znaleziono wiele takich posągów oraz płaskorzeźb, które ukazują brodatych Asyryjczyków, Babilończyków i Kananejczyków. Różnego rodzaju brody można zobaczyć nawet na podobiznach datowanych na III tysiąclecie p.n.e. Wspomniane ludy przedstawiały bez bród głównie eunuchów. Ale w Izraelu nie praktykowano kastrowania, gdyż Prawo zabraniało przyjmowania do zboru izraelskiego tak okaleczonych mężczyzn (Pwt 23:1).

Ponieważ większość Semitów, nawet z okresu poprzedzającego ustanowienie Prawa, jest ukazywana z brodami, wydaje się logiczne, że wierni mężczyźni z linii Sema — którzy nadal mówili językiem znanym w Edenie i którzy zapewne dokładniej trzymali się pierwotnych zwyczajów z czasów swego praojca Sema — również nosili brody. W związku z tym można przyjąć, że Noe, Henoch, Set i Adam też byli brodaci.

Herodot (Dzieje II, 36) odnotowuje, że Egipcjanie golili twarz i głowę. Jeśli mężczyzna zapuścił sobie włosy i brodę, świadczyło to o żałobie lub niechlujstwie. Właśnie dlatego wyprowadzony z więzienia Józef ogolił się, zanim stanął przed faraonem (Rdz 41:14). Ciekawe jednak, że Egipcjanie niekiedy nosili sztuczne brody oraz peruki.

Czy Jezus, będąc na ziemi, miał brodę? Żydzi ściśle stosowali się do tego zwyczaju. Jezus, rodowity Żyd, ‛urodził się pod prawem’ i je spełnił (Gal 4:4; Mt 5:17). Jak wszyscy Żydzi, od narodzin był oddany Jehowie Bogu na podstawie przymierza Prawa i miał obowiązek przestrzegać całego Prawa, w tym także zakazu ścinania skraju brody. Ponadto w tamtych czasach zarost golili Rzymianie. Gdyby więc Jezus to robił, zarzucano by mu, że jest Rzymianinem albo eunuchem. Poza tym proroctwo dotyczące cierpień Jezusa zapowiadało: „Nadstawiłem plecy bijącym, a policzki wyrywającym włosy” (Iz 50:6).

Biblia często wspomina o broni i zbroi, ale nie podaje szczegółowych informacji o sposobie ich wytwarzania i wykorzystywania.

Zwłaszcza Pisma Hebrajskie często donoszą o posługiwaniu się literalnym mieczem, włócznią, tarczą i inną bronią, niemniej konsekwentnie podkreślają też konieczność ufania Jehowie i płynące z tego korzyści (Rdz 15:1; Ps 76:1-3; 115:9-11; 119:114; 144:2). O takim zaufaniu wyraźnie świadczą słowa Dawida skierowane do Goliata: „Ty przychodzisz do mnie z mieczem i z włócznią, i z oszczepem, lecz ja przychodzę do ciebie z imieniem Jehowy Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś. Dzisiaj Jehowa wyda cię w moją rękę (...). I cały ten zbór się dowie, że nie mieczem i nie włócznią wybawia Jehowa, gdyż bitwa należy do Jehowy” (1Sm 17:45-47). Biblia ukazuje, jak ważne i pożyteczne jest poleganie na duchu Jehowy, a nie na sile militarnej (Za 4:6). Zapewniając o miłości do swej symbolicznej małżonki, Syjonu, Jehowa oznajmił: „Żadna broń wykonana przeciwko tobie nie okaże się skuteczna (...). Oto dziedziczna własność sług Jehowy” (Iz 54:17).

Hebrajskie słowo kelí może się odnosić nie tylko do „broni”, ale też do „przedmiotu”, „naczynia”, „narzędzia” lub „sprzętu” (Kpł 6:28; 13:49; Lb 35:16; Sdz 9:54; Kzn 9:18; Eze 4:9). W liczbie mnogiej określa „zbroję”, jak również „toboły”, „dobytek” i „wyposażenie” (Rdz 31:37; 45:20; 1Sm 10:22; 17:22; 31:9). Inne hebrajskie słowo tłumaczone na „zbroja” (nészek) pochodzi od rdzenia naszák, oznaczającego „być uzbrojonym” (1Kl 10:25; 1Kn 12:2; 2Kn 17:17). Grecki wyraz hòplon („oręż; broń”) jest spokrewniony ze słowem panoplía, które znaczy „całe uzbrojenie; cała zbroja” (Łk 11:22; Jn 18:3; Ef 6:11).

Broń. Miecz i sztylet. Hebrajskie słowo chérew na ogół tłumaczy się na „miecz”, ale można je również oddać jako „sztylet”, „dłuto” lub „nóż” (Rdz 3:24; 1Kl 18:28; Wj 20:25; Joz 5:2). Miecz jest najczęściej wymienianą w Pismach Hebrajskich bronią zaczepną i obronną. Składał się z rękojeści i metalowego ostrza, które mogło być wykonane z mosiądzu, miedzi, żelaza lub stali. Mieczy używano do cięcia (1Sm 17:51; 1Kl 3:24, 25), lecz także do zadawania pchnięć (1Sm 31:4). Niektóre były krótkie, inne długie; mogły mieć jedno ostrze lub być obosieczne. Archeolodzy odróżniają miecze od sztyletów na podstawie długości; granicą jest długość ok. 40 cm.

Miecz bądź sztylet zazwyczaj bywał zawieszany po lewej stronie pasa (1Sm 25:13) i noszony w pochwie, specjalnym skórzanym pokrowcu. Tekst 2 Samuela 20:8 dopuszcza możliwość, iż Joab celowo włożył miecz tak, by mu wypadł z pochwy, a potem trzymał go w ręku, zamiast z powrotem go do niej schować. Niczego niepodejrzewający Amasa być może pomyślał, że miecz wypadł przypadkowo, więc nie zwracał na niego uwagi. Kosztowało go to życie.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich „miecz” jest na ogół odpowiednikiem słowa máchaira (Mt 26:47), chociaż występuje w nich również określenie romfaía, czyli „długi miecz” (Obj 6:8). Okoliczność, że tej nocy, kiedy zdradzono Jezusa, uczniowie mieli przy sobie dwa miecze, nie była w tamtych czasach niczym niezwykłym (Łk 22:38); istnieją dowody na to, iż zwłaszcza Galilejczykom noszenie broni nie było obce (zob. Flawiusz,