napisał: „Również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rz 8:21).

Objawienie prawego sądu Bożego. Objawienie to powiązano w Rzymian 2:5 z „dniem srogiego gniewu”. A zatem prawy sąd Boga zostanie objawiony wtedy, gdy „On odda każdemu stosownie do jego uczynków” — trwających w dobrym dziele nagrodzi życiem wiecznym, a na tych, którzy są „posłuszni nieprawości”, sprowadzi zagładę (Rz 2:6-8).

Objawienie Jezusa Chrystusa. „Objawienie Jezusa Chrystusa” i „objawienie jego chwały” będzie porą dania nagrody jego wiernym naśladowcom i wywarcia pomsty na bezbożnych. W ten sposób Chrystus objawi się jako wyniesiony do chwały Król, władny nagradzać i wymierzać karę. Z Pisma Świętego wynika, że podczas objawienia chwały Chrystusa jego namaszczeni duchem naśladowcy, którzy wiernie znoszą cierpienia, będą „wręcz tryskać radością” (1Pt 4:13). Wypróbowana jakość ich wiary okaże się wówczas podstawą do „sławy i chwały, i szacunku”, a oni sami doświadczą niezasłużonej życzliwości (1Pt 1:7, 13). Natomiast ci, którzy nie znają Boga i którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o Panu Jezusie, zostaną na zawsze zgładzeni, co przyniesie ulgę osobom przez nich uciskanym (2Ts 1:6-10).

Księga umieszczana w większości przekładów na końcu Biblii, choć nie została spisana ostatnia. Bywa też nazywana Apokalipsą.

Gdzie, kiedy i przez kogo napisane. Apostoł Jan przedstawia się jako pisarz tej księgi i wskazuje, iż napisał ją na wyspie Patmos, gdzie został zesłany za głoszenie Słowa Bożego i świadczenie o Jezusie Chrystusie (Obj 1:1, 9). Dokonał tego prawdopodobnie ok. 96 r. n.e.

Styl; stosowne zakończenie Biblii. Księga Objawienia jest napisana w formie listu i przedstawia w szczegółach serię uporządkowanych wizji, stopniowo prowadzących do wspaniałego finału. Stanowi stosowne zakończenie całej Biblii.

Wiele elementów występuje w tej księdze w grupach po siedem. Po otwarciu siedmiu pieczęci rozbrzmiewa siedem trąb, po czym następuje siedem plag. Jest także mowa o siedmiu świecznikach, siedmiu gwiazdach, siedmiu gromach i wielu innych rzeczach zebranych po siedem — najwyraźniej dlatego, że liczba siedem oznacza tu zupełność, a Księga Objawienia mówi o dopełnieniu się świętej tajemnicy Bożej (Obj 10:7; zob. ŚWIĘTA TAJEMNICA).

Autor i sposób przekazania informacji. Autorem tej księgi jest Wszechmocny Bóg Jehowa, który przekazał zawarte w niej informacje Jezusowi Chrystusowi, a ten za pośrednictwem swego anioła — Janowi (Obj 1:1). Duch Boży został przedstawiony jako „siedem duchów”, co wskazuje, iż miał pełny udział w przekazaniu tego objawienia. Na polecenie Boga Jan wszystko zapisał (1:4, 11).

Cel. Choć niektóre elementy wizji oglądanych przez Jana mogą się wydawać przerażające — bestie, „biada”, plagi — Objawienie nie ma siać grozy, lecz pocieszać i pokrzepiać tych, którzy z wiarą je czytają. Może przysporzyć czytelnikowi błogosławieństw. Na samym początku pisarz tej księgi oznajmia: „Szczęśliwy [„błogosławiony”, Bw] ten, kto czyta na głos, oraz ci, którzy słuchają słów tego proroctwa i zachowują, co w nim napisano” (Obj 1:3). Poza tym wspomina, iż księga ta pokazuje niewolnikom Bożym, „co ma się stać wkrótce” (1:1, 2).

Świadectwo o Jezusie. W Objawieniu 19:10 anioł mówi do Jana: „Świadczenie o Jezusie jest natchnieniem do prorokowania [dosł. „jest duchem proroctwa”]”. A zatem celem wszystkich proroctw jest kierowanie uwagi na Jezusa Chrystusa. Nie oznacza to pomijania czy ignorowania Boga Jehowy. Nieco wcześniej w tym wersecie anioł powiedział Janowi, gdy ten przed nim upadł: „Oddaj cześć Bogu”. A apostoł Paweł napisał, iż „Bóg wyniósł go [Chrystusa] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca”. Tak więc uznawanie wysokiej pozycji Jezusa Chrystusa i zdobywanie wiedzy o nim pozwala lepiej poznać Boga i Jego zamierzenia i w rezultacie przysparza chwały przede wszystkim Bogu (Flp 2:9-11; zob. PROROCTWO).

Proroctwa świadczą o Jezusie w tym sensie, że to za jego pośrednictwem Bóg zrealizuje swe zamierzenia, czyli uświęci swe imię, usunie niegodziwość i zleje na ludzkość błogosławieństwa. „W nim [Chrystusie] są starannie skryte wszelkie skarby mądrości i poznania” (Kol 2:3). Jest on obiecanym Potomkiem, tym, w którym została objawiona święta tajemnica. Po buncie Adama Bóg od samego początku dbał o to, by proroctwa i pierwowzory wskazywały na Chrystusa oraz by ludzie zwracali uwagę na Królestwo, którego Władcą jest Jego Syn (Rdz 3:15; 22:18; 2Sm