przewodnicy, którzy mówicie: ‚Jeżeli ktoś przysięga na świątynię, jest to niczym, ale jeśli ktoś przysięga na złoto świątyni, ten ma zobowiązanie’. Głupi i ślepi! Co właściwie jest większe, złoto czy świątynia, która to złoto uświęciła?” Następnie dodał: „Kto przysięga na niebo, ten przysięga na tron Boży i na tego, który na nim zasiada” (Mt 23:16-22).

Pokrętnym rozumowaniem i dzieleniem włosa na czworo uczeni w piśmie i faryzeusze usprawiedliwiali łamanie pewnych przysiąg, ale Jezus unaocznił, że było to nieuczciwe wobec Boga i hańbiło Jego imię (gdyż Żydzi byli oddanym Mu narodem). Jehowa wyraźnie oznajmił, iż nienawidzi fałszywej przysięgi (Za 8:17).

Słowa Jezusa powtórzył Jakub (Jak 5:12). Ale oba te ostrzeżenia przed nierozważnymi obietnicami nie zabraniają chrześcijanom składania przysięgi, gdy trzeba zapewnić kogoś o szczerości intencji lub prawdziwości swych słów. Z zachowania się Jezusa wobec arcykapłana wynika, że chrześcijanin nie ma nic przeciwko złożeniu przysięgi w sądzie, gdyż tak czy inaczej będzie mówił prawdę (Mt 26:63, 64). Oddanie się Jehowie na służbę również można uznać za przysięgę, umożliwiającą nawiązanie z Nim świętej więzi. Jezus nie czynił różnicy między przysięgą a ślubem (Mt 5:33).

W 2 Koryntian 1:23 i Galatów 1:20 apostoł Paweł użył słów równoznacznych z przysięgą, chcąc upewnić czytelników o prawdziwości swych wypowiedzi. W innym miejscu dał do zrozumienia, iż przysięga była zwyczajowym i stosownym sposobem zakończenia sporu, i zwrócił uwagę na to, że Bóg, „zamierzając dziedzicom obietnicy obficiej okazać niezmienność swego postanowienia, wystąpił z przysięgą” i przysiągł na samego siebie, gdyż nie mógł przysiąc na nikogo większego. A zatem Jehowa do swej obietnicy dołączył prawną gwarancję i w ten sposób dał podwójne zapewnienie — „przez dwie niezmienne rzeczy [obietnicę i przysięgę], w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał” (Heb 6:13-18). Paweł oznajmił też, że Chrystus został Arcykapłanem na mocy przysięgi Jehowy i że został dany jako rękojmia lepszego przymierza (Heb 7:21, 22). Pismo Święte ponad 50 razy mówi o złożeniu przysięgi przez samego Jehowę.

Kiedy aresztowano Jezusa, apostoł Piotr tej samej nocy trzykrotnie wyparł się znajomości z nim, a za trzecim razem nawet „zaczął się zaklinać i przysięgać: ‚Nie znam tego człowieka!’” (Mt 26:74). Zdjęty strachem, starał się przysięgami przekonać otaczających go ludzi do swych zapewnień. Zaklinał się, że mówi prawdę i że w przeciwnym wypadku godzi się, by spadło na niego nieszczęście (zob. też PRZEKLEŃSTWO).

Wyraz hebrajski tłumaczony na „przysłowie” lub „przypowieść” (maszál) jest na ogół wywodzony od rdzenia oznaczającego „przyrównać; upodobnić się” (Ps 28:1; 49:12), a wiele przysłów rzeczywiście zawiera różne porównania lub wskazuje na podobieństwo. Niektórzy uczeni łączą ów termin z hebrajskim czasownikiem „panować”; niekiedy może więc chodzić o słowa panującego lub dobitną wypowiedź świadczącą o przewadze intelektualnej. Za takim rozumowaniem przemawia choćby to, że znany z mądrości król Salomon potrafił powiedzieć 3000 przysłów, a wiele z nich utrwalił na piśmie (1Kl 4:32).

Izraelici posługiwali się różnymi utartymi, treściwymi wypowiedziami, które nawiązywały do ich sytuacji życiowej. Na ogół były one bardzo zwięzłe (1Sm 10:12). Nie wszystkie jednak wyrażały właściwe poglądy, a niektórych Jehowa wręcz nie aprobował (Eze 12:22, 23; 18:2, 3).

Niekiedy przysłowia wchodziły do obiegu jako szydercze lub wzgardliwe wyzwiska (Hab 2:6). Mówiono wtedy, że wyśmiewana osoba lub przedmiot ‛jest przysłowiem’. Dlatego Izraelitów ostrzeżono, iż jeśli nie będą słuchać Jehowy i przestrzegać Jego przykazań, to wraz ze swą świątynią ‛staną się przysłowiem’ dla innych ludów (Pwt 28:15, 37; 1Kl 9:7; 2Kn 7:20). O tym, jak traktowano naród, który ‛stał się przysłowiem’, świadczy biblijny kontekst tego sformułowania, wskazujący, że Izrael czekało upokorzenie, że miał być urągowiskiem, pośmiewiskiem, celem kpin (Ps 44:13-15; Jer 24:9). Osoby, które ‛stały się przysłowiem’, były tematem piosenek ludzi pijących odurzający napój, a niekiedy nawet pluto im w twarz (Ps 69:11, 12; Hi 17:6). Najwyraźniej oznaczało to ogromne poniżenie.

Nie wszystkie przysłowia były zawarte w jednym — dwóch zwięzłych zdaniach. W 14 rozdz. Izajasza zapisano obszerniejszą przypowieść, która trafnie i dobitnie opisuje katastrofalne skutki dumy rozpierającej króla Babilonu. Z gryzącą ironią wyśmiano tego, który uważał się za „jaśniejącego, syna jutrzenki”.

Jeżeli użyte porównanie było zakamuflowane lub niezbyt jasne, to takie przysłowie nazywano też zagadką (Ps 78:2). Tak było np. w wypadku natchnionej przypowieści opowiedzianej Izraelitom przez Ezechiela: prorok przyrównał ich postępowanie wobec Babilonu i Egiptu do winorośli, która została zasadzona przez jednego orła,