Apostoł Paweł odniósł te słowa do Chrystusa Jezusa, który ma rządzić narodami (Rz 15:8, 12). Ponadto sam Jezus mówił o sobie jako o ‛korzeniu Dawida’, syna Jessego (Obj 22:16). A zatem „sygnałem” tym jest Chrystus Jezus jako Król ustanowiony na niebiańskiej górze Syjon (por. Heb 12:22; Obj 14:1).

Zobacz PIERŚCIEŃ.

Dawna twierdza Jebusytów, nazwana później „Miastem Dawidowym” (1Kl 8:1; 1Kn 11:5). Kiedy król Dawid zdobył górę Syjon, obrał ją na swą siedzibę (2Sm 5:6, 7, 9; zob. DAWIDOWE, MIASTO). Z Syjonu sprawował rządy jako pomazaniec Boży, do czego nawiązał Jehowa, gdy oznajmił: „Ja ustanowiłem mego króla na Syjonie, mojej świętej górze” (Ps 2:6). Syjon stał się w oczach Bożych szczególnie święty, kiedy Dawid przeniósł tam Arkę Przymierza (2Sm 6:17). Potem nazwa „Syjon” objęła również teren świątyni na górze Moria (dokąd przeniesiono Arkę za panowania Salomona), a w końcu całą Jerozolimę (por. Iz 1:8; 8:18; zob. GÓRA SPOTKANIA). Ponieważ Arka wyobrażała obecność Jehowy (Wj 25:22; Kpł 16:2), a Syjon był symbolem realiów niebiańskich, kojarzono go z mieszkaniem Boga (Ps 9:11; 74:2; 76:2; 78:68; 132:13, 14; 135:21) i miejscem, skąd nadchodzi pomoc, błogosławieństwo i wybawienie (Ps 14:7; 20:2; 50:2; 53:6; 134:3).

Wskutek niewierności Izraelitów Jehowa zezwolił Babilończykom spustoszyć Syjon, czyli Jerozolimę (Lam 2:1, 4, 6, 8, 10, 13). Później urzeczywistnił swoje proroctwo i pozwolił skruszonemu ostatkowi swego ludu powrócić na to miejsce (Iz 35:10; 51:3; 52:1-8; Jer 50:4, 5, 28; 51:10, 24, 35). Dzięki temu Jezus Chrystus mógł zgodnie z zapowiedzią Zachariasza wjechać do Jerozolimy na źrebięciu oślicy i przedstawić się Syjonowi jako Król (Za 9:9; Mt 21:5; Jn 12:15). Jednak przyjął go tylko ostatek Żydów, natomiast przywódcy religijni nie uznali go za Króla i domagali się jego śmierci. W ten sposób ściągnęli nieszczęście na ziemski Syjon, który został odrzucony przez Boga (Mt 21:33-46).

Skoro w ziemskiej Jerozolimie nie przyjęto Jezusa, więc na pewno nie w tym mieście Jehowa ‛położył’ swego Syna jako „kamień wypróbowany, drogocenny narożnik niewzruszonego fundamentu” (Iz 28:16; Rz 9:32, 33; 1Pt 2:6). Musi raczej chodzić o inny Syjon, o którym chrześcijanom narodowości żydowskiej powiedziano: „Ale wy przystąpiliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jerozolimy niebiańskiej, i do miriadów aniołów, w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, i do Boga, Sędziego wszystkich, i do życia duchowego prawych, którzy zostali doprowadzeni do doskonałości, i do Jezusa, pośrednika nowego przymierza” (Heb 12:22-24). Właśnie na tej niebiańskiej górze Syjon stoi Baranek, Chrystus Jezus, wraz z gronem 144 000 kupionych z ziemi (Obj 14:1-3; zob. JEROZOLIMA; NOWA JEROZOLIMA).

Podstawowa hebrajska jednostka wagowo-pieniężna (1Sm 17:5, 7; Eze 4:10; Am 8:5). Na podstawie 45 podpisanych odważników syklowych przyjęto, że przeciętny sykl ważył 11,4 g. Sykl był równy 20 gerom (Lb 3:47; 18:16), a 50 sykli najprawdopodobniej składało się na jedną minę (zob. MINA). Współcześnie sykl srebra byłby wart 2,20 dolara, a sykl złota 128,45 dolara.

Sykl często jest wspominany w połączeniu ze srebrem lub złotem (1Kn 21:25; Neh 5:15). Zanim weszły w użycie monety, funkcję pieniądza pełniły kawałki srebra (rzadziej złota), których wagę sprawdzano podczas transakcji (Rdz 23:15, 16; Joz 7:21). Wartość rzeczy związanych z przybytkiem podawano czasami „w syklach świętego miejsca” (Kpł 5:15; 27:2-7, 25; Wj 30:13). Być może chodziło o zwrócenie uwagi na dokładne ważenie lub na konieczność używania odważnika zgodnego z wzorcem przechowywanym w przybytku.

Na ogół uważa się, że „srebrniki”, często wspominane w Pismach Hebrajskich, to właśnie srebrne sykle, będące typową jednostką pieniężną (Sdz 16:5; 1Kl 10:29; Oz 3:2). Potwierdza to Septuaginta (w której tym samym gr. słowem oddano „srebrniki” w Rdz 20:16 i „sykle” w Rdz 23:15, 16) oraz targumy. W Jeremiasza 32:9 podano, że prorok zapłacił za pole „siedem sykli i dziesięć srebrników”. Mogła to być po prostu formułka prawna oznaczająca 17 srebrnych sykli (Bg, Bp, BT, Bw), a mogło też chodzić o siedem sykli złotych i dziesięć srebrnych.

Z 2 Samuela 14:26 zdaje się wynikać, że używano także „królewskiego” sykla, który różnił się od zwykłego lub oznaczał odważnik zgodny ze wzorcem przechowywanym w pałacu królewskim.

(hebr. szikmáh).

Najwyraźniej chodzi o to samo drzewo, które w Łukasza 19:4 nazwano „figą morwową”. Drzewo to (Ficus sycomorus) rodzi owoce podobne do figi pospolitej, a liście ma podobne do morwy. Osiąga wysokość 10—15 m, jest silne i może żyć setki lat. W przeciwieństwie do figi pospolitej jest drzewem wiecznie zielonym. Jego sercowate liście są mniejsze niż liście figi, ale korona gęsta i rozłożysta, dzięki czemu drzewo daje dużo cienia. Z tego powodu często sadzono je wzdłuż dróg. Krótki, gruby pień