Prawo Boże nakazywało jednakowo traktować w sądzie bogatych i biednych — ani jednych, ani drugich nie wolno było faworyzować ze względu na ich stan majątkowy (Wj 23:3, 6; Kpł 19:15). Jednakże gdy naród izraelski stał się niewierny, biedni cierpieli ucisk (Iz 10:1, 2; Jer 2:34).

W I wieku n.e. Wydaje się, że w I w. n.e. wielu Żydów żyło w biedzie. Dominacja obcych mocarstw od czasu niewoli babilońskiej z pewnością utrudniała stosowanie się do Prawa Mojżeszowego, które chroniło dziedziczną własność (por. Neh 9:36, 37). Przywódcy religijni, zwłaszcza faryzeusze, koncentrowali się na tradycjach, zamiast uczyć prawdziwej miłości do bliźniego i stosownego szacunku dla sędziwych rodziców znajdujących się w potrzebie (Mt 15:5, 6; 23:23; por. Łk 10:29-32). Rozmiłowani w pieniądzach faryzeusze wcale nie interesowali się biednymi (Łk 16:14).

Natomiast Chrystus Jezus ‛litował się nad tłumami, były bowiem złupione i porzucone niczym owce bez pasterza’ (Mt 9:36). Głosił dobrą nowinę biednym i udręczonym, co stanowiło jaskrawe przeciwieństwo postawy przywódców judaizmu i zarazem jeden z dowodów, że naprawdę jest Mesjaszem (Mt 11:5; Łk 4:18; 7:22). Przed tymi, którzy go słuchali, otwierał wspaniałą możliwość odziedziczenia Królestwa Niebios (Mt 5:3; Łk 6:20).

Ponieważ Żydzi byli związani z Bogiem przymierzem, mieli obowiązek wspierać swych rodaków znajdujących się w potrzebie (Prz 14:21; 28:27; Iz 58:6, 7; Eze 18:7-9). Zrozumiał to Zacheusz, który po uznaniu Jezusa za Mesjasza oznajmił: „Oto połowę mego mienia, Panie, daję biednym” (Łk 19:8). Z tego samego powodu Jezus mógł powiedzieć: „Gdy wydajesz ucztę, zaproś biednych, ułomnych, kulawych, ślepych, a będziesz szczęśliwy, gdyż nie mają ci czym odpłacić” (Łk 14:13, 14). Kiedy indziej zachęcił bogatego, młodego dostojnika: „Sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj biednym, a będziesz miał skarb w niebiosach; i chodź, bądź moim naśladowcą” (Łk 18:22). Okoliczność, iż człowiek ten nie chciał się pozbyć swych dóbr, by pomóc innym, pokazywała, że nie ma cech wymaganych od uczniów Jezusa (Łk 18:23).

Chrystus nie tylko zachęcał do pomagania ubogim, lecz także sam dał pod tym względem przykład. Kiedy przebywał w niebie jako Syn Boży, posiadał wszystko. Ale ‛chociaż był bogaty, stał się biedny’. Mimo iż był tu na ziemi biednym człowiekiem, odkupił cały ród ludzki i udostępnił swym naśladowcom największe bogactwo — możliwość stania się dziećmi Bożymi (2Ko 8:9). Udzielił im także innych wspaniałych bogactw duchowych (por. 2Ko 6:10; Obj 2:9; 3:17, 18).

Poza tym gdy Jezus przebywał na ziemi, osobiście interesował się ubogimi pod względem materialnym. On i apostołowie mieli wspólny fundusz, z którego wspierali potrzebujących (Mt 26:9-11; Mk 14:5-7; Jn 12:5-8; 13:29). Taką samą życzliwą troskę o biednych okazywali później chrześcijanie, udzielając materialnego wsparcia swym ubogim braciom (Rz 15:26; Gal 2:10). Niektórzy jednak o tym zapominali i dlatego uczeń Jakub zganił ich za faworyzowanie bogatych i patrzenie z góry na biednych (Jak 2:2-9).

Oczywiście pomoc materialną otrzymywali tylko ci, którzy na nią zasługiwali. W żaden sposób nie zachęcano do lenistwa. Apostoł Paweł napisał do Tesaloniczan: „Jeżeli ktoś nie chce pracować, niech również nie je” (2Ts 3:10; zob. DARY MIŁOSIERDZIA; ŻEBRAK, ŻEBRANIE).

Szybcy piesi posłańcy albo słudzy jakiejś ważnej osobistości, biegnący przed jej rydwanem. Słowo to jest tłumaczeniem imiesłowowej formy hebrajskiego czasownika ruc, który znaczy „biegać”. W różnych przekładach spotyka się też określenia: „piesi”, „strażnicy” lub „gońcy”. Ale słowo „pieszy” raczej odpowiada hebrajskiemu raglí, a dokładniej wyrażeniu ʼisz raglí.

Określenie „biegacze” może się odnosić do jakichkolwiek szybkich posłańców bądź ludzi szybkonogich, takich jak Asahel, brat Joaba, albo Achimaac, syn Cadoka (2Sm 2:18; 18:19, 23, 27). Przy pewnej okazji Eliasz przebiegł przed rydwanem Achaba prawdopodobnie co najmniej 30 km, od Karmelu do Jizreel. Zdołał tego dokonać, ponieważ ‛spoczęła na nim ręka Jehowy’ (1Kl 18:46).

W oficjalnym użyciu słowo to odnosiło się do szybkich ludzi wybranych do biegania przed rydwanem króla. Kiedy Absalom, a później także Adoniasz, próbowali przywłaszczyć sobie władzę królewską, każdy z nich dobrał do swego rydwanu 50 biegaczy, by dodać sobie powagi i dostojeństwa (2Sm 15:1; 1Kl 1:5). Biegacze stanowili osobistą straż władcy, coś w rodzaju współczesnej ochrony (1Sm 22:17; 2Kl 10:25). Pilnowali wejścia do pałacu króla i towarzyszyli mu w drodze z domu do świątyni (1Kl 14:27, 28; 2Kl 11:6-8, 11; 2Kn 12:10). Rozgłaszali orędzia wystosowane przez króla (2Kn 30:6). Za czasów perskiego monarchy Aswerusa piesi posłańcy zostali najwyraźniej zastąpieni przez kurierów korzystających z szybkich koni, które często zmieniali (Est 3:13, 15; 8:10, 14).

Znaczenie symboliczne. W Chrześcijańskich Pismach Greckich kilkakrotnie wspomniano o dosłownym bieganiu (Mt 28:8; Mk 9:15, 25; 10:17; Jn 20:2). Niemniej apostoł Paweł nawiązał