zapowiedzi spustoszenia Judy przez króla Babilonu. Pozwala to przypuszczać, że Nebukadneccar wtedy jeszcze nie nadciągnął przeciw Jerozolimie i nie podporządkował sobie Jehojakima (Jer 36:1-4, 21-29).

Jak wynika z 2 Królów 24:1, w obliczu zagrożenia ze strony Nebukadneccara „Jehojakim na trzy lata został jego sługą [czyli wasalem]. Odwrócił się jednak i zbuntował się przeciw niemu”. Najwyraźniej do tak liczonego trzeciego roku królowania Jehojakima jako wasala Babilonu nawiązano w Daniela 1:1. Nie może tu chodzić o trzeci rok jego 11-letnich rządów nad Judą, gdyż był wtedy podporządkowany nie Babilonowi, lecz faraonowi Necho. Dopiero w czwartym roku panowania Jehojakima nad Judą król Nebukadneccar dzięki zwycięstwu pod Karkemisz (625 p.n.e., zapewne po miesiącu Nisan) odebrał Egiptowi władzę nad Syrią i Palestyną (Jer 46:2). Ponieważ bunt przeciw Nebukadneccarowi doprowadził Jehojakima do upadku po ok. 11 latach królowania, jego trzyletnia zależność od Babilonu musiała się rozpocząć pod koniec ósmego roku rządów, tzn. na początku 620 r. p.n.e.

Daniel donosi (Dn 1:1, 2), że kiedy Nebukadneccar przybył pod Jerozolimę i ją otoczył, w jego rękę wydano Jehojakima oraz część sprzętów świątynnych. Jednakże jak wynika z opisu oblężenia Jerozolimy zawartego w 2 Królów 24:10-15, to syn Jehojakima imieniem Jehojachin, który panował tylko trzy miesiące i dziesięć dni, poddał w końcu miasto i wyszedł do Babilończyków. Wydaje się więc, że Jehojakim umarł podczas oblężenia, być może już na samym początku. Proroctwo Jehowy wypowiedziane poprzez Jeremiasza (Jer 22:18, 19; 36:30) wskazywało, iż Jehojakim nie miał się doczekać przyzwoitego pogrzebu — jego zwłoki miały leżeć niepochowane poza bramami Jerozolimy, wystawione na skwar słoneczny za dnia i na mróz nocą. Nie wiadomo, w jaki sposób Jehojakim został ‛wydany w rękę Nebukadneccara’ (Dn 1:2). Być może chodzi o to, że król Babilonu pozbawił władzy jego dynastię, gdyż sam Jehojakim umarł podczas oblężenia, a jego syn trafił potem do niewoli. Nie da się potwierdzić tradycji żydowskiej przekazanej przez Flawiusza, według której Nebukadneccar zabił Jehojakima i rozkazał wyrzucić jego zwłoki za mury Jerozolimy (Dawne dzieje Izraela, X, VI, 3). Bez względu na to, jaką śmiercią umarł Jehojakim, miedziane okowy, które miał zamiar nałożyć mu król Babilonu, najwyraźniej nie zostały użyte zgodnie z przeznaczeniem (2Kn 36:6).

Po oblężeniu Jerozolimy w „trzecim roku” Jehojakima (jako wasala) Daniel i inni Judejczycy, wśród nich członkowie rodziny królewskiej oraz inni szlachetnie urodzeni, zostali zabrani na wygnanie do Babilonu. Ponieważ nie ma żadnej wzmianki o wcześniejszym uprowadzeniu jeńców przez Babilończyków, wydarzenie to należałoby umieścić w okresie krótkich rządów Jehojachina, następcy Jehojakima (2Kl 24:12-16; Jer 52:28).

Kiedy Jehojachin, syn Jehojakima, poddał się Nebukadneccarowi, ten osadził na tronie Judy jego wuja Sedekiasza (2Kn 36:9, 10). W ten sposób spełniło się proroctwo Jeremiasza, że Jehojakim nie będzie miał nikogo, kto by zasiadł na tronie Dawida (Jer 36:30). Jego syn Jehojachin panował zaledwie trzy miesiące i dziesięć dni.

(„niech Jehowa toczy spór; Jehowa prowadzi [naszą] sprawę sądową”).

Kapłan, którego dom patriarchalny został przez losowanie wybrany na pierwszą z 24 zmian kapłańskich, zorganizowanych za panowania Dawida (1Kn 24:1-3, 5-7). Po niewoli babilońskiej w Jerozolimie mieszkał inny kapłan o tym samym imieniu albo zamieszkali tam niektórzy potomkowie owego domu patriarchalnego (1Kn 9:3, 10). Na analogicznej liście z Nehemiasza 11:10 imię to jest zapisane w postaci Jojarib.

(„Jehowa jest chętny [szlachetny; wspaniałomyślny]”), JONADAB (skrócona forma imienia Jehonadab).

W tekście hebrajskim i wielu przekładach obie formy tego imienia są używane zamiennie w odniesieniu do dwóch noszących je osób.

1. Syn Szymei, brata Dawida. Jehonadab „był mężem bardzo mądrym”, lecz zarazem sprytnym i przebiegłym. Nakłonił Amnona, syna Dawida, by wyjawił trawiącą go namiętność do przyrodniej siostry Tamar, po czym podpowiedział mu, jak mógłby ją zwabić, żeby z nią współżyć. Kiedy jej rodzony brat Absalom z zemsty zabił Amnona, do Dawida doszła wieść, że zgładził wszystkich synów królewskich, lecz Jehonadab skwapliwie zapewnił, iż zginął tylko Amnon (2Sm 13:3-5, 14, 22, 28-33). Niewykluczone, że w 2 Samuela 21:21 i 1 Kronik 20:7 owego Jehonadaba nazwano „Jonatanem”.

2. Syn Rechaba, towarzysz króla Jehu. Jehonadab spotkał się z nim nieprzypadkowo, gdyż sam „wyszedł mu naprzeciw” i potem otrzymał jego błogosławieństwo. Dalsze wydarzenia ukazały, że Jehonadab całkowicie popierał zamiary Jehu, który chciał wykorzenić z Izraela kult Baala.