Znaczenie przenośne. Rosa kojarzy się w Biblii z błogosławieństwem, urodzajem i obfitością (Rdz 27:28; Pwt 33:13, 28; Za 8:12). Powrót do Jehowy wiązał się z błogosławieństwami, gdyż Bóg oznajmił: „Stanę się dla Izraela jak rosa” (Oz 14:1, 5). Przez Micheasza przepowiedział On, że „pozostali z Jakuba będą pośród wielu ludów jak rosa od Jehowy, jak rzęsiste ulewy na roślinność”, co znaczyło, że ostatek duchowego Jakuba (Izraela) będzie dla ludów błogosławieństwem od Boga (Mi 5:7).

Natomiast brak lub wstrzymanie rosy łączy się z brakiem przychylności (Rdz 27:39; Ag 1:10). Za czasów króla Achaba i proroka Eliasza Bóg pozbawił ziemię izraelską deszczu i rosy, czego wynikiem była klęska głodu (1Kl 17:1; Łk 4:25).

W Izraelu poranne obłoki i rosa szybko znikały pod wpływem słonecznego żaru. Podobnie znikła niewielka miara lojalnej życzliwości, jaka się znalazła w Efraimie (Izraelu) i Judzie (Oz 6:4). A mieszkańcy Efraima (Izraela) mieli za swe karygodne czyny zostać uprowadzeni na wygnanie i stać się „jak rosa, która wcześnie znika” (Oz 13:1-3, 16).

Krople rosy pojawiają się cicho i są liczne. Być może więc Chuszaj, gdy powiedział Absalomowi: „Spadniemy na niego [Dawida] jak rosa, która spada na ziemię”, miał na myśli zaskoczenie lub mnogość przypominającą krople rosy (2Sm 17:12). Król ustanowiony przez Jehowę ma swój „orszak młodzieńców”, którzy są niczym „krople rosy” — prawdopodobnie ze względu na liczebność (Ps 110:3).

Rosa jest również delikatna i przynosi orzeźwienie. Trafnie więc przyrównano do niej proroczą pieśń pożegnalną Mojżesza (Pwt 32:2). Dobra wola króla przypomina ożywczy wpływ rosy na roślinność (Prz 19:12). Widoczna wśród ludu Bożego jedność wynikająca z miłości orzeźwia „jak rosa Hermonu, opadająca na góry Syjonu”. Północne prądy zimnego powietrza porywały opary unoszące się nocą nad zalesionymi stokami i wiecznie ośnieżonymi szczytami góry Hermon i przenosiły je tak daleko, że skraplały się one wiele kilometrów dalej na pd., na górach Syjonu (Ps 133:1-3; ILUSTRACJA, t. 1, s. 332).

1. Syn Beniamina wymieniony wśród osób, które w 1728 r. p.n.e. przybyły do Egiptu z domownikami Jakuba lub wkrótce potem się urodziły (Rdz 46:21, 26; zob. BENIAMIN 1). Pominięcie jego imienia w późniejszych wykazach rodzin Beniaminitów może sugerować, że umarł bezdzietnie albo że jego synowie połączyli się z innym rodem.

2. Nazwa występująca w Septuagincie w Ezechiela 38:2 oraz 39:1, odnoszona przez część uczonych do ludu Rusów, mieszkającego na północy, nad Wołgą. Jednakże znaczenie tego terminu oraz powiązanie go z Gogiem wskazuje, że nie chodzi o nazwę, lecz o składnik tytułu, stąd słusznie gdzie indziej jest tłumaczony na: „główny naczelnik” (NŚ), „naczelny książę” (Bp), „wielki książę” (BT), „główny książę” (Bw), „wielki władca” (BWP).

Hebrajskie słowo roʼsz bywa utożsamiane z szalejem, kolokwintą lub makiem, lecz w rzeczywistości nie da się jednoznacznie ustalić, jaką roślinę określa. W Biblii często oznacza gorzką, trującą roślinę (Lam 3:5, 19), truciznę lub „jad” (Pwt 32:33; Hi 20:16) albo zatrutą wodę (Jer 8:14; 9:15; 23:15). W znaczeniu przenośnym odnosi się do wypaczania sprawiedliwości (Oz 10:4; Am 6:12) oraz do odstępców (Pwt 29:18; por. Dz 8:23; Heb 12:15).

Proroctwo zapowiadało, że Mesjaszowi zostanie dana jako pokarm „trująca roślina” (Ps 69:21). Jezus Chrystus przed zawieszeniem na palu otrzymał do picia wino zmieszane z żółcią, ale skosztowawszy, nie chciał wypić tego odurzającego napoju, który zapewne miał mu ulżyć w cierpieniu. Opisując spełnienie wspomnianego proroctwa, Mateusz użył greckiego słowa cholé („żółć”; Mt 27:34), tego samego, które występuje w greckiej Septuagincie w Psalmie 69:21. W równoległym sprawozdaniu Marek wspomina o mirrze (Mk 15:23) i dlatego niektórzy są zdania, że ową „trującą rośliną” lub „żółcią” była „mirra”. Możliwe też, że do wina dodano zarówno żółci, jak i mirry.

Ogół roślin. Trzeciego „dnia” stwarzania Bóg sprawił, że ziemia porosła „roślinami wydającymi nasienie”, a zatem zdolnymi do rozmnażania się (Rdz 1:11-13). W Rodzaju 2:5, 6 najwidoczniej opisano warunki panujące owego „dnia” zaraz po tym, jak za sprawą Boga ukazał się suchy ląd, ale przed stworzeniem trawy, roślin wydających nasienie i drzew rodzących owoce. Żeby zapewnić wilgoć potrzebną przyszłej roślinności, Jehowa zadbał o to, by opar regularnie unosił się z ziemi i nawilżał grunt. Dzięki temu rośliny mogły się dobrze rozwijać mimo braku deszczu. Chociaż źródła światła na niebie stały się wyraźnie widoczne dopiero czwartego „dnia” stwarzania (Rdz 1:14-16), zapewne już trzeciego „dnia” do ziemi docierała wystarczająca ilość rozproszonego