bliskich stosunkach (1Kl 2:7). Jezus obiecał coś takiego swym wiernym uczniom, mówiąc im, że będą z nim jeść i pić w jego Królestwie (Łk 22:28-30; zob. też Łk 13:29; Obj 19:9).

Zagłada przeciwników Bożych będzie okazją do „wielkiej wieczerzy”. Podczas tej uczty ptaki będą jeść ciała zabitych (Obj 19:15-18). Zupełnie inny charakter ma wspaniała uczta dla wszystkich ludów wspomniana w Izajasza 25:6.

Zobacz ŁOŻE.

Ten, kto zanosi ważną wiadomość — ustnie lub na piśmie — bądź spełnia zleconą misję (Rdz 32:3-6; Sdz 6:34, 35; 11:12-27; 2Sm 5:11; 1Kl 19:2; 2Kl 19:8-14; Łk 7:18-24; 9:52). Zadania takie wykonywali niekiedy gońcy albo biegacze (2Kn 30:6-10; Jer 51:31). Szybszą łączność zapewniali posłańcy podróżujący konno (2Kl 9:17-19; Est 8:10-14; zob. KURIER). W starożytności posłańcami byli też heroldowie, którzy publicznie obwieszczali rozkazy królewskie bądź dekrety państwowe (Dn 3:4-6; 5:29). Posłańcy w imieniu swoich mocodawców prosili o zawarcie pokoju (Iz 33:7), zabiegali o pomoc wojskową (2Kl 16:7; 17:4), domagali się daniny lub poddania miasta (1Kl 20:1-9; 2Kl 18:17-35). Gdy sprawowali swą misję, gwarantowano im bezpieczeństwo osobiste. Znieważenie królewskich posłańców składających wizytę kurtuazyjną w innym państwie było wystarczającym powodem do wojny (2Sm 10:1-7; zob. AMBASADOR).

Zarówno hebrajskie, jak i greckie słowo oznaczające posłańca może się odnosić do posłańców duchowych, czyli aniołów (Ps 104:4; Jn 1:51). To, czy chodzi o człowieka, czy o anioła, wynika z kontekstu. Na przykład „osobistym posłańcem” Jehowy wspomnianym w Izajasza 63:9 był najwyraźniej anioł, ponieważ wybawił Izraelitów (por. Wj 14:19, 20).

Wprawdzie Jehowa posługiwał się aniołami do przekazywania informacji mężczyznom i kobietom na ziemi lub do wykonania innych zadań (zob. ANIOŁOWIE), ale wielokrotnie używał też człowieczych posłańców. Jego posłańcami do narodu izraelskiego byli prorocy i kapłani (2Kn 36:15, 16; Ag 1:13; Mal 2:7). Wypowiedzi proroków Bożych zawsze się sprawdzały, gdyż Jehowa ‛całkowicie wprowadza w czyn radę swego posłańca’ (Iz 44:26).

„Posłaniec przymierza”. Jan Chrzciciel spełnił proroctwo z Malachiasza 3:1, gdy wystąpił w charakterze posłańca, który ‛przygotował drogę’ przed Jehową, przysposabiając Żydów na przyjęcie naczelnego przedstawiciela Bożego — Jezusa Chrystusa (Mt 11:10, 11; Mk 1:1-4; Łk 7:27, 28).

Jako przepowiedziany „posłaniec przymierza” Jezus Chrystus przybył do świątyni i ją oczyścił (Mt 21:12, 13; Mk 11:15-17; Łk 19:45, 46). Najwyraźniej był posłańcem przymierza Abrahamowego, gdyż właśnie na podstawie tego przymierza Żydzi pierwsi otrzymali sposobność wejścia w skład grona dziedziców Królestwa. Na przymierze to powołał się Piotr, gdy wzywał Żydów do okazania skruchy. I co godne uwagi, do tego samego przymierza nawiązał też Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela, kiedy wspomniał, że Jehowa wzbudził ‛w domu Dawida róg wybawienia’, czyli Mesjasza (por. Mt 10:5-7; 15:24; 21:31; Łk 1:69-75; Dz 3:12, 19-26).

Podporządkowanie się władzy, wykonywanie poleceń, stosowanie się do wymagań, także powstrzymywanie się od tego, co zabronione.

W Pismach Hebrajskich pojęcie posłuszeństwa kryje się w słowie szamáʽ, które w zasadzie znaczy „słyszeć; słuchać”. A zatem szamáʽ to niekiedy po prostu „usłyszeć”, czyli „uchwycić uchem” (Rdz 3:10; 21:26; 34:5). Ale gdy treść wypowiedzi wyraża wolę, życzenie, pouczenie lub nakaz, wtedy ten hebrajski termin oznacza „dawać posłuch; być posłusznym”. Adam ‛posłuchał głosu swej żony’, tzn. stosownie do jej życzenia także zjadł zakazany owoc (Rdz 3:17; por. 21:12). Józef zaś „nie posłuchał” natrętnych propozycji żony Potyfara (Rdz 39:10). Król Saul bał się ludu i dlatego wbrew rozkazom Bożym ‛usłuchał jego głosu’ (1Sm 15:24). Abraham „posłuchał” głosu Jehowy, czyli posłusznie zastosował się do Jego poleceń, i dzięki temu otrzymał obietnicę co do potomstwa (Rdz 22:18; 26:4, 5; por. Heb 11:8; zob. UCHO).

To samo hebrajskie słowo jest używane w odniesieniu do Boga, który „usłyszał” lub „wysłuchał” ludzi. W tym wypadku polski wyraz „posłuszeństwo” byłby niestosowny, bo człowiek nie może Bogu rozkazywać, lecz jedynie prosić Go albo błagać. Kiedy więc Bóg powiedział Abrahamowi: „A co do Ismaela, wysłuchałem cię”, poinformował go, iż wziął pod uwagę jego prośbę i ją spełni (Rdz 17:20). Podobnie „usłyszał” wołanie różnych udręczonych czy uciemiężonych osób — wysłuchał ich próśb i okazał im miłosierdzie, jeśli uznał to za stosowne (Rdz 16:11; 21:17; 29:33; Wj 3:7-9; por. Pwt 1:45).

Odpowiednikiem hebrajskiego wyrazu szamáʽ jest grecki czasownik hypakoúo (forma rzeczownikowa: hypakoé), który kryje w sobie myśl o posłuszeństwie,