w dniach od 1 do 7 Nisan 1512 r. p.n.e. Mojżesz namaścił specjalnym olejkiem przybytek, znajdujące się w nim sprzęty i przybory, a potem także Aarona. Później położył na dłoniach Aarona i jego synów dary ofiarne, którymi zakołysał przed Jehową, i w ten sposób ‛napełnił ich ręce mocą’, tzn. powierzył im władzę kapłańską. Pokropił ich też olejkiem do namaszczania i krwią z ołtarza. A zatem obowiązki Mojżesza jako pośrednika obejmowały także namaszczenie i wprowadzenie na urząd kapłanów, których służba była przewidziana przymierzem Prawa (Kpł 8; Heb 7:11; zob. WPROWADZENIE NA URZĄD).

Mojżesz nadzorował też przebieg uroczystości 8 Nisan 1512 r. p.n.e., gdy nowo ustanowieni kapłani podjęli swą służbę, a potem razem z Aaronem pobłogosławił lud (Kpł 9). Występował w roli pośrednika podczas wprowadzania w życie wszystkich elementów przymierza Prawa.

Inne zadania pośrednika. Za pośrednictwem Mojżesza Izraelici otrzymali zbiór ponad 600 praw, a wśród nich przepisy regulujące służbę kapłańską. Dzięki mocy Bożej dokonał on też wielu cudów dla swego ludu. Wstawiał się za Izraelitami i błagał Jehowę, by ich oszczędził przez wzgląd na swe imię (Wj 32:7-14; Lb 14:11-20; 16:20-22; 21:7; Pwt 9:18-20, 25-29; 10:8-11). Bardziej niż na własnej pomyślności zależało mu na uświęceniu imienia Bożego i na pomyślności całego ludu (Wj 32:30-33; Lb 11:26-29; 12:9-13).

Podobieństwa zadań pośredników. Istnieje szereg podobieństw między położeniem starożytnych Izraelitów a sytuacją uczestników nowego przymierza. Chrześcijanie również są grzesznikami. Ponieważ krew zwierząt nie może naprawdę usunąć grzechów (Heb 10:4), potrzebna jest lepsza ofiara, którą dostarczył Jezus Chrystus (Heb 10:5-10). Sprawę tę objaśnił apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków. Po nawiązaniu do ofiar składanych w ramach Prawa napisał: „O ileż bardziej krew Chrystusa (...) oczyści nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla Boga żywego? Dlatego też jest on pośrednikiem nowego przymierza, żeby powołani mogli otrzymać obietnicę wiecznotrwałego dziedzictwa, gdyż nastąpiła śmierć, by na podstawie okupu zostali uwolnieni od występków popełnionych pod poprzednim przymierzem. Bo gdzie jest przymierze, tam musi nastąpić śmierć człowieka doprowadzającego do zawarcia przymierza. Przymierze jest bowiem prawomocne nad martwymi ofiarami, gdyż nie ma mocy, dopóki żyje człowiek doprowadzający do zawarcia przymierza” (Heb 9:11-17).

Paweł wykazał dalej, że również poprzednie przymierze nie zostało wprowadzone w życie bez krwi. Kiedy je zawierano, Mojżesz dopilnował złożenia ofiar, po czym pokropił krwią „księgę przymierza” (Heb 9:18-28). Również Jezus Chrystus, wyznaczony przez Boga na Pośrednika nowego przymierza, po złożeniu ofiary przedstawił Jehowie wartość swej krwi. Inne podobieństwo polega na tym, że tak jak przymierze Prawa zawarto z całym narodem, a nie z poszczególnymi osobami (Wj 24:7, 8), tak też nowe przymierze zostało zawarte z „narodem świętym”, czyli „Izraelem Bożym” (1Pt 2:9; Gal 6:15, 16).

Dla kogo Chrystus jest Pośrednikiem. Apostoł Paweł napisał, że jest „jeden (...) pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który dał samego siebie na odpowiedni okup za wszystkich” — zarówno Żydów, jak i pogan (1Tm 2:5, 6). Jezus jest Pośrednikiem nowego przymierza, zawartego między Bogiem i zborem duchowego Izraela (Ef 5:25-27; Heb 8:10-13; 12:24). Występuje w tym charakterze, „żeby powołani mogli otrzymać obietnicę wiecznotrwałego dziedzictwa” (Heb 9:15). Dopomaga nie aniołom, lecz „potomstwu Abrahama” (Heb 2:16). Inaczej mówiąc, dopomaga tym, którzy są objęci nowym przymierzem, mają stać się duchowymi synami Jehowy i gdy jako bracia Chrystusa znajdą się w niebiosach, razem z nim będą stanowić wspomniane „potomstwo Abrahama” (Rz 8:15-17, 23-25; Gal 3:29). Jezus zgodnie z obietnicą zsyłał im ducha świętego, którym byli opieczętowywani, otrzymując „zadatek tego, co ma przyjść”, czyli dziedzictwa niebiańskiego (2Ko 5:5; Ef 1:13, 14). W Objawieniu 7:4-8 podano, że całkowita liczba tych, którzy zostaną ostatecznie i trwale opieczętowani, wynosi 144 000.

Wejście w życie nowego przymierza. Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezus wstąpił do nieba, gdzie ukazał się przed Bogiem i przedstawił Mu swą ofiarę, z której w pierwszej kolejności skorzystają osoby objęte nowym przymierzem (Heb 9:24). Przy tej okazji wystąpił w roli zarówno Pośrednika, jak i Arcykapłana. Tak jak Mojżesz podczas ustanawiania przymierza Prawa spryskał krwią księgę Prawa (gdyż Bóg nie był tam wtedy osobiście obecny), tak Jezus Chrystus przedłożył Bogu w niebie wartość swej ofiary. Potem, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., wylał świętego ducha Bożego na pierwszych uczestników nowego przymierza, w liczbie ok. 120. Później tego samego dnia do zboru przyłączyło się jakieś 3000 Żydów i prozelitów (Dz 1:15; 2:1-47; Heb 9:19). I podobnie jak Mojżesz czytał ludowi Prawo, tak Jezus Chrystus wyraźnie podał uczestnikom nowego przymierza stawiane im warunki oraz obowiązujące ich prawa (Wj 24:3-8; Jn 13:34; 15:14; Heb 1:1, 2; 1Jn 5:1-3).

Ponieważ Jezus Chrystus, występujący w roli Pośrednika nowego przymierza i Arcykapłana, jest nieśmiertelny, „zawsze żyje”, więc zawsze też może się ujmować za członkami Izraela duchowego, którzy przez niego przystępują do Boga. Innymi słowy, może im dopomagać, aż dostąpią całkowitego wybawienia (Heb 7:24, 25). Pod jego kierownictwem przymierze to z pewnością osiągnie swój cel. Objęte nim osoby zostaną w końcu wprowadzone na urząd niebiańskich współkapłanów Chrystusa, ich wielkiego Arcykapłana (Obj 5:9, 10; 20:6).

Błogosławieństwa dla całej ludzkości. Chociaż Jezus jest Pośrednikiem tylko dla uczestników nowego przymierza, to jest również Arcykapłanem Bożym i Potomkiem Abrahama. Występując w tej roli, zapewni błogosławieństwa pozostałym członkom rodziny ludzkiej, gdyż poprzez potomstwo Abrahama (którego głównym przedstawicielem jest Chrystus; Gal 3:16, 29) miały być błogosławione wszystkie narody. W pierwszej kolejności błogosławieństw tych zaznają drugorzędni członkowie tego potomstwa. Ponieważ na mocy nowego przymierza stają się królami i kapłanami, będą mieć udział w udostępnianiu wszystkim narodom ziemi błogosławieństw płynących z ofiary Jezusa i jego królowania. A ponieważ owi członkowie „Izraela Bożego” zostali wprowadzeni na ten urząd przez Chrystusa jako Pośrednika, jego działalność w tym charakterze przyniesie błogosławieństwa i dobrodziejstwa całej ludzkości (Gal 6:16; Rdz 22:17, 18).

Oprócz 144 000 „opieczętowanych” również inni ludzie modlą się do Jehowy Boga w imię Chrystusa i wierzą w wartość jego ofiary okupu. Jezus złożył ją nie tylko za uczestników nowego przymierza, którego jest Pośrednikiem, ale za wszystkich ludzi okazujących w niego wiarę (1Jn 2:2). Osoby nieobjęte tym przymierzem także są przekonane, że „nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni” (Dz 4:12). One też uznają Jezusa Chrystusa za swego wielkiego niebiańskiego Arcykapłana, poprzez którego mogą przystępować do Boga i którego usługiwanie może im zapewnić przebaczenie grzechów (Heb 4:14-16). W Objawieniu 21:22-24 powiedziano, że ‛narody będą chodzić dzięki światłu’ Nowej Jerozolimy, którą ‛rozświetla chwała Jehowy Boga i której lampą jest Baranek’, czyli Jezus Chrystus.

Zobacz ŚWIĘTO POŚWIĘCENIA.

Uroczyste oddanie do użytku jakiegoś miejsca lub budowli albo inauguracja czegoś. Określenia „uroczystość poświęcenia” i „uroczystość oddania do użytku” są tłumaczeniem hebrajskiego rzeczownika chanukkáh. Wywodzi się on od czasownika chanách, który m.in. znaczy „zacząć; oficjalnie poświęcić”. Grecki czasownik enkainízo („wprowadzić w życie; otworzyć”) przede wszystkim oznacza „czynić nowym; wprowadzać coś nowego”, np. przez poświęcenie. Hebrajskie słowo nézer, odnoszące się do świętego znaku poświęcenia, omówiono w haśle POŚWIĘCENIE.

Zawarciu przymierza Prawa Mojżeszowego towarzyszyły odpowiednie uroczystości obejmujące składanie ofiar i pokropienie krwią ołtarza, „księgi przymierza” oraz ludu. Apostoł Paweł opisał te wydarzenia jako ‛wprowadzenie przymierza w życie’ (Wj 24:4-8; Heb 9:18-20).

Pisząc, że „również poprzednie przymierze nie zostało wprowadzone w życie [forma gr. słowa enkainízo] bez krwi” (Heb 9:18), Paweł wskazał, iż nowe przymierze zostało wprowadzone w życie w podobny sposób — przez śmierć, zmartwychwstanie i wstąpienie Jezusa do nieba, gdzie przedstawił on wartość swego ludzkiego życia i skąd później wylał ducha świętego na swoich uczniów. Ponieważ zmartwychwstał jako osoba duchowa, mógł wejść do rzeczywistego „miejsca świętego”, do samego nieba, gdzie przebywa Jehowa, a dzięki złożonej przez niego ofierze okupu mogą tam wstąpić także jego namaszczeni duchem naśladowcy. Dlatego można powiedzieć, że Jezus „otworzył” innym drogę do nieba (Heb 10:19, 20).

Uroczystości poświęcenia ołtarza przybytku, zbudowanego na pustkowiu, towarzyszyło składanie ofiar przez naczelników plemion (Lb 7:10, 11, 84-88). Z okazji oddania do użytku świątyni Salomona i jej ołtarza odbyło się specjalne zgromadzenie (1Kl 8:63; 2Kn 7:5, 9).

Gdy po niewoli babilońskiej oddawano do użytku świątynię odbudowaną pod kierownictwem Zerubbabela, podczas związanych z tym uroczystości złożono w ofierze setki zwierząt (Ezd 6:16, 17). Później pod nadzorem Nehemiasza naprawiono mur Jerozolimy i zorganizowano uroczystość jego poświęcenia, w trakcie której dwa duże chóry wysławiały Jehowę (Neh 12:27-43).

Oprócz takich wielkich, narodowych uroczystości urządzano też mniejsze. Biblia mówi np. o oddaniu do użytku domu (Pwt 20:5), a nagłówek