czyli „dziewica”, lecz wyrazu ʽalmáh, który przetłumaczono na „panna”, a który ma szersze znaczenie i określa dziewczynę — dziewicę lub młodą mężatkę. ʽAlmáh jako rzeczownik pospolity występuje w sześciu innych wersetach, z których przynajmniej dwa najwyraźniej mówią o dziewicach (Rdz 24:43 [por. w. 16]; Wj 2:8; Ps 68:25; Prz 30:19; PnP 1:3; 6:8).

Proroctwo o Immanuelu znalazło swe pełne urzeczywistnienie w osobie i urzędzie Pana Jezusa Chrystusa. A zatem zawarte w nim hebrajskie słowo ʽalmáh odnosi się zarówno do kobiety, na której spełniło się pierwotnie (czy to do młodej żony Achaza, czy Izajasza), jak i ostatecznie (do zaręczonej Marii, będącej jeszcze dziewicą). Nie ulega wątpliwości, że kiedy Maria stała się „brzemienna za sprawą ducha świętego”, była dziewicą; o tym fakcie historycznym donosi i Mateusz, i Łukasz (Mt 1:18-25; Łk 1:30-35). Jak zauważył Mateusz, „wszystko to się stało, żeby się spełniło, co Jehowa powiedział przez swego proroka”. Był to znak pozwalający rozpoznać długo oczekiwanego Mesjasza. Dlatego gdy w Ewangelii według Mateusza przytoczono Izajasza 7:14, hebrajskie ʽalmáh oddano greckim parthénos, które oznacza dziewicę: „Oto dziewica [parthénos] będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwą go imieniem Immanuel” (Mt 1:22, 23). Nie było to bynajmniej swobodne tłumaczenie, wypaczające sens oryginału. Przeszło sto lat wcześniej żydowscy tłumacze Septuaginty również użyli w Izajasza 7:14 określenia parthénos.

Utożsamienie Jezusa Chrystusa z Immanuelem wcale nie sugeruje, że był on „Bogiem wcielonym”, jak twierdzą orędownicy nauki o Trójcy, powołując się na znaczenie imienia Immanuel — „z nami jest Bóg”. Słowo „Bóg” czy nawet „Jehowa” bardzo często wchodziło w skład imion hebrajskich. Również dzisiaj wielu mężczyzn nosi imię Emanuel (pochodne od Immanuel), a przecież żaden z nich nie jest wcieleniem Boga.

Chcąc wyjaśnić pozorną rozbieżność między poleceniem anioła danym Marii („masz mu nadać imię Jezus”) a proroctwem Izajasza („nazwie go imieniem Immanuel”), warto przypomnieć, że Mesjasz miał nosić jeszcze inne imiona (Łk 1:31; Iz 7:14). Na przykład w Izajasza 9:6 powiedziano o nim: „Będą go zwać imieniem Cudowny Doradca, Potężny Bóg, Wiekuisty Ojciec, Książę Pokoju”. Żadne z tych określeń nie stało się jednak imieniem własnym pierworodnego syna Marii — ani w dzieciństwie, ani podczas jego służby publicznej. Były one raczej proroczymi tytułami przysługującymi Mesjaszowi. Pod każdym względem pasowały do Jezusa i właśnie dlatego zostały mu proroczo nadane — żeby podkreślić jego przymioty i wskazać na dobrodziejstwa, jakie udostępni wszystkim uznającym go za Mesjasza. Tak samo jest z tytułem Immanuel: Jezus nań zasługiwał i stosownie do niego żył.

Czciciele Jehowy zawsze pragnęli, żeby Bóg był z nimi, żeby stał przy ich boku i wspierał ich przedsięwzięcia, On zaś częstokroć ich o tym upewniał — niekiedy przez widome znaki (Rdz 28:10-20; Wj 3:12; Joz 1:5, 9; 5:13 do 6:2; Ps 46:5-7; Jer 1:19). Jeśli chodzi o Immanuela z czasów Achaza, dziś nie do końca wiadomo, kim był, ale być może sam Jehowa tak pokierował sprawami, aby tamta postać nie odwracała uwagi przyszłych pokoleń od Większego Immanuela, gdy ten się pojawi jako znak z nieba. Posyłając na ziemię umiłowanego Syna w charakterze obiecanego mesjańskiego Potomka (Rdz 3:15) i prawowitego dziedzica tronu Dawida, Jehowa dał najwspanialszy znak potwierdzający, iż nie zapomniał o ludzkości ani o swym przymierzu co do Królestwa. A skoro rzeczywiście stanowiło to taki znak z nieba, więc tytuł kryjący się w imieniu Immanuel był dla Chrystusa nader stosowny. Mateusz, pod wpływem natchnienia, słusznie mógł powiedzieć o tym najwybitniejszym przedstawicielu Jehowy wśród ludzi: „Z nami jest Bóg”.

1. Potomek Aarona wyznaczony w czasach Dawida na przełożonego 16 oddziału kapłańskiego (1Kn 24:1, 6, 14). Wszystko wskazuje na to, że w 537 r. p.n.e. 1052 jego potomków wróciło z Zerubbabelem z Babilonu (Ezd 2:37; Neh 7:40). W czasach Ezdrasza dwóch spośród „synów Immera” należało do mężczyzn, którzy odprawili cudzoziemskie żony (Ezd 10:20, 44).

2. Ojciec Meszillemita (lub Meszillemota), zapewne tożsamy z omówionym w poz. 1 (1Kn 9:12; Neh 11:13).

3. Ojciec kapłana Paszchura, przeciwnika Jeremiasza, który kazał zakuć proroka w dyby. Jeremiasz przepowiedział, że Paszchur i wszyscy mieszkańcy jego domu zostaną zabrani do Babilonu (Jer 20:1, 2, 6). Jeżeli jednak określenie „syn Immera” odnosi się do dalszego przodka, może chodzić o tę samą osobę, co w poz. 1.

4. Ojciec Cadoka, jednego z uczestników odbudowy muru Jerozolimy (Neh 3:29). Może jednak chodzić o postać omówioną w poz. 1, jeśli wyrażenie „syn Immera” oznaczało dalszego potomka.

5. Przypuszczalnie miejsce w Babilonii, skąd powrócili pewni kapłani, którzy nie mogli udowodnić swego pochodzenia (Ezd 2:59; Neh 7:61).