Kopalnia odkrywkowa litych surowców skalnych. Wydobywa się w niej np. wapienie i marmury, których złoża leżą tuż pod powierzchnią ziemi. Jak się przypuszcza, duży teren w okolicy dzisiejszej Bramy Damasceńskiej w Jerozolimie był w starożytności kamieniołomem. Pierwsza biblijna wzmianka o tego rodzaju kopalni pojawia się w Jozuego 7:4, 5, gdzie powiedziano, że ok. 3000 Izraelitów uciekało spod Aj aż do Szebarim, co znaczy „kamieniołomy”. Podczas przygotowań do budowy świątyni Salomon polecił wyciosać w górach Libanu wielkie kamienie fundamentowe i powołał do tej pracy dziesiątki tysięcy ludzi (1Kl 5:13-18; 6:7). Gdy Jehoasz przystąpił do naprawy świątyni, również wynajął do pracy kamieniarzy (2Kl 12:11, 12). Jezusa pochowano w grobowcu wykutym w skale (Mt 27:59, 60; Mk 15:46).

Do kamieniołomu i wykonywanej w nim pracy nawiązuje sugestywna metafora, którą posłużył się Jehowa za pośrednictwem Izajasza (Iz 51:1). Jak wynika z kontekstu, „skałą” najwyraźniej był Abraham, praojciec Izraelitów, a „czeluścią dołu” — Sara, której łono wydało Izaaka, ich przodka (Iz 51:2). Ponieważ jednak do narodzin Izaaka doszło w rezultacie cudownej interwencji Bożej, metafora ta może mieć jeszcze inne, duchowe znaczenie. W Powtórzonego Prawa 32:18 Jehowę nazwano ‛Skałą, która zrodziła’ Izraela, ‛Tym, który w bólach porodowych wydał go na świat’ (występuje tu ten sam czasownik, którego w Iz 51:2 użyto w odniesieniu do Sary).

Czasami tym samym słowem co kamieniołom określano wydobywany z niego materiał. Dlatego hebrajski wyraz pesilím, w Sędziów 3:19, 26 przetłumaczony na „kamieniołomy”, w innych miejscach oddano przez „ryte wizerunki” (Pwt 7:5; Ps 78:58; Iz 10:10). Z tego powodu niektórzy tłumacze sugerują, że w miejscu, gdzie Ehud zawrócił, by złożyć osobistą wizytę Eglonowi, stały pogańskie bożki wykute w kamieniołomach. Inni jednak używają w tych wersetach określenia „kamieniołomy”.

Pewien wgląd w starożytne metody pozyskiwania surowca dają stare kamieniołomy, w których odkryto ślady nieukończonych robót. W skale wykuwano wąskie, głębokie kanały. Wbijano w nie suche drewno, które potem polewano wodą, by napęczniało i rozsadziło skałę. W czasach rzymskich w kamieniołomach wydobywano bloki o masie pięciu, a nawet dziesięciu ton. Do transportowania ich na miejsce budowy zatrudniano rzesze niewolników, którzy przesuwali je po kłodach lub ciągnęli na saniach.

Wybrukowane miejsce w Jerozolimie, gdzie rzymski namiestnik Poncjusz Piłat zasiadł na fotelu sędziowskim, gdy sądził Jezusa Chrystusa (Jn 19:13). Po hebrajsku miejsce to nazywało się „Gabbata”; pochodzenie tego słowa jest niejasne, prawdopodobnie oznacza ono „wzgórze”, „wyżynę” lub „otwartą przestrzeń”. Jego grecki odpowiednik, Lithòstroton („kamienny bruk”), może wskazywać na miejsce wyłożone ozdobną mozaiką.

„Kamienny Bruk”, na którym Jezus stanął przed Piłatem, miał jakiś związek z „pałacem namiestnikowskim” (Jn 19:1-13). Być może chodziło o plac przed pałacem Heroda Wielkiego. Niektórzy uczeni uważają, że było to jakieś miejsce w pobliżu twierdzy Antonia (albo nawet jej wewnętrzny dziedziniec), położonej na pn. zach. od świątyni. Dokładna lokalizacja „Kamiennego Bruku” nie jest jednak znana (zob. ANTONIA; PAŁAC NAMIESTNIKA).

Prawo Mojżeszowe nakazywało, by karę śmierci wykonywać przez obrzucenie skazanego kamieniami (Kpł 20:2). Chodziło o ‛usunięcie zła spośród ludu’. Wieść o zastosowanej karze miała dotrzeć do wszystkich Izraelitów i odstraszyć ich od dopuszczenia się podobnego przestępstwa (Pwt 13:5, 10, 11; 22:22-24). Kamienując złoczyńcę, dawali dowód, że gorliwie popierają religię prawdziwą, nie chcą, by cokolwiek ściągało hańbę na imię Boże, i pragną zachować czystość zboru.

Przestępcę skazywano na ukamienowanie dopiero wtedy, gdy co najmniej dwóch świadków złożyło przeciwko niemu zgodne zeznania; oni też jako pierwsi rzucali w niego kamieniami (Kpł 24:14; Pwt 17:6, 7). Perspektywa wystąpienia w roli egzekutorów niewątpliwie skłaniała ich do tego, by dobrze się zastanowili, co chcą powiedzieć, i odstręczała ich od składania fałszywego świadectwa, które w tym wypadku także karano śmiercią (Pwt 19:18-20).

Kamienowanie na ogół odbywało się poza miastem (Lb 15:35, 36; 1Kl 21:13; por. jednak Pwt 22:21). Zwłoki mogły być następnie ku przestrodze zawieszone na palu — ale tylko do zachodu słońca. Należało je pochować jeszcze tego samego dnia (Pwt 21:21-23).

Jezus powiedział, że Jerozolima ‛zabijała proroków i kamienowała tych, którzy zostali do niej posłani’ (Mt 23:37; por. Heb 11:37). Nawet jego samego próbowano ukamienować (Jn 8:59; 10:31-39; 11:8). W ten sposób zabito Szczepana (Dz 7:58-60). W Listrze fanatyczni Żydzi „ukamienowali Pawła