„Kto położył jej kamień narożny?” Ziemia, na której mieszka człowiek i na której wzniesiono wiele budowli, została przyrównana do ogromnego gmachu mającego kamień narożny. Nie mógł go położyć żaden człowiek, bo ludzkości jeszcze wtedy nie było, ale towarzyszyły temu radosne okrzyki niebiańskich „synów Bożych” (Hi 38:4-7).

W pewnych przekładach na „kamień narożny” albo „węgieł” przetłumaczono również hebrajskie słowo pinnáh, które przede wszystkim znaczy „narożnik”, ale bywa też używane przenośnie na określenie naczelnika będącego „narożnikiem” obrony czy oparcia, czyli kogoś znaczącego. Dlatego w Izajasza 19:13 niektóre przekłady mówią o „węgle” (Wk), a inne o „naczelnikach” (BT, Bw) lub „przywódcach” (BWP), podobnie jak Przekład Nowego Świata, w którym użyto wyrażenia „znaczące osobistości” (zob. też Sdz 20:2; 1Sm 14:38; Za 10:4, gdzie hebr. wyraz dosł. oznacza „narożną wieżę”, co obrazowo wskazuje na ludzi zajmujących odpowiedzialne stanowiska, czyli naczelników). Takie odniesienie słowa „narożnik” do ważnej osobistości nadaje dodatkowego znaczenia mesjańskim proroctwom o symbolicznym „kamieniu narożnym”.

Pismo Święte mówi o Jezusie Chrystusie jako o „fundamentowym kamieniu narożnym” zboru chrześcijańskiego, przyrównanego do duchowego domu. Jehowa przepowiedział przez Izajasza, że położy na Syjonie jako fundament „kamień wypróbowany, drogocenny narożnik niewzruszonego fundamentu” (Iz 28:16). Piotr zacytował to proroctwo i odniósł je do Jezusa Chrystusa: na tym „fundamentowym kamieniu narożnym” budowani są poszczególni chrześcijanie namaszczeni duchem będący „żywymi kamieniami” duchowego domu, czyli świątyni Jehowy (1Pt 2:4-6). Podobnie Paweł napisał, że członkowie zboru chrześcijańskiego zostali zbudowani „na fundamencie apostołów i proroków, przy czym fundamentowym kamieniem narożnym jest sam Chrystus Jezus”, w jedności z którym cała budowla, harmonijnie zespolona, „rośnie w świętą świątynię dla Jehowy”, miejsce, gdzie Bóg zamieszka przez ducha (Ef 2:19-22).

Psalm 118:22 wyjawia, że kamień odrzucony przez budowniczych miał się stać „głowicą węgła” (hebr. roʼsz pinnáh). Jezus przytoczył to proroctwo i odniósł je do siebie, utożsamiając się z „głównym kamieniem narożnym” (gr. kefalé gonías: „głowica narożnika”) (Mt 21:42; Mk 12:10, 11; Łk 20:17). Najwyższy kamień budowli jest dobrze widoczny i podobnie Jezus Chrystus jest wieńczącym kamieniem zboru chrześcijańskich pomazańców, przyrównanego do duchowej świątyni. Również Piotr odniósł Psalm 118:22 do Chrystusa, pisząc, że okazał się on „kamieniem” odrzuconym przez budowniczych, ale wybranym przez Boga na „głowicę węgła” (Dz 4:8-12; zob. też 1Pt 2:4-7).

Miejsce pochówku sędziego Jaira (Sdz 10:5). Według Flawiusza Kamon było „miastem galadejskim”, czyli gileadzkim (Dawne dzieje Izraela, V, VII, 6). Pokrywałoby się to z biblijną informacją, że Jair był „Gileadczykiem” (Sdz 10:3). Starożytne Kamon próbuje się dziś lokalizować w dwóch miejscach po wsch. stronie Jordanu. Jedno z nich to Kamm, leżące ok. 18 km na pd. wsch. od Jeziora Galilejskiego (ale w tamtejszych ruinach nie odnaleziono śladów osadnictwa sprzed czasów rzymskich). Drugim jest Kumajm (ok. 3 km dalej na pd.), gdzie znajdują się skromniejsze ruiny z niewiadomego okresu.

(„trzcina; tatarak”).

1. Dolina potoku stanowiąca część granicy między Efraimem i Manassesem (Joz 16:8; 17:9). Obecnie kojarzy się ją na ogół z Wadi Kana (Nachal Kana), niewielkim strumieniem, który wypływa ze wzgórz kilka kilometrów na pd. zach. od Nabulusu, a później jako Wadi Iszkar biegnie w kierunku pd.-zach., po czym łączy się z Wadi Jarkon (Nachal Jarkon) wpadającym do Morza Śródziemnego na pn. od Tel Awiwu-Jaffy. Niektórzy uczeni sądzą jednak, że w czasach Jozuego dolny odcinek Wadi Kana docierał bezpośrednio do Morza Śródziemnego w miejscu odległym o jakieś 10 km na pn.

2. Graniczne miasto Aszera (Joz 19:24, 28). Na ogół utożsamia się je ze współczesnym miastem Kana, leżącym ok. 12 km na wsch. pd. wsch. od Tyru.

3. Rodzinne miasto Natanaela (Jn 21:2). Najwyraźniej już trzeciego dnia po tym, jak Natanael poznał Jezusa i został jego uczniem, w Kanie odbyła się uczta weselna, na której był Jezus wraz z matką i braćmi. Jezus dokonał tu swego pierwszego cudu: zamienił wodę w znakomite wino. Stamtąd ze swą rodziną i uczniami odszedł do Kafarnaum (Jn 1:43-49; 2:1-12). Później, gdy znowu był w Kanie, przybył do niego pewien sługa królewski i błagał, żeby przyszedł do Kafarnaum i uzdrowił jego umierającego syna. Jezus dokonał tego uzdrowienia na odległość (Jn 4:46-54).

Miasto to zawsze jest nazywane „Kaną Galilejską”, zapewne dla odróżnienia od Kany na terytorium Aszera (Joz 19:28). Tradycyjnie utożsamia się je z miasteczkiem Kafr Kanna, leżącym 6,5 km