„jelita”. Czasem oznacza „wnętrze” jakiegoś stworzenia, jak np. w relacji o połknięciu Jonasza przez wielką rybę. Zostało użyte tam dwa razy i zestawione z „brzuchem” tej ryby (Jon 1:17; 2:1, 2). Poza tym może dotyczyć układu rozrodczego ludzi (Rdz 15:4; Rut 1:11). Wnętrzności uważano też za siedlisko najgłębszych uczuć — ze względu na wyraźny związek między narządami wewnętrznymi a emocjami (por. Iz 63:15; Jer 4:19; 31:20).

We wnętrznościach zachodzi proces trawienia i wchłaniania pokarmu. Dlatego gdy w wizji polecono Ezechielowi zjeść zwój i napełnić nim swe jelita (hebr. meʽím), przenośnie chodziło o to, by przyswoił sobie, przetrawił jego treść. Miał ją przemyśleć, utrwalić sobie w pamięci i dzięki temu wzmocnić się pod względem duchowym. W ten sposób został nakarmiony duchowo i zapoznał się z orędziem, które miał ogłaszać (Eze 3:1-6; por. Obj 10:8-10).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich wyrazu splágchna, dosłownie „jelita”, użyto tylko raz w znaczeniu literalnym (Dz 1:18). W innych miejscach występuje w sensie przenośnym i jest tłumaczony na „tkliwe uczucia” oraz „tkliwe współczucie” (2Ko 6:12; Flp 1:8; 2:1; Kol 3:12; 1Jn 3:17).

Powrót Jezusa do nieba po 40 dniach od wskrzeszenia go z martwych.

Jezus wstąpił do nieba z Góry Oliwnej (Dz 1:9, 12), z okolic leżącego na jej wsch. zboczu miasteczka Betania (Łk 24:50). Świadkami tego wydarzenia była niewielka grupa wiernych apostołów (Dz 1:2, 11-13). Sprawozdanie biblijne donosi, że „gdy oni się przyglądali, został uniesiony w górę i obłok zabrał go im z oczu”. Wpatrywali się w niebo, dopóki aniołowie im nie powiedzieli: „Ten Jezus, który został od was wzięty do nieba, przyjdzie w taki sam sposób, w jaki go widzieliście idącego do nieba” (Dz 1:9-11).

Warto zauważyć, że aniołowie nawiązali nie do postaci (gr. morfé), w jakiej Jezus odszedł, lecz do „sposobu” (gr. tròpos), w jaki do tego doszło. Zakryty przez obłok, stał się niewidzialny dla ludzkich oczu. Z Dziejów Apostolskich wynika, że jego wniebowstąpienie odbyło się bez rozgłosu — widziała je tylko garstka wiernych naśladowców, i to jedynie w początkowej fazie. Niemniej sposób, w jaki się dokonało, upoważniał apostołów do występowania w charakterze świadków tego zdarzenia, tak samo jak mogli dawać świadectwo o zmartwychwstaniu swego Mistrza (Dz 1:3). Gdy nieco wcześniej Jezus spotkał dwóch uczniów w drodze do Emaus, po prostu „im zniknął”, podobnie jak anioł oglądany niegdyś przez Gedeona „zniknął mu z oczu” (Łk 24:31; Sdz 6:21, 22). Ale teraz było inaczej. Wniebowstąpienie Jezusa przypominało poniekąd to, co się stało z aniołem, który ukazał się Manoachowi i jego żonie. Kiedy przygotowali ofiarę i „płomień wzniósł się z ołtarza ku niebu, anioł Jehowy wzniósł się w płomieniu ołtarza, a Manoach i jego żona się przyglądali” (Sdz 13:20).

Ponieważ z Dziejów 1:3-9 wynika, iż Jezus wstąpił do nieba po 40 dniach od zmartwychwstania, więc wydarzenia z dnia, w którym został wskrzeszony, opisane w Łukasza 24:1-49, nie mogły się rozegrać w tym samym czasie co jego wniebowstąpienie, odnotowane w 51 wersecie tego rozdziału. Trzeba też zaznaczyć, że w niektórych starych rękopisach — a za nimi w pewnych współczesnych przekładach (Bw) — w tym ostatnim wersecie brakuje słów „zaczął być unoszony ku niebu”. Występują jednak w papirusie Bodmera (P⁷⁵), kodeksach: aleksandryjskim i watykańskim oraz w innych starożytnych manuskryptach.

Wpływ na uczniów. Jak się wydaje, aż do chwili wniebowstąpienia Jezusa uczniowie sądzili, że będzie on rządził w ziemskim królestwie, na co wskazują ich słowa z Dziejów 1:6. Gdy Jezus zaczął wstępować do nieba w sposób widzialny i pozwolił, by uczniowie to zobaczyli, pomógł im zrozumieć, że będzie panował w Królestwie niebiańskim i że w przeciwieństwie do Dawida, który ‛nie wstąpił do nieba’, zasiądzie teraz ‛po prawicy Bożej’ — o czym Piotr śmiało dał świadectwo w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2:32-36).

Dzięki temu uczniowie zapewne przypomnieli sobie i pojęli wiele poprzednich wypowiedzi Jezusa wskazujących na to, że będzie panował z niebios. Kiedyś zaszokował niektórych słowami: „Cóż więc, gdy zobaczycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem?” (Jn 6:62). A Żydom oznajmił: „Wy jesteście z dziedzin na dole, ja jestem z dziedzin w górze” (Jn 8:23). Podczas swego ostatniego spotkania z apostołami wyjaśnił, że ‛idzie do Ojca przygotować im miejsce’ (Jn 14:2, 28). Tej samej nocy — ostatniej w ludzkim bycie — oświadczył swemu Ojcu, iż ‛dokończył dzieła, które mu dał do wykonania’ na ziemi, i prosił Go w modlitwie: „Otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat”, po czym dodał: „Przychodzę do ciebie” (Jn 17:4, 5, 11). Gdy został aresztowany, złożył podobne świadectwo przed Sanhedrynem (Mt 26:64). Po zmartwychwstaniu rzekł Marii Magdalenie: „Przestań się mnie kurczowo trzymać. Jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Ale idź do moich braci i powiedz