Dzisiejsza Akka pozostaje w cieniu miasta Hajfa, leżącego po przeciwnej stronie zatoki.

(prawdopodobnie: „chwytający za piętę; ten, kto wypiera”).

1. Ojciec jednej z rodzin netynejczyków, którzy powrócili z Babilonu z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 43, 45).

2. Lewita z okresu powygnaniowego; odźwierny i założyciel jednego z rodów odźwiernych (1Kn 9:17; Ezd 2:42; Neh 7:45; 11:19; 12:25).

3. Jeden z 13 Lewitów, którzy pomagali Ezdraszowi ‛objaśniać ludowi prawo’ (Neh 8:7, 8).

4. Czwarty z siedmiu wymienionych imiennie synów Elioenaja; należał do ostatnich potomków Dawida zapisanych w rodowodach z Pism Hebrajskich (1Kn 3:24).

(„skorpiony”).

Stromy stok na pd.-wsch. krańcu terytorium Judy, wyznaczający granicę ziemi Kanaan przydzielonej Izraelowi (Lb 34:4; Sdz 1:36). Stok Akrabbim leżał ok. 29 km na pd. zach. od Morza Martwego, w pobliżu pustkowia Cin. Utożsamia się go ze współczesnym Nakb as-Safa (Maʽale ʽAkrabim), gdzie droga z Beer-Szeby do Araby gwałtownie opada do Wadi Murra (Nachal Cin). Swą nazwę mógł zawdzięczać skorpionom, których nie brak na tym pustkowiu, lub temu, że kręty szlak przypomina ogon skorpiona. Jest to niewątpliwie stary trakt, którym wędrowano na pd. — do Edomu i dalej do Akaby, leżącej nad zatoką o tej samej nazwie.

Pisemna umowa, prawidłowo podpisana, a niekiedy też opatrzona pieczęcią, zawierająca prawne warunki realizacji określonego celu; dokument potwierdzający przejęcie nieruchomości. Hebrajskie słowo séfer w tym znaczeniu występuje w Biblii tylko w odniesieniu do zakupu pola przez Jeremiasza od jego kuzyna Chanamela (Jer 32:6-15).

Ciekawe są okoliczności sporządzenia tego aktu. Pieniądze za zakup, „siedem sykli i dziesięć srebrników”, odważono w obecności świadków (Jer 32:9). Gdyby przyjąć, że sformułowanie ‛siedem i dziesięć’ stanowi prawny zapis kwoty 17 srebrnych sykli (ok. 37 dolarów), byłaby to rozsądna cena, biorąc pod uwagę czas i okoliczności sprzedaży tego pola. Trwała wtedy wojna i panował głód (kilka miesięcy później Jerozolima została zdobyta przez Nebukadneccara).

Po odważeniu pieniędzy sporządzono dwa akty prawne, zapewne identyczne, „zgodnie z przykazaniem [sądowniczym] i przepisami”. Jeden z nich nazwano „aktem kupna, tym opieczętowanym”, a drugi „tym otwartym” (Jer 32:11). Tylko o tym pierwszym wiadomo, że podpisali go świadkowie, a cała transakcja została dokonana „na oczach wszystkich Żydów siedzących na Dziedzińcu Straży” (Jer 32:12). Następnie oba akty włożono do glinianego naczynia w celu bezpiecznego przechowania (Jer 32:14).

Zwyczaj sporządzania dwóch aktów, z których tylko jeden pieczętowano, był bardzo praktyczny. Dzięki temu zainteresowane strony mogły w każdej chwili zajrzeć do niezapieczętowanej kopii. Gdyby ten akt uległ zniszczeniu, gdyby ktoś go zakwestionował lub gdyby pojawiło się podejrzenie, że został sfałszowany, można było przedstawić sędziom miejskim zapieczętowany akt i po sprawdzeniu pieczęci otworzyć go i porównać oba dokumenty.

(z łac.: „orzeł”).

Rodowity Żyd z Pontu (w pn. części Azji Mniejszej). Wymieniany zawsze razem z Pryscyllą, swą żoną i lojalną towarzyszką. Około 49 r. n.e. lub na początku 50 na mocy antyżydowskiego dekretu cesarza Klaudiusza oboje zostali wypędzeni z Rzymu i zamieszkali w Koryncie (Dz 18:1, 2). Kiedy jesienią 50 r. przybył tam Paweł, życzliwie przyjęli go do swego domu i bardzo się z nim zaprzyjaźnili. Całą trójką pracowali przy wytwarzaniu namiotów, a ponadto Akwilas i Pryscylla na pewno pomagali Pawłowi w budowaniu nowego zboru (Dz 18:3).

Gdy mniej więcej wiosną 52 r. Paweł — w końcowym etapie drugiej podróży misjonarskiej — wyruszył statkiem do Syrii, Akwilas z Pryscyllą towarzyszyli mu aż do Efezu (Dz 18:18, 19). W mieście tym przebywali jeszcze ok. 55 r., kiedy to Paweł pisał stamtąd do Koryntian. Przeznaczyli swój dom na miejsce zebrań tamtejszego zboru, mieli także przywilej pomóc wymownemu Apollosowi w lepszym zrozumieniu „drogi Bożej” (Dz 18:26; 1Ko 16:19). W czasie, gdy Paweł pisał do Rzymian (ok. 56 r.), Klaudiusz już nie panował i Akwilas z Pryscyllą powrócili do Rzymu, Paweł bowiem przekazał dla nich pozdrowienia. Nazwał ich wtedy swymi współpracownikami (Rz 16:3). Również w Rzymie przyjmowali zbór w swoim domu (Rz 16:5). W którymś momencie znajomości z Pawłem ‛nadstawili za niego własnego karku’, czym zasłużyli sobie na wdzięczność wszystkich zborów (Rz 16:4). Później przenieśli się z powrotem do Efezu, bo gdy Paweł krótko przed swą męczeńską śmiercią (ok. 65 r.) pisał z Rzymu do Tymoteusza przebywającego w Efezie, prosił go o przekazanie im pozdrowień (1Tm 1:3; 2Tm 4:19).

W starożytności niewielkie pojemniczki na wonności nazywano alabastronami; pierwotnie wyrabiano je w kształcie dzbanuszków z kamienia wydobywanego w okolicach miasta Alabastron w Egipcie. Pokrewna nazwa „alabaster” przylgnęła do samego kamienia, będącego odmianą węglanu wapnia. Na budowę świątyni Jehowy w Jerozolimie Dawid zebrał „kamienie alabastrowe [hebr. szájisz] w wielkiej ilości” (1Kn 29:2).

Tamtego alabastru nie należy mylić z minerałem współcześnie nazywanym alabastrem, z uwodnionym siarczanem wapnia, który łatwo ulega zarysowaniu. Orientalny alabaster jest zazwyczaj biały, a jako twór stalagmitowy, miewa różnokolorowe żyłki. Twardością przypomina marmur, choć nie ma takiego połysku. W bryle alabastru wydrążano zagłębienie mogące pomieścić ciecz o wadze rzymskiego funta (0,33 kg) (Jn 12:3). Alabastrowy flakon (gr. alábastron) miał na ogół wąską szyjkę, którą można było szczelnie zatkać, by cenne wonności nie wywietrzały.

Naczynia tego typu wykonywano również z tańszych materiałów, np. z gipsu, ale ze względu na zastosowanie także nazywano je alabastronami. Do przechowywania droższych olejków i pachnideł — np. takich, jakimi namaszczono Jezusa raz w domu pewnego faryzeusza w Galilei (Łk 7:37), a drugi raz w Betanii, w domu Szymona trędowatego (Mt 26:6, 7; Mk 14:3) — używano jednak pojemniczków z prawdziwego alabastru.

(„okazałe drzewo króla”).

Miasto na terytorium przydzielonym plemieniu Aszera (Joz 19:26), na pn. od doliny potoku Kiszon. Nie wiadomo, gdzie dokładnie leżało, choć było to najprawdopodobniej w pd. części równiny Akko, być może nad Wadi al-Malak (Nachal Cippori), biegnącym do Kiszonu.

(„dziewczęta; młode kobiety”).

Najwyraźniej termin muzyczny odnoszący się prawdopodobnie do sopranu młodych kobiet lub do chłopięcego falsetu. W 1 Kronik 15:20 wspomniano o instrumentach strunowych nastrojonych „na tony alamot”. W tym miejscu hebrajskie słowo ʽalamòt transkrybowano, a w nagłówku Psalmu 46 przetłumaczono na „Dziewczęta”.

W następnym wersecie 1 Kronik (15:21) występuje wyrażenie „harfy nastrojone na tony szeminit”, w którym transkrybowano inny termin muzyczny — szeminít. W nagłówkach Psalmu 6 i 12 przetłumaczono go na „niższa oktawa”. Chociaż alamot i szeminit nie muszą być określeniami przeciwstawnymi, zdaniem niektórych uczonych tak właśnie jest. Wskazywałaby na to także treść wymienionych psalmów. Oba psalmy, w których nagłówkach użyto słowa szeminít (Ps 6 i 12), są dość smutne, więc zapewne towarzyszył im