są uznawani za dzieci Boga, za Jego synów (Jn 1:12, 13; 1Jn 3:1), ale w pełni skorzystają z tego przywileju tylko pod warunkiem, że dochowają wierności do końca (Rz 8:17; Obj 21:7). Dlatego Paweł napisał o nich, iż ‛z przejęciem oczekują usynowienia, uwolnienia z ciał na podstawie okupu’ (Rz 8:23).

Tacy usynowieni chrześcijanie uwalniają się od ‛ducha niewoli, wzbudzającego bojaźń’, i dzięki świadectwu ducha Bożego zyskują pewność, że otrzymają niebiańskie dziedzictwo. Jednocześnie akt usynowienia przypomina im, że ich pozycja jest wynikiem wyboru Boga i wyrazem Jego niezasłużonej życzliwości, a nie czymś, co im przysługiwało (Rz 8:15, 16; Gal 4:5-7).

W Rzymian 9:4 Paweł napisał o rodowitych Izraelitach, że do nich „należy usynowienie oraz chwała i przymierza, i nadanie Prawa”. Najwyraźniej odnosi się to do ich szczególnej pozycji w okresie obowiązywania przymierza, które Bóg z nimi zawarł. Dlatego Jehowa niekiedy nazywał Izraela swym „synem” (Wj 4:22, 23; Pwt 14:1, 2; Iz 43:6; Jer 31:9; Oz 1:10; 11:1; por. Jn 8:41). Jednakże prawdziwe usynowienie ludzi stało się możliwe dopiero po dostarczeniu przez Chrystusa Jezusa okupu i zależało od tego, czy z wiarą uznają oni to Boskie postanowienie (Jn 1:12, 13; 2Ko 6:16-18; Gal 4:4, 5).

Akt lub proces uczynienia świętym, oddzielenia bądź przeznaczenia na służbę dla Jehowy Boga czy też do Jego użytku; bycie świętym, uświęconym albo oczyszczonym. „Uświęcenie” kieruje uwagę na działanie, które prowadzi do świętości, ujawnia ją lub podtrzymuje (zob. ŚWIĘTOŚĆ). „Uświęcić”, „uczynić świętym”, „odłączyć” oraz „święty” to tłumaczenia różnych wyrazów wywodzących się od hebrajskiego czasownika kadász i spokrewnionych z greckim przymiotnikiem hágios.

Chcąc lepiej zrozumieć, na czym polega uświęcenie, warto przeanalizować biblijne zastosowanie wspomnianych powyżej słów. Użyto ich w odniesieniu do: 1) Jehowy Boga, 2) Jezusa Chrystusa, 3) aniołów, 4) ludzi i zwierząt, 5) przedmiotów, 6) dni i okresów oraz 7) ziemi uprawnej. Hebrajski wyraz tłumaczony na „uświęcić” niekiedy oznacza „przygotować się do czegoś”. Zanim Izraelici przekroczyli Jordan, Jozue polecił: „Uświęćcie się, bo jutro Jehowa dokona pośród was zdumiewających rzeczy” (Joz 3:5). Słowo to zawsze występuje w znaczeniu religijnym, duchowym i moralnym. Może określać odstąpienie od czegoś, co się nie podoba Jehowie, i obejmować pozbycie się nieczystości fizycznej. Bóg oznajmił Mojżeszowi: „Idź do ludu i uświęcaj ich dzisiaj i jutro, a oni mają wyprać swe płaszcze (...), gdyż trzeciego dnia Jehowa na oczach całego ludu zstąpi na górę Synaj” (Wj 19:10, 11). „Uświęcenie” może też oznaczać oczyszczenie się; np. w 2 Samuela 11:4 powiedziano, iż Batszeba „właśnie uświęcała się z powodu swej nieczystości”.

Jehowa rozkazał Izraelitom, by trzymali się z dala od okolicznych narodów i nie kalali się ich praktykami. W zachowaniu tej odrębności dopomagały im prawa Boże, które m.in. określały, jaki pokarm jest czysty, a jaki nie. Bóg wyjaśnił, dlaczego jest to tak ważne: „Albowiem ja jestem Jehowa, wasz Bóg; a wy się uświęćcie i macie być święci, ponieważ ja jestem święty” (Kpł 11:44).

Jehowa Bóg. Jehowa Bóg jest święty i na wskroś czysty. Jako Stwórca i Władca całego wszechświata, ma prawo wymagać od wszystkich swoich stworzeń wyłącznej czci. Dlatego oznajmia, że dowiedzie swej świętości — że na ich oczach uświęci siebie i swoje imię: „I się wywyższę, i uświęcę, i dam się poznać na oczach wielu narodów; i będą musieli poznać, że ja jestem Jehowa” (Eze 38:23). Kto chce zjednać sobie łaskę Jehowy i zachować życie, koniecznie powinien „uświęcać” Jego samego oraz Jego imię, tzn. przyznawać temu niezrównanemu imieniu należne miejsce i wywyższać je ponad wszystkie inne imiona (Kpł 22:32; Iz 8:13; 29:23). Najważniejsza prośba w modlitwie, której Jezus nauczył swych uczniów, brzmi: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone [„uznawane za święte; traktowane jako święte”] twoje imię” (Mt 6:9, przyp. w NW).

Jezus Chrystus. Jehowa Bóg wybrał swego jednorodzonego Syna i posłał go na ziemię, by wykonał specjalne dzieło na rzecz Jego imienia i oddał swe życie na okup za ludzkość. Jednakże Żydzi nie przyjęli go jako Posłańca Bożego, nie uznali jego synostwa ani pozycji przyznanej mu przez Ojca. Jezus oznajmił im: „Mówicie do mnie, którego Ojciec uświęcił i posłał na świat: ‚Bluźnisz’, ponieważ powiedziałem: Jestem Synem Bożym?” (Jn 10:36).

Apostoł Piotr napisał do chrześcijan, żeby ‛uświęcali w swych sercach Chrystusa jako Pana’. W tym celu mieli się odwrócić od złego i czynić to, co dobre. Ludzie z narodów odnoszą się z podziwem i bojaźnią do człowieka i różnych rzeczy. Natomiast chrześcijanin powinien w swoim sercu — w swych uczuciach i pobudkach — przyznawać należne miejsce Chrystusowi. Ma uznawać, że Bóg uczynił go Naczelnym Pełnomocnikiem w sprawie życia, mesjańskim Królem, Arcykapłanem oraz Odkupicielem. Winien też mieć przed oczami jego piękny przykład i starać się postępować tak jak on, zachowując dzięki temu czyste sumienie. Gdyby jakiś władca lub ktokolwiek inny stanowczo się domagał uzasadnienia żywionej przezeń nadziei, wtedy chrześcijanin — uświęcający w ten sposób Chrystusa w swym sercu — wystąpi w swojej obronie, lecz uczyni to „w łagodnym usposobieniu i z głębokim respektem” (1Pt 3:10-16).

Aniołowie. Jezus określił aniołów Bożych mianem „świętych”, gdyż są uświęceni, wyodrębnieni do wykonywania świętej woli Jehowy (Mk 8:38; Łk 9:26; por. Ps 103:20). Mają przystęp do Jego świętej Osoby i wpatrują się w Jego oblicze (Mt 18:10; Łk 1:19).

Ludzie i zwierzęta. W dawnych czasach Bóg wybierał niektóre osoby, by je uświęcić, czyli przeznaczyć do wyłącznej służby dla Niego. Kiedy postanowił, że mężczyźni z plemienia Lewiego będą się opiekować świętym przybytkiem i w nim usługiwać, powiedział Mojżeszowi: „Oto ja biorę Lewitów spośród synów Izraela w miejsce każdego pierworodnego z synów izraelskich, który otwiera łono; i Lewici będą należeć do mnie. Bo każdy pierworodny należy do mnie. W dniu, w którym ugodziłem każdego pierworodnego w ziemi egipskiej, uświęciłem dla siebie każdego pierworodnego w Izraelu, od człowieka do zwierzęcia. Mają należeć do mnie. Jam jest Jehowa”. W zamian za pierworodnych z plemion nielewickich Izraelici mieli oddać wszystkich Lewitów. Ponieważ było ich nieco mniej, za każdego z pozostałych pierworodnych złożyli datek na sanktuarium w wysokości pięciu sykli (11 dolarów). W ten sposób pierworodni izraelscy zostali uwolnieni od pełnienia wyłącznej służby na rzecz Jehowy (Lb 3:12, 13, 46-48).

Odtąd każdy pierworodny płci męskiej, który otwierał łono, był uznawany za uświęconego i miał być przedstawiony w sanktuarium i wykupiony za pięć sykli (Wj 13:2; Kpł 12:1-4; Lb 18:15, 16). Uświęceni byli nazirejczycy przez cały okres obowiązywania ich ślubu (Lb 6:1-8). Uświęcone były także pierworodne samce zwierząt domowych; należało je złożyć w ofierze, a niektóre trzeba było wykupić (Pwt 15:19; zob. PIERWORODNY).

Kapłani. Ponadto Jehowa postanowił, iż w plemieniu Lewiego wyodrębni jeden ród, którego członkowie będą Mu usługiwać jako kapłani i składać ofiary; funkcję tę powierzył Aaronowi i jego synom oraz ich męskim potomkom (Wj 28:1-3, 41). Zostali oni uświęceni przez symboliczne ceremonie i stosowne ofiary, opisane w 29 rozdz. Wyjścia. Uświęcony został też nieprzemijający Arcykapłan Jehowy, Jezus Chrystus, oraz jego współkapłani, czyli naśladowcy namaszczeni przez Boga duchem i wyznaczeni na członków ciała Chrystusowego (2Ts 2:13; Obj 1:6; 5:10).

Jak się odbywa. Uświęcanie naśladowców Chrystusa odbywa się według ustalonego porządku. Apostoł Paweł posłużył się słowem „uświęca” w znaczeniu „oczyszcza z grzechu w oczach Bożych”, gdy napisał: „Bo jeśli krew kozłów i byków oraz popiół z jałówki, użyte do pokropienia tych, którzy się skalali, uświęca do tego stopnia, że ciało staje się czyste, to o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie bez skazy, oczyści nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla Boga żywego?” (Heb 9:13, 14).

„Krew Chrystusa” wyobraża wartość jego doskonałego człowieczego życia. Ludzi, którzy w niego wierzą, oczyszcza ona z winy grzechu, uświęca więc ich naprawdę (a nie tylko symbolicznie; por. Heb 10:1-4), dzięki czemu w oczach Bożych ich ciała i sumienia stają się czyste. Prócz tego Bóg uznaje ich za prawych i za godnych usługiwania w charakterze współkapłanów Jezusa Chrystusa (Rz 8:1, 30). Nazywani są „świętymi” (gr. hágioi), jako osoby uświęcone przez Boga (Ef 2:19; Kol 1:12; por. Dz 20:32, gdzie jest mowa o „uświęconych”, gr. tois hegiasménois).

A zatem najpierw Jehowa Bóg pociąga do Chrystusa jego przyszłych współdziedziców, czyniąc to na podstawie ich wiary w prawdę zawartą w Słowie Bożym (Jn 6:44; 17:17; 2Ts 2:13). Kiedy zyskają Jego przychylność, zostają „umyci, (...) uświęceni, (...) uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga” (1Ko 6:11). Chrystus staje się dla nich ‛mądrością, prawością, uświęceniem i uwolnieniem na podstawie okupu’ (1Ko 1:30). Apostoł Paweł napisał: „Gdyż zarówno uświęcający [Chrystus], jak i uświęcani, wszyscy pochodzą od jednego i z tego powodu nie wstydzi się on nazywać ich ‚braćmi’” (Heb 2:11). Dzięki zrodzeniu z ducha zostają „synami Bożymi” oraz „braćmi” najwybitniejszego z synów Bożych (Rz 8:14-17; Jn 3:5, 8).

Trwanie w uświęceniu. Uświęcenie nie jest aktem jednostronnym. Trzeba w tym stanie trwać, a to już zależy od samego chrześcijanina. Może je zachować, ale może też utracić.

Chrystus Jezus dał wzór wszystkim uświęconym (Jn 13:15). W modlitwie do Boga powiedział: „Ja siebie uświęcam na ich rzecz, żeby również oni zostali uświęceni przez prawdę” (Jn 17:19). Pozostał czysty i nieskalany, by móc uświęcać swych