BAT-RABBIM), Samarii (1Kl 22:38) i Jerozolimie. Niektórzy sugerują, że sadzawki założone przez króla Salomona można utożsamić ze zbiornikami odnalezionymi na pd. od Betlejem (Kzn 2:6). Gromadzono tam wodę z pobliskich źródeł.

Sadzawki Jerozolimy. Przyjmuje się, że starożytna sadzawka Siloam (Jn 9:7) to dzisiejsza Birkat Silwan, znajdująca się nieco na pd. zach. od Miasta Dawidowego. Prawdopodobnie w tym samym miejscu istniała też sadzawka wybudowana przez króla Ezechiasza na końcu kanału, który doprowadzał do Jerozolimy wodę ze źródła Gichon (2Kl 20:20; 2Kn 32:30).

Biblijne wzmianki o „starej sadzawce” (Iz 22:11), „górnej sadzawce” (2Kl 18:17; Iz 7:3; 36:2) i „dolnej sadzawce” (Iz 22:9) nie zawierają żadnych wskazówek co do ich położenia w Jerozolimie. Uczeni na ogół uważają, że „dolna sadzawka” (być może tożsama z „Sadzawką Kanału”, wymienioną w Neh 3:15) to Birkat al-Hamra na pd. krańcu doliny Tyropeon. Brak jednak zgodności co do lokalizacji „górnej sadzawki” (zob. SADZAWKA KANAŁU).

„Sadzawka Królewska” najwyraźniej znajdowała się pomiędzy Bramą Popielisk a Bramą Źródlaną (Neh 2:13-15). Być może to ta sama sadzawka, o której wspomniano w Nehemiasza 3:16.

Sadzawkę Betzata omówiono w osobnym haśle (zob. BETZATA).

Trzciniaste rozlewiska. Hebrajskie słowo berecháh, tłumaczone na „sadzawka”, może oznaczać sztuczny zbiornik, natomiast określenie ʼagám, oddawane przez „trzciniaste rozlewisko”, zapewne odnosi się do naturalnego zbiornika wodnego powstałego w zagłębieniu terenu (Wj 7:19; 8:5; Ps 107:35; 114:8; Iz 35:7; 41:18). Zapowiedź, iż Bóg uczyni z Babilonu „trzciniaste rozlewiska wód”, dobitnie wskazywała na ogrom przyszłych spustoszeń (Iz 14:23).

Sadzawka lub inny zbiornik wodny znajdujący się najprawdopodobniej na pd. od Miasta Dawidowego, u zbiegu Doliny Hinnoma i Doliny Centralnej (Tyropeon) (Neh 3:15). Wydaje się, że nazywano go także „dolną sadzawką” (Iz 22:9).

Masorecki tekst Nehemiasza 3:15 mówi o „sadzawce Szelach” (por. Bg). Zdaniem części uczonych powinno tam występować słowo „Sziloach” („posyłający”), które oznaczałoby kanał doprowadzający wodę do sadzawki (Iz 8:6). W pewnych przekładach słowo „Szelach” jest więc transkrybowane, w innych przetłumaczono je na „Staw Wodociągowy” (BT, Bw), a w Przekładzie Nowego Świata użyto nazwy „Sadzawka Kanału”.

Odnaleziono pozostałości po kanale, który biegł od źródła Gichon na pd. wzdłuż brzegu doliny Kidron i doprowadzał wodę do starożytnego zbiornika zwanego dziś Birkat al-Hamra. Kanał ten był częściowo przykryty kamiennymi płytami, w których jednak przypuszczalnie zostawiono otwory, aby można było czerpać wodę do nawadniania doliny. Miał stosunkowo niewielki spadek, do czego mogą nawiązywać słowa „łagodnie płynące wody Sziloach” (Iz 8:6). Birkat al-Hamra leży tam, gdzie Nehemiasz umiejscawia Sadzawkę Kanału — niedaleko ‛Ogrodu Królewskiego oraz Schodów’ prowadzących w dół z pd. krańca Miasta Dawidowego.

Jeden z czterech olbrzymich Refaitów, którzy razem z Filistynami walczyli przeciw Izraelowi i ponieśli śmierć z ręki mocarzy Dawida. Safa, inaczej Sippaja, zabił Sibbechaj (2Sm 21:18, 22; 1Kn 20:4).

(z aram.: „piękna”).

Żona Ananiasza. Oboje z mężem weszli w zmowę, co ostatecznie doprowadziło do ich śmierci. Sprzedali swoje pole i obłudnie udawali, że przynieśli apostołom całą otrzymaną kwotę, jak to robili inni chrześcijanie w Jerozolimie w związku ze szczególnymi potrzebami, które się wyłoniły po dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e.

Grzech Ananiasza i Safiry nie polegał na tym, że nie przekazali całej kwoty, ale na tym, że kłamliwie twierdzili, jakoby to zrobili, gdyż najwyraźniej zależało im bardziej na poklasku u ludzi niż na uznaniu w oczach Boga i wyświadczeniu dobra Jego zborowi. Piotr, będąc pod wpływem ducha świętego, ujawnił ich oszustwo. Powiedział: „Ananiaszu, dlaczego Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego i potajemnie zatrzymał część zapłaty za pole? Dopóki pozostawało u ciebie, czyż nie pozostawało twoim i czy po sprzedaniu nie mogłeś dalej tym rozporządzać? Dlaczego postanowiłeś w swym sercu tak uczynić? Postąpiłeś fałszywie nie wobec ludzi, lecz wobec Boga”. Usłyszawszy słowa Piotra, Ananiasz upadł i skonał.

Jakieś trzy godziny później przyszła Safira i powtórzyła kłamstwo. Wtedy Piotr zapytał ją: „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy?” Również Safira upadła nieżywa. Wydarzenie to stało się przestrogą dla wszystkich członków zboru, którzy zaczęli odczuwać wielką bojaźń, ale zapewne też ogromny szacunek i podziw, gdyż przekonali się, że Jehowa naprawdę przebywa pośród zboru swym