Miała ciężki poród, podczas którego zmarła. Przed śmiercią nazwała chłopca Ben-Oni, co znaczy „syn mojej żałoby”, ale jej mąż zmienił mu imię na Beniamin, „syn prawicy” (Rdz 35:16-19; 48:7).

Od narodzin nie ma o Beniaminie żadnych wzmianek aż do czasu sprzedania Józefa i jego pobytu w Egipcie w charakterze niewolnika. Ponieważ Beniamin był najmłodszym synem Jakuba, urodzonym przez jego ukochaną żonę, Rachelę (Rdz 44:20), ojciec darzył go szczególnym uczuciem, zwłaszcza odkąd uwierzył, że Józef nie żyje. Dlatego nie chciał go puścić z pozostałymi synami do Egiptu; zgodził się na to dopiero po długich namowach (Rdz 42:36-38; 43:8-14). Chociaż Juda