Nie były to jednak bynajmniej tzw. sądy boże (inaczej ordalia) — z rodzaju tych, które przeprowadzano w średniowieczu i które tylko cudem udawało się czasami przeżyć. We wspomnianej wodzie nie było nic, co mogłoby spowodować chorobę. Niemniej była to święta woda, zawierająca święty proch oraz ‛zapisane i spłukane do niej przekleństwa’. Miała więc znaczenie symboliczne, a ponadto kobieta piła ją przed Jehową, przed którym też składała przysięgę. Dlatego wynik próby nie budził wątpliwości. Jeżeli dana niewiasta była winna, Jehowa sprawiał, że wypita przez nią woda nabierała cudownej mocy i wywoływała zapowiedziane skutki. Normalnie za cudzołóstwo karano śmiercią, ale w tej sytuacji nie było niezbędnych dwóch świadków (Lb 35:30; Pwt 19:15). Poza tym w takim wypadku zwykle nie wychodziła na jaw tożsamość winnego mężczyzny, który także zasługiwał na śmierć.

Zobacz UCISK, UDRĘKA.

Zobacz NOGI.

Jeden z synów Baniego, którzy na apel Ezdrasza odesłali swe cudzoziemskie żony i ich synów (Ezd 10:10, 11, 34, 44).

Miejsce o nieznanym dziś położeniu, gdzie w starożytności zaopatrywano się w złoto (Jer 10:9; Dn 10:5).

Wydobycie na jaw, widomy dowód, przejaw potęgi lub władzy. Grecki termin epifáneia, tłumaczony na „ujawnienie” lub „ujawnienie się”, jest używany w Biblii w odniesieniu do ziemskiego życia Jezusa Chrystusa, ale też — a nawet przede wszystkim — do różnych wydarzeń związanych z jego obecnością jako Króla.

Syn Boży ujawniony w ciele. W 2 Tymoteusza 1:9-11 apostoł Paweł napisał o „ujawnieniu się” w ciele „naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa”. Posłanie Syna Bożego z nieba miało się przysłużyć wykazaniu słuszności zwierzchniej władzy Jehowy. Miało też doprowadzić do ‛zniweczenia śmierci’, którą na ludzkość sprowadził Adam, a także rzucić światło na wolne od wszelkiego skażenia życie w niebie, udostępnione niektórym ludziom. Jezus „ujawniony został w ciele” w ramach odsłonięcia „świętej tajemnicy (...) zbożnego oddania” (1Tm 3:16). Poza tym Paweł nazwał posłanie Syna ‛ujawnieniem’ niezasłużonej życzliwości Bożej, która ‛niesie wybawienie ludziom wszelkiego pokroju’ i „poucza nas, abyśmy się wyrzekli bezbożności i światowych pragnień oraz żyli pośród teraźniejszego systemu rzeczy w trzeźwości umysłu i prawości, i zbożnym oddaniu, oczekując szczęśliwej nadziei i chwalebnego ujawnienia się wielkiego Boga oraz naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa” (Tyt 2:11-13). A zatem to chwalebne ujawnienie się Chrystusa miało zarazem ujawnić chwałę Boga, który go posłał.

Chrystus ujawniony w chwale niebiańskiej. Podczas swojej obecności Chrystus miał się zająć swymi duchowymi braćmi, którzy zasną w śmierci. Jak napisał Paweł, będący jednym z nich, oni „umiłowali jego ujawnienie się” i jako nagrodę otrzymają „koronę prawości” (2Tm 4:8). Kiedy Pan „zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą”, wtedy ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi, a on przyjmie ich do siebie. W ten sposób miał im się dobitnie ujawnić w swej chwale. Potem miał ujawnić swoją obecność swym braciom pozostającym jeszcze na ziemi i także przyjąć ich do siebie, gdy już umrą (1Ts 4:15, 16; Jn 14:3; Obj 14:13).

Jako Król i Sędzia. Stojąc przed Poncjuszem Piłatem, Chrystus oznajmił, że jego królestwo nie jest częścią tego świata, choć nie zaprzeczył, że jest królem (Jn 18:36, 37). Nie ujawnił wtedy swej potęgi, ponieważ nie nastała jeszcze pora, by objął rządy. Niemniej w przyszłości miało dojść do jednoznacznego „ujawnienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa”, który miał sprawować władzę jako „szczęśliwy i jedyny Mocarz — Król królujących i Pan panujących” (1Tm 6:13-16; Dn 2:44; 7:13, 14).

Paweł, nawiązując do nadejścia Królestwa i ujawnienia się Chrystusa, polecił Tymoteuszowi: „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który ma sądzić żywych i umarłych, oraz ze względu na jego ujawnienie się i jego królestwo: głoś słowo” (2Tm 4:1, 2). Tym samym wskazał na czas, gdy Chrystus ponad wszelką wątpliwość ujawni swą chwalebną niebiańską pozycję, wykonując na ziemi wyroki Boże.

Unicestwi „człowieka bezprawia”. W swym liście do chrześcijan w Tesalonice Paweł wspomniał o „obecności naszego Pana, Jezusa Chrystusa” i usilnie ich zachęcał, żeby nie dali się wytrącić ze swego sposobu rozumowania ani poruszyć przez jakąkolwiek wiadomość, „jakoby już nastał dzień Jehowy”. Nastąpi on wówczas, kiedy Pan Jezus zgładzi „ujawnieniem swej obecności” symbolicznego „człowieka bezprawia”, który przez stulecia przeciwstawiał się Bogu oraz Chrystusowi. Chrześcijanie, którzy umiłowali ujawnienie się Jezusa, mieli rozpoznać jego obecność dzięki wierze, natomiast ów zbiorowo pojmowany „czyniciel bezprawia” odczuje ją wtedy, gdy Pan Jezus unicestwi go ujawnieniem swej potęgi (2Ts 2:1-8; zob. CZŁOWIEK BEZPRAWIA).

Przejawy ducha i ujawnianie prawdy. Widomym znakiem wylania na uczniów Chrystusa ducha świętego stały się różne ‛przejawy’ jego niewidzialnego oddziaływania. Należał do nich m.in. dar mówienia obcymi językami, uzdrawiania czy rozeznawania natchnionych wypowiedzi (1Ko 12:7-10). Apostoł Paweł nadmienił też, że głoszeniem i przykładnym postępowaniem chrześcijanie ‛ujawniają innym prawdę’ (2Ko 4:2).

„Szlak wodny” niedaleko Suzy w Elamie, gdzie Daniel otrzymał wizję barana i kozła. Trudno powiedzieć, czy prorok rzeczywiście udał się z Babilonu w to miejsce, czy też został tam przeniesiony w wizji (Dn 8:1-3, 6, 16). Istnieją różne przypuszczenia, o jaki „szlak wodny” chodzi. Nie da się tego jednoznacznie ustalić, ponieważ w ciągu wieków rzeki w tych okolicach najprawdopodobniej nieco zmieniły swój bieg. Według jednej z hipotez nazwa Ulaj odnosi się do rzeki Kercha (Karche). Według innej był to sztuczny kanał na pn. lub pn. wsch. od Suzy, łączący Kerchę z inną rzeką.

1. Ojciec Bedana z plemienia Manassesa (1Kn 7:14, 16, 17).

2. Daleki potomek Saula; Beniaminita, którego synowie byli świetnymi łucznikami. W czasach współczesnych pisarzowi Księgi Kronik żyło 150 „synów i wnuków” (potomków) Ulama (1Kn 8:33, 39, 40).

Gotowość do ustąpienia, do poddania się lub podporządkowania zwierzchnikom, prawu bądź też ustalonemu trybowi postępowania. Przykładem uległości jest podporządkowanie Jezusa Chrystusa wobec jego Ojca (1Ko 15:27, 28), zboru chrześcijańskiego wobec Jezusa (Ef 5:24) i Boga (Heb 12:9; Jak 4:7), poszczególnych chrześcijan wobec mężczyzn przewodzących zborowi (1Ko 16:15, 16; Heb 13:17; 1Pt 5:5), chrześcijanek wobec postanowienia co do nauczania w zborze (1Tm 2:11), niewolników wobec ich właścicieli (Tyt 2:9; 1Pt 2:18), żon wobec mężów (Ef 5:22; Kol 3:18; Tyt 2:5; 1Pt 3:1, 5), dzieci wobec rodziców (1Tm 3:4; por. Łk 2:51; Ef 6:1) oraz rządzonych wobec rządzących, czyli władz zwierzchnich (Rz 13:1, 5; Tyt 3:1; 1Pt 2:13; zob. POSŁUSZEŃSTWO; WŁADZE ZWIERZCHNIE; ZWIERZCHNICTWA, ZASADA).

Uległość chrześcijanina względem ludzi jest podyktowana sumieniem, a przede wszystkim chęcią podobania się Bogu. Gdyby więc podporządkowanie się człowiekowi oznaczało naruszenie prawa Bożego, chrześcijanin będzie bardziej posłuszny Bogu niż ludziom (Dz 5:29). Właśnie dlatego Paweł i Barnabas ‛nie ulegli przez podporządkowanie się’ fałszywym braciom, którzy wbrew objawionemu zamierzeniu Bożemu głosili, że warunkiem wybawienia jest poddanie się obrzezaniu i przestrzeganie Prawa Mojżeszowego (Gal 2:3-5; por. Dz 15:1, 24-29).

W 2 Koryntian 9:13 wykazano, iż o uległości chrześcijanina wobec dobrej nowiny świadczy składanie datków na rzecz współbraci będących w potrzebie, ponieważ wspieranie ich jest chrześcijańską powinnością (Jak 1:26, 27; 2:14-17).

Wytyczona droga w mieście. Najczęściej używany hebrajski odpowiednik słowa „ulica” (chuc) dosłownie znaczy „na zewnątrz” (Iz 42:2, przyp. w NW; por. Bw). W starożytnych miastach krajów biblijnych ulice na ogół nie były brukowane (Ps 18:42; Iz 10:6; Lam 2:21). W Jerychu i Gezerze odkryto jednak kanały odprowadzające wodę z ulic.

Ulice były przeważnie wąskie i kręte. Istniały jednak także „szerokie ulice” (Łk 14:21; por. Obj 21:21). Po ulicach Niniwy jeździły rydwany (Nah 2:4). W Babilonie i Damaszku istniały szerokie aleje albo drogi procesyjne, a niektóre ulice miały swe nazwy. W okresie rzymskim w Damaszku „ulica zwana Prostą” była trzypasmową arterią o szerokości ok. 30 m (Dz 9:11; zob. PROSTA, ULICA).

W pobliżu bramy miejskiej zwykle znajdował się plac, na którym można było dokonywać transakcji lub urządzać spotkania służące przekazywaniu pouczeń (Rdz 23:10-18; Neh 8:1-3; Jer 5:1). Na placach bawiły się dzieci (Za 8:4, 5), a na ulicach zwykle panował gwar (Hi 18:17; Jer 33:10, 11; por. Iz 15:3; 24:11). Kwitła tam działalność handlowa, a sklepy lub warsztaty jednej branży często znajdowały się obok siebie, jak np. przy „ulicy piekarzy” w Jerozolimie (Jer 37:21). Kiedy Ben-Hadad zaproponował Achabowi, by wyznaczył sobie „ulice” w Damaszku, najwyraźniej chodziło o założenie targowisk lub bazarów, na których można by prowadzić handel w stolicy Syrii (1Kl 20:34). Nocami ulice niektórych miast prawdopodobnie patrolowali strażnicy (PnP 3:1-3).

Ponadto na ulicach obwieszczano wiadomości (2Sm 1:20; Jer 11:6). Tam też nauczał i uzdrawiał chorych Jezus Chrystus, który jednak ‛nie wykłócał się ani nie krzyczał głośno na szerokich ulicach’, co wprawdzie mogłoby wywoływać sensację i przysparzać mu rozgłosu, ale odwracałoby