Wszelkie działania Jehowy są uzasadnione i zgodne z Jego prawymi miernikami (Rz 3:4, 23-26). A zatem wszystkie Jego stworzenia mogą Mu całkowicie ufać, gdyż sam zawsze przestrzega ustalonych przez siebie zasad. On się nie zmienia (Mal 3:6); „u niego nie ma zmienności” w stosowaniu tych zasad. Nie jest stronniczy (Pwt 10:17, 18; Rz 2:11) i po prostu nie może kłamać (Lb 23:16, 19; Tyt 1:1, 2; Heb 6:17, 18).

Czym się odznacza. Prawdziwy Bóg nie jest wszechobecny, ponieważ Biblia mówi, że przebywa w określonym miejscu (1Kl 8:49; Jn 16:28; Heb 9:24). Swój tron ma w niebiosach (Iz 66:1). Jest wszechpotężny — nazwano Go Bogiem Wszechmocnym (Rdz 17:1; Obj 16:14). „Wszystko jest obnażone i zupełnie odsłonięte dla [Jego] oczu”, On też „od początku oznajmia zakończenie” (Heb 4:13; Iz 46:10, 11; 1Sm 2:3). Wie, co się dzieje w najdalszym zakątku wszechświata, i może tam zadziałać swą mocą (2Kn 16:9; Ps 139:7-12; Am 9:2-4).

Bóg jest istotą duchową, niematerialną (Jn 4:24; 2Ko 3:17), choć niekiedy opisuje swe możliwości, np. wzrok czy siłę, za pomocą ludzkich pojęć. Mówi przenośnie o swym „ramieniu” (Wj 6:6), „oczach” i „uszach” (Ps 34:15) oraz wskazuje, że skoro stworzył człowiekowi oczy i uszy, bez wątpienia sam też widzi i słyszy (Ps 94:9).

Do głównych przymiotów Boga należą: miłość (1Jn 4:8), mądrość (Prz 2:6; Rz 11:33), sprawiedliwość (Pwt 32:4; Łk 18:7, 8) i moc (Hi 37:23; Łk 1:35). Jest Bogiem porządku i pokoju (1Ko 14:33). Jest na wskroś święty i czysty (Iz 6:3; Hab 1:13; Obj 4:8), szczęśliwy (1Tm 1:11) oraz miłosierny (Wj 34:6; Łk 6:36). Pismo Święte opisuje jeszcze wiele innych cech Jego osobowości.

Pozycja. Jehowa jest Najwyższym Władcą Wszechświata, Królem Wieczności (Ps 68:20; Dn 4:25, 35; Dz 4:24; 1Tm 1:17). Jego tron góruje nad wszystkim (Eze 1:4-28; Dn 7:9-14; Obj 4:1-8). Jehowę nazwano Majestatem (Heb 1:3; 8:1), majestatycznym Bogiem, Majestatycznym (1Sm 4:8; Iz 33:21). Od Niego pochodzi wszelkie życie (Hi 33:4; Ps 36:9; Dz 17:24, 25).

Prawość i chwała. Prawdziwy Bóg jest prawy (Ps 7:9) i chwalebny (Ps 29:3; Dz 7:2). Przewyższa wszystkich dostojeństwem (Pwt 33:26); odziany jest dostojeństwem i siłą (Hi 37:22; Ps 8:1; 93:1; 68:34) oraz wspaniałością (1Kn 16:27; Ps 104:1). „Poczynania jego to dostojeństwo i wspaniałość” (Ps 111:3). Jego władza królewska odznacza się chwałą wspaniałości (Ps 145:11, 12).

Zamierzenie. Bóg powziął zamierzenie, które urzeczywistni, i nikt ani nic Mu w tym nie przeszkodzi (Iz 46:10; 55:8-11). Według Efezjan 1:9, 10 polega ono na tym, „aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi”. Za pośrednictwem Chrystusa wszystkie rozumne stworzenia zostaną doprowadzone do pełnej jedności z Bogiem (por. Mt 6:9, 10). Przed Jehową nikt nie istniał, nikt więc nie może się z Nim równać wiekiem (Iz 44:6). Jako Stwórca, istniał przed każdym innym bogiem, a także ‛po Nim nie będzie żadnego’, gdyż narody nigdy nie stworzą prawdziwego, żywego boga zdolnego przepowiadać przyszłość (Iz 43:10; 46:9, 10). Jest Alfą i Omegą (Obj 22:13), jedynym Bogiem Wszechmocnym, który jednoznacznie tego dowiedzie, gdy rozstrzygnie kwestię dotyczącą boskości (Obj 1:8; 21:5, 6). Nigdy nie zapomina o swych zamierzeniach ani przymierzach — jest Bogiem lojalnym i godnym całkowitego zaufania (Ps 105:8).

Porozumiewa się ze swymi stworzeniami. Darząc swe stworzenia wielką miłością, Bóg umożliwia im poznanie siebie oraz swych zamierzeń. Ludzie na ziemi trzykrotnie słyszeli Jego głos (Mt 3:17; 17:5; Jn 12:28). Poza tym przekazywał informacje przez aniołów (Łk 2:9-12; Dz 7:52, 53) oraz ludzi, którym dawał wskazówki i objawienia, np. przez Mojżesza, a zwłaszcza przez swego Syna, Jezusa Chrystusa (Heb 1:1, 2; Obj 1:1). Za pośrednictwem swego spisanego Słowa dostarczył informacji, dzięki którym Jego chwalcy mogą być całkowicie wyposażeni do pełnienia dla Niego służby i kroczyć drogą prowadzącą do życia (Jn 17:3; 2Tm 3:16, 17; 2Pt 1:19-21).

Całkowicie się różni od bóstw narodów. Prawdziwego Boga, Stwórcę wspaniałych ciał niebieskich, otacza chwała i jasność zbyt silne dla fizycznych oczu, bo „człowiek nie może (...) zobaczyć [Boga] i pozostać przy życiu” (Wj 33:20). Jedynie aniołowie będący stworzeniami duchowymi mogą się wpatrywać w Jego oblicze (Mt 18:10; Łk 1:19). Dlatego Bóg nie ukazuje się ludziom bezpośrednio. Jednakże życzliwie pozwala im dostrzec swe przymioty poprzez swoje Słowo, a objawił się m.in. za pośrednictwem Syna, Chrystusa Jezusa (Mt 11:27; Jn 1:18; 14:9).

Pewne pojęcie o tym, jakie wrażenie wywołuje obecność Boga, daje Księga Objawienia. Apostoł Jan miał wizję, która przypominała patrzenie na Boga pod tym względem, że ukazywała doznania związane z oglądaniem Go na Jego tronie. Bóg nie objawił mu się w ludzkiej ani w żadnej innej postaci, gdyż sam Jan napisał później: „Żaden człowiek nigdy nie widział Boga” (Jn 1:18). Apostoł ujrzał natomiast wypolerowane klejnoty — cenne, lśniące i piękne — które przykuwają wzrok i wzbudzają najwyższy podziw. Bóg był „z wyglądu podobny do kamienia jaspisu i do drogocennego kamienia czerwonego, a wokoło tronu (...) [była] tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Obj 4:3). A zatem Jego wspaniały widok wprawia w zachwyt, urzeka. Również tron Boży jest spowity chwałą i niezmąconym spokojem; symbolizuje to doskonała tęcza podobna do szmaragdu, przywodząca na myśl błogą ciszę, która następuje po burzy (por. Rdz 9:12-16).

A zatem prawdziwy Bóg diametralnie różni się od bożków narodów, często przedstawianych jako dziwaczne postacie wybuchające gniewem, zawzięte, nieprzejednane, bezlitosne, kapryśnie zmieniające zdanie, przerażające i okrutne, gotowe męczyć ziemskie stworzenia w jakimś piekle.

„Bóg wymagający wyłącznego oddania”. „Chociaż są tacy, których zwą ‚bogami’, czy to w niebie, czy na ziemi, jako że jest wielu ‚bogów’ i wielu ‚panów’, dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec” (1Ko 8:5, 6). Jehowa jest Bogiem Wszechmocnym, jedynym prawdziwym Bogiem, słusznie więc wymaga wyłącznego oddania (Wj 20:5). Jego słudzy nie mogą pozwolić, by ktoś inny zajął w ich sercach i życiu miejsce, które należy się tylko Jemu. Powinni oddawać Mu cześć duchem i prawdą (Jn 4:24). Tylko wobec Niego mają żywić zbożną bojaźń (Iz 8:13; Heb 12:28, 29).

Do potężnych osób nazwanych w Biblii „bogami” należy też Jezus Chrystus, „jednorodzony bóg”. Jednak on sam wyraźnie powiedział: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę” (Jn 1:18; Łk 4:8; Pwt 10:20). „Podobnymi do Boga” są aniołowie, ale jeden z nich powstrzymał Jana przed oddaniem mu czci, mówiąc: „Uważaj! Nie czyń tego! (...) Oddaj cześć Bogu” (Ps 8:5; Obj 19:10; Heb 2:7). Poza tym „bogami” zostali nazwani wpływowi ludzie w narodzie hebrajskim (Ps 82:1-7), lecz zgodnie z Bożym postanowieniem żaden człowiek nie miał być czczony. Kiedy Korneliusz zaczął składać hołd apostołowi Piotrowi, ten go pohamował słowami: „Wstań; ja też jestem człowiekiem” (Dz 10:25, 26). Oczywiście nie należy też wielbić fałszywych bóstw, które od buntu w Edenie wymyślają i wytwarzają ludzie. Prawo Mojżeszowe surowo przestrzegało, by nie porzucać dla nich Jehowy (Wj 20:3-5). Jehowa, prawdziwy Bóg, nie będzie w nieskończoność tolerował rywalizacji z fałszywymi, bezwartościowymi bogami (Jer 10:10, 11).

Podczas Tysiącletniego Panowania Chrystus obróci wniwecz wszelką władzę i moc sprzeciwiającą się Bogu, po czym przekaże Królestwo swemu Bogu i Ojcu, który stanie się wówczas „wszystkim dla każdego” (Rz 8:33; 1Ko 15:23-28). Wszyscy, którzy będą wtedy żyli, przyznają, że Bogu należy się wszelka władza, i będą nieustannie wysławiać Jego imię (Ps 150; Flp 2:9-11; Obj 21:22-27; zob. JEHOWA).

Nazwa nadana przez Jakuba pierwszemu ołtarzowi, który wzniósł po powrocie z Charanu.

Jakub, który po zmaganiach z aniołem Jehowy w Peniel otrzymał imię Izrael, zakończył pokojowe spotkanie ze swym bratem Ezawem i zamieszkał w Sukkot, a później w Szechem. Nabył od synów Chamora kawał pola i rozbił na nim namiot (Rdz 32:24-30; 33:1-4, 17-19). „Potem postawił tam ołtarz i nadał mu nazwę: Bóg, Bóg Izraela” (Rdz 33:20). Używając w tej nazwie swego nowo otrzymanego imienia Izrael, pokazał, że je akceptuje i ceni i że jest wdzięczny Bogu za bezpieczne doprowadzenie go z powrotem do Ziemi Obiecanej. Wyrażenie to występuje w Biblii tylko ten jeden raz.

Uczucie fizycznego dyskomfortu o różnym nasileniu; także silna udręka psychiczna lub emocjonalna.

Od najdawniejszych czasów ludzie doświadczają bólu psychicznego, emocjonalnego i fizycznego z powodu wyczerpującej pracy na ‛przeklętej ziemi’ (Rdz 3:17-19; 5:29), zjadliwych słów (Prz 15:1), czyjejś obojętności na wyświadczane dobro (Rz 9:2), a także chorób i innych przeciwności (Hi 2:13; 16:6). Bolesne mogą być również wstrząsające przeżycia lub przerażające wizje (Ps 55:3, 4; Iz 21:1-3; Jer 4:19, 20; Eze 30:4, 9; zob. też BÓLE PORODOWE).

‛Nigdy więcej bólu’. Chociaż ból fizyczny jest nieprzyjemnym uczuciem, służy pożytecznemu celowi, gdyż ostrzega o zagrożeniach dla ciała i pomaga zapobiegać poważnym obrażeniom. A zatem Boża obietnica, zgodnie z którą „bólu już nie będzie” (Obj 21:4), nie może oznaczać, iż ludzie staną się zupełnie niewrażliwi na ból. Chodzi raczej o to, że zostaną usunięte przyczyny (takie jak choroby i śmierć) bólu psychicznego, emocjonalnego i fizycznego, który jest rezultatem grzechu i niedoskonałości (Rz 8:21, 22). O tym, że doskonałość pod względem cielesnym nie oznacza całkowitej niezdolności do odczuwania bólu, świadczy przykład Jezusa. Choć był on człowiekiem doskonałym, odczuwał ból fizyczny i emocjonalny w związku ze swą śmiercią, a także obojętnością tych, do których został posłany (Mt 26:37; Łk 19:41). Proroczo nazwano go nawet „mężem mającym zaznać boleści” (Iz 53:3). Lecząc