oznajmiać sam Jehowa, gdy ogłosił proroctwo zanotowane w Rodzaju 3:15. Jego wierni słudzy przez całe stulecia oczekiwali obiecanego „potomstwa”, które miało wyzwolić ludzkość z grzechu i śmierci, ale nie w pełni rozumieli, kto nim będzie ani w jaki sposób się pojawi i przyniesie wyzwolenie. Stało się to jasne dopiero wtedy, gdy przyszedł Chrystus, który „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). Od tej pory zaczęła się wyjaśniać tajemnica dotycząca ‛potomstwa niewiasty’.

Mesjańskie Królestwo. Święta tajemnica o Chrystusie została dokładnie omówiona w listach Pawła. W Efezjan 1:9-11 apostoł wspomniał, że Bóg daje chrześcijanom poznać „świętą tajemnicę swej woli”, po czym zaznaczył: „Odpowiada ona jego upodobaniu, co do którego sam w sobie powziął zamierzenie w związku z zarządzaniem przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. Tak, w nim, w jedności z którym zostaliśmy też ustanowieni dziedzicami, będąc z góry wyznaczeni zgodnie z zamierzeniem tego, który we wszystkim tak działa, jak doradza jego wola”. Owa „święta tajemnica” dotyczy rządu — mesjańskiego Królestwa Bożego. Wyrażenie „to, co w niebiosach” odnosi się do tych, którzy w przyszłości będą wraz z Chrystusem dziedzicami niebiańskiego Królestwa. A określenie „to, co na ziemi” oznacza ich ziemskich poddanych. Związek świętej tajemnicy z Królestwem poświadczają słowa samego Jezusa, który oznajmił swym uczniom: „Wam dano świętą tajemnicę królestwa Bożego” (Mk 4:11).

Obejmuje zbór. Święta tajemnica ma wiele aspektów. Niektóre z nich przybliżył apostoł Paweł, wyjaśniając, że obejmuje ona także zbór, którego Głową jest Chrystus (Ef 5:32; Kol 1:18; Obj 1:20). Członkowie zboru są wraz z Jezusem współdziedzicami Królestwa (Łk 22:29, 30). Pochodzą zarówno spośród Żydów, jak i spośród pogan (Rz 11:25; Ef 3:3-6; Kol 1:26, 27). Ten element „świętej tajemnicy” ujawniono dopiero w 36 r. n.e., gdy Piotr został skierowany do poganina Korneliusza i był świadkiem, jak jego domownicy otrzymują dary ducha świętego (Dz 10:34, 44-48). Paweł oznajmił chrześcijanom pochodzenia pogańskiego: „Byliście bez Chrystusa, (...) obcy przymierzom obietnicy, nie mieliście też nadziei i byliście bez Boga na świecie. Ale teraz w jedności z Chrystusem Jezusem wy, którzy niegdyś byliście daleko, podeszliście blisko dzięki krwi Chrystusa” (Ef 2:11-13). Realizacja zamierzenia Boga względem zboru pozwala „rządom i władzom w miejscach niebiańskich” poznać Jego „wielce różnorodną mądrość” (Ef 3:10).

W wizji danej Janowi w Objawieniu ukazano, że ów zbór ma się składać ze 144 000 tych, którzy „zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”. Stoją oni wraz z Barankiem, Jezusem Chrystusem, na „górze Syjon”, gdzie wznosi się „miasto Boga żywego, Jerozolima niebiańska”. W starożytnej ziemskiej Jerozolimie znajdowała się świątynia Jehowy; był tam również „tron Jehowy”, na którym zasiadali królowie z dynastii Dawida. W Jerozolimie niebiańskiej tron objął Jezus Chrystus, sprawujący władzę królewską wraz ze swymi lojalnymi, namaszczonymi duchem naśladowcami (Obj 14:1, 4; Heb 12:22; 1Kn 29:23; 1Pt 2:4-6). Wskrzeszenie ich podczas obecności Chrystusa oraz przyobleczenie ich w nieśmiertelność i nieskażoność stanowi jeden z elementów zamierzenia Bożego względem zboru i samo w sobie jest „świętą tajemnicą” (1Ko 15:51-54).

Święta tajemnica zbożnego oddania. Paweł wyjaśnił Tymoteuszowi: „Piszę ci to, (...) żebyś wiedział, jak powinieneś postępować w domu Bożym, który jest zborem Boga żywego, filarem i podporą prawdy. Tak, niewątpliwie wielka jest święta tajemnica tego zbożnego oddania: ‛On [Jezus Chrystus] ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale’” (1Tm 3:14-16).

„Zbór Boga żywego” posiadł prawdę i dokładnie poznał „świętą tajemnicę” prawdziwego zbożnego oddania. Nie ogranicza się do zachowywania formy zbożnego oddania, ale też jest wierny jego mocy (por. 2Tm 3:5). Dzięki temu może być „filarem i podporą prawdy” pośród świata pogrążonego w błędzie i oddanego religii fałszywej, pełnej „tajemnic” świętych jedynie dla Szatana i tych, których on zaślepia (2Ko 4:4). Natchnione Pisma Hebrajskie przepowiedziały i opisały zbożne oddanie Jezusa Chrystusa. Odkąd zakwestionowano słuszność zwierzchnictwa Bożego oraz lojalność człowieka, przez całe wieki pozostawało „świętą tajemnicą”, czy ktokolwiek w obliczu nacisków Diabła zdoła zachować doskonałe, niezachwiane, nieskalane zbożne oddanie. Czy ktoś potrafi przetrzymać próby i wyjść z nich zwycięsko, nie kalając się grzechem i nie odstępując od wyłącznego oddania dla Jehowy? Wiązało się z tym też pytanie, kto będzie ‛potomstwem niewiasty’, które rozgniecie głowę Węża. Wszystko to stało się zupełnie jasne, gdy Chrystus „ujawniony został w ciele, uznany za prawego w duchu, ukazał się aniołom, głoszono o nim między narodami, uwierzono w niego na świecie, wzięty został w chwale” (1Tm 3:16; 6:16). Jakże wielka to prawda! Doniosła kwestia dotycząca zbożnego oddania miała zostać rozstrzygnięta dzięki jednej osobie, dzięki Jezusowi Chrystusowi. Dał on naprawdę niezrównany wzór zbożnego oddania, czym przysporzył ogromnych błogosławieństw ludzkości i wspaniale wywyższył imię Jehowy (zob. ZBOŻNE ODDANIE).

Dopełnienie się świętej tajemnicy. Apostoł Jan usłyszał podczas jednej z wizji: „W dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał zadąć w trąbę, rzeczywiście dopełni się święta tajemnica Boga według dobrej nowiny, którą On oznajmił swoim niewolnikom, prorokom” (Obj 10:7). Dopełnienie się świętej tajemnicy ma ścisły związek z zadęciem w trąbę przez siódmego anioła, kiedy to w niebie rozlega się obwieszczenie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Obj 11:15). Jak stąd wynika, święta tajemnica Boża dopełnia się wtedy, gdy Jehowa zaczyna królować za pośrednictwem swego Mesjasza, czyli Chrystusa. Jezus Chrystus dużo mówił o Królestwie Bożym swoim uczniom, „niewolnikom” Bożym, i zapowiedział, że „ta dobra nowina o królestwie” będzie głoszona aż do samego końca (gr. télos) tego „systemu rzeczy”. Po ‛dopełnieniu się świętej tajemnicy Boga’ owa „dobra nowina” miała objąć także wieść ogłoszoną w niebie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” (zob. Mt 24:3, 14).

‛Tajemnica bezprawia’ (2Ts 2:7) została omówiona pod hasłem CZŁOWIEK BEZPRAWIA. Co oznacza „tajemnica: ‚Babilon Wielki’” (Obj 17:5), wyjaśniono pod hasłem BABILON WIELKI.

Wyrażenie występujące tylko cztery razy w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Jest ono tłumaczeniem greckiego wyrazu lògion („słówko”), będącego zdrobnieniem od lògos („słowo”). Pierwotnie lògion oznaczało po prostu krótką świętą wypowiedź, lecz z czasem zaczęto nim określać każdą wypowiedź Bożą, czyli wyrocznię. W polskich przekładach na ogół tłumaczy się je na „słowo”. Biblia warszawska używa określenia „wyrocznia” w Rzymian 3:2.

„Żywymi, świętymi oświadczeniami” nazwał Szczepan Prawo dane Mojżeszowi na górze Synaj (Dz 7:38). Apostoł Paweł użył tego wyrażenia w odniesieniu do całych Pism Hebrajskich i najwyraźniej także do istniejącej już podówczas części natchnionych Chrześcijańskich Pism Greckich, gdy oznajmił: „Jaka więc jest wyższość Żyda albo jaka korzyść z obrzezania? Wielka pod każdym względem. Przede wszystkim dlatego, że im powierzono święte oświadczenia Boże” (Rz 3:1, 2). Spisanie tego zbioru natchnionych Pism poruczono więc Żydom, a sami pisarze byli „uniesieni duchem świętym” (2Pt 1:20, 21).

W Liście do Hebrajczyków apostoł Paweł zaliczył do „świętych oświadczeń” nauki przekazane ludzkości przez Pana Jezusa Chrystusa, jego apostołów oraz innych natchnionych pisarzy chrześcijańskich (Heb 5:12; por. 6:1, 2). Podobnie szeroko pojmował ten termin Piotr, który napisał do naśladowców Chrystusa: „Jeśli ktoś mówi, niech mówi tak, jakby to były święte oświadczenia Boże” (1Pt 4:11). Postawił też listy apostoła Pawła na równi z „pozostałymi Pismami” (2Pt 3:15, 16).

W greckiej Septuagincie słowo lògion występuje dość często, np. w Psalmie 12:6 (11:6, LXX): „Wypowiedzi Jehowy to wypowiedzi czyste”. W angielskim przekładzie Septuaginty wydanym przez S. Bagstera fragment ten brzmi następująco: „Wyrocznie Pana to wyrocznie czyste”.

Zobacz MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE.

Wyrażenie, w którego skład wchodzi hebrajskie słowo mikráʼ, czyli „zwoływanie; wzywanie; zbieranie”. W tym podstawowym znaczeniu wyraz ten został użyty w Liczb 10:2, gdzie jest mowa o zwoływaniu zgromadzenia Izraela (por. Iz 1:13, przyp. w NW; zob. ZGROMADZENIE).

„Święte zgromadzenia” odbywały się w następującym czasie: 1) w każdy sabat (Kpł 23:3); 2) pierwszego i siódmego dnia Święta Przaśników w pierwszym miesiącu (Nisan; marzec/kwiecień) (Kpł 23:6-8; Lb 28:18, 25); 3) podczas Święta Tygodni, czyli Święta Żniw, znanego później jako Pięćdziesiątnica — w trzecim miesiącu (Siwan; maj/czerwiec) (Kpł 23:15-21); 4) pierwszego i dziesiątego dnia siódmego miesiąca (Etanim, czyli Tiszri; wrzesień/październik; w tym drugim terminie przypadał Dzień Przebłagania) (Kpł 23:23-27; Lb 29:1, 7); 5) pierwszego dnia Święta Szałasów, które rozpoczynało się 15 dnia siódmego miesiąca, oraz następnego dnia po zakończeniu tego siedmiodniowego święta (Kpł 23:33-36).

W trakcie tych „świętych zgromadzeń” nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy. Na przykład o „świętych zgromadzeniach” w pierwszym i siódmym dniu Święta Przaśników Jehowa