zaczęli się oddawać rozkoszom zmysłowym, zostali wyrzuceni z niebiańskich dziedzińców Jehowy. Wydarzenie to dużo mówi o indywidualności aniołów, którzy podobnie jak ludzie zostali obdarzeni wolną wolą i mają możliwość wyboru między dobrem a złem (Rdz 6:2, 4; 2Pt 2:4). Korzystając z wolnej woli, rzesze aniołów przyłączyły się do buntu Szatana (Mt 25:41; Obj 12:7-9).

Możliwości i przywileje. Skoro Bóg stworzył człowieka „niewiele niższym od aniołów” (Heb 2:7), aniołowie muszą mieć większe możliwości intelektualne. Przewyższają ludzi także siłą. „Błogosławcie Jehowę, aniołowie jego, potężni w mocy, wykonujący jego słowo”. Wiedza i moc aniołów ujawniła się już wtedy, gdy dwaj z nich sprowadzili ognistą zagładę na Sodomę i Gomorę. A jeden anioł zabił 185 000 asyryjskich żołnierzy (Ps 103:20; Rdz 19:13, 24; 2Kl 19:35).

Poza tym aniołowie potrafią się przemieszczać z ogromną prędkością, znacznie przekraczającą granice znane w świecie materialnym. Na przykład gdy Daniel się modlił, Bóg wysłał do niego z odpowiedzią anioła, który przybył w ciągu paru chwil, jeszcze przed końcem modlitwy (Dn 9:20-23).

Pomimo intelektualnej i duchowej wielkości aniołowie podlegają ograniczeniom. Jezus powiedział, że nie znają ‛dnia ani godziny’ zniszczenia teraźniejszego świata (Mt 24:36). Choć żywo interesują się spełnieniem zamierzeń Jehowy, pewnych rzeczy nie rozumieją (1Pt 1:12). Cieszą się, gdy grzesznik okazuje skruchę, i przyglądają się „widowisku teatralnemu”, jakim jest na scenie tego świata publiczna działalność chrześcijan. Dostrzegają też przykładną postawę chrześcijanek, które mają na głowie „znak władzy” (1Ko 4:9; 11:10; Łk 15:10; zob. NIEŚMIERTELNOŚĆ [Nieśmiertelność udzielona dziedzicom Królestwa]).

Jako słudzy Jehowy, aniołowie w minionych stuleciach otrzymywali mnóstwo zaszczytnych zadań. Działali m.in. na rzecz Abrahama, Jakuba, Mojżesza, Jozuego, Izajasza, Daniela, Zachariasza, Piotra, Pawła i Jana (Rdz 22:11; 31:11; Joz 5:14, 15; Iz 6:6, 7; Dn 6:22; Za 1:9; Dz 5:19, 20; 7:35; 12:7, 8; 27:23, 24; Obj 1:1). Przekazywane przez nich orędzia przyczyniły się do spisania Biblii. Częściej niż w jakiejkolwiek innej księdze biblijnej są wspominani w Objawieniu. Jan zobaczył niezliczoną ich liczbę wokół wspaniałego tronu Jehowy; siedmiu aniołów dęło w siedem trąb, a kolejnych siedmiu wylewało siedem czasz gniewu Bożego; anioł lecący środkiem nieba miał „wiecznotrwałą dobrą nowinę”; jeszcze inny obwieszczał: „Upadła metropolia Babilon Wielki” (Obj 5:11; 7:11; 8:6; 14:6, 8; 16:1).

Wsparcie dla Chrystusa i jego naśladowców. Święci aniołowie Boży z ogromnym zainteresowaniem śledzili całe ziemskie życie Jezusa. Oznajmili jego poczęcie i narodziny, a także usługiwali mu po 40-dniowym poście. Anioł pokrzepił Jezusa, gdy ten modlił się w ogrodzie Getsemani w ostatnią noc swego człowieczego życia. A kiedy tłumy przyszły pojmać Jezusa, mógł on poprosić o więcej niż 12 legionów aniołów. Poza tym aniołowie obwieścili jego zmartwychwstanie i byli obecni przy wniebowstąpieniu (Mt 4:11; 26:53; 28:5-7; Łk 1:30, 31; 2:10, 11; 22:43; Dz 1:10, 11).

Później ci duchowi posłańcy Boga dalej wspierali Jego sług na ziemi, jak to wynika ze słów Jezusa: „Baczcie, żebyście nie gardzili ani jednym z tych małych; mówię wam bowiem, że ich aniołowie w niebie zawsze wpatrują się w oblicze mego Ojca” (Mt 18:10). „Czyż oni wszyscy nie są duchami do publicznej służby, posyłanymi w celu usługiwania tym, którzy mają odziedziczyć wybawienie?” (Heb 1:14). Pomagając chwalcom Jehowy na ziemi, ci potężni aniołowie już się nie ukazują jak wtedy, gdy uwolnili z więzienia apostołów. Mimo to słudzy Boży są przekonani, iż nieprzerwanie chronią ich niewidzialne zastępy, równie realne jak wojska otaczające proroka Elizeusza i jego sługę. „Aniołom swoim wyda nakaz co do ciebie, by cię strzegli na wszystkich twych drogach”. „Anioł Jehowy obozuje wokół tych, którzy się go boją, i ratuje ich” (Ps 34:7; 91:11; 2Kl 6:15-17; Dz 5:19).

Aniołów ukazano też w przypowieściach o „pszenicy” i „chwastach” oraz o „owcach” i „kozach”, jak towarzyszą Jezusowi Chrystusowi przychodzącemu na sąd. Gdy w niebie narodziło się Królestwo Boże, aniołowie stanęli po stronie Michała, walczącego ze smokiem i demonami. Ponadto wesprą Króla królów w wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego (Mt 13:41; 25:31-33; Obj 12:7-10; 19:14-16).

(„łaska”).

1. Matka proroka Samuela. Razem ze swym mężem, Elkaną, który pochodził z plemienia Lewiego, i jego drugą żoną, Peninną, mieszkała w Ramataim-Cofim w górzystym regionie Efraima. Mimo iż przez długi czas była niepłodna, Elkana kochał ją bardziej niż Peninnę, która urodziła mu kilkoro dzieci. Peninna szydziła z Anny z powodu jej bezpłodności, zwłaszcza przy okazji dorocznej wędrówki całej rodziny Elkany do przybytku w Szilo (1Sm 1:1-8).

W czasie pewnego pobytu w Szilo Anna złożyła Jehowie ślub, że jeśli urodzi syna, odda go Mu na służbę. Kiedy się bezgłośnie modliła, poruszając