sobą ogniem dom królewski”. Wiadomo o nim, że czynił to, co złe w oczach Jehowy (1Kl 16:3, 4, 9-20). Do jego losu nawiązywały ostatnie słowa Jezebel. Gdy Jehu tryumfalnie wjechał do Jizreel, drwiąco spytała z okna: „Czy powiodło się Zimriemu, zabójcy swego pana?” (2Kl 9:30, 31).

4. Potomek Saula i Jonatana (1Kn 8:33-36; 9:42). Niektórzy utożsamiają go z Zimrim omówionym w poz. 3. Według nich bowiem Zimri, jako członek rodu Saula, mógł dążyć do odzyskania władzy królewskiej.

5. Przypuszczalnie nazwa nieznanego dziś miejsca, łączonego nieraz — choć bez mocnych podstaw — z Zimranem, synem Abrahama (Rdz 25:1, 2; Jer 25:25).

Potomek Gerszona poprzez Szimeja (1Kn 23:6, 7, 10). W 1 Kronik 23:11 został nazwany imieniem Ziza (zob. ZIZA 1).

Zobacz GORZKIE ZIOŁA.

Nazwa drugiego miesiąca księżycowego w żydowskim kalendarzu religijnym, a ósmego — w świeckim (1Kl 6:1, 37). Obejmował on część kwietnia i część maja. Dzieło The Soncino Books of the Bible (red. A. Cohen, Londyn 1950) tak mówi o nim w komentarzu do 1 Królów 6:1: „Obecnie znany jako Ijar, kolejny po miesiącu Nisan. Został nazwany Ziw (blask), ponieważ przypada na porę roku, gdy ziemia mieni się od kwiatów”. Nazwa Ijar pojawia się w żydowskim Talmudzie i innych dziełach powygnaniowych.

W miesiącu tym w górzystych regionach trwają żniwa jęczmienia, a na nizinach rozpoczynają się zbiory pszenicy. Wzgórza Galilei toną w kwiatach. Jest to początek pory suchej i poranne obłoki szybko giną w skwarze dnia. Rośliny mogą liczyć jedynie na nocną rosę i czekać na październikowe deszcze (Iz 18:4; Oz 6:4).

Dnia 14 Ziw mogli obchodzić Paschę Izraelici, którzy z powodu nieobecności lub nieczystości ceremonialnej nie zrobili tego 14 Nisan (Lb 9:9-13; 2Kn 30:2, 3).

W miesiącu Ziw Salomon rozpoczął budowę świątyni, a blisko 500 lat później w tym samym miesiącu Zerubbabel przystąpił do jej odbudowy (1Kl 6:1; Ezd 3:8).

1. Wymieniony na drugim miejscu syn Szimeja, głowa domu patriarchalnego w rodzie Gerszonitów z plemienia Lewiego; piastował pewne funkcje za panowania Dawida (1Kn 23:6, 7, 10, 11). W 1 Kronik 23:10 w greckiej Septuagincie i w łacińskiej Wulgacie jego imię jest zapisane jako Ziza, natomiast w tekście masoreckim — jako Zina.

2. Syn króla Rechoboama i Maaki, wnuczki Absaloma. Gdy Rechoboam postanowił, że jego następcą na tronie będzie Abijasz, brat Zizy, dał Zizie w darze miasta, żywność i żony (2Kn 11:20, 22, 23).

3. Syn Szifiego; jeden z symeonickich naczelników, którzy za panowania Ezechiasza powiększyli swe pastwiska, zajmując terytorium Chamitów i wybijając tamtejszych mieszkańców (1Kn 4:24, 37-41).

Odpowiednik greckiego słowa fántasma, które występuje jedynie w dwóch relacjach o tym, jak Jezus przyszedł po wodach Morza Galilejskiego do uczniów znajdujących się w łodzi (Mt 14:26; Mk 6:49). Zatrwożeni uczniowie zawołali: „To jakaś zjawa!” Wyraz fántasma jest w polskich przekładach tłumaczony na „widmo” (Br, Db, Kow) lub właśnie na „zjawa” (Bp, BT, Bw, NŚ, PE, Pop).

Zjawa to coś nierealnego, złudzenie, wytwór wyobraźni, który tylko wydaje się rzeczywistością. Dlatego Jezus, chcąc upewnić uczniów, że wzrok ich nie myli i że naprawdę go widzą, oznajmił: „To jestem ja; nie bójcie się” (Mt 14:27; Mk 6:50).

Była to więc całkiem inna sytuacja niż wtedy, gdy zmartwychwstały Jezus nagle pojawił się wśród uczniów i ci uznali, że „widzą ducha [gr. pneúma]” (Łk 24:36, 37). W tym wypadku najwyraźniej chciał ich przekonać nie tylko, że jest kimś rzeczywistym, lecz również że stanął przed nimi w postaci ludzkiej, cielesnej, a nie duchowej. Dlatego powiedział: „Dotknijcie mnie i zobaczcie, gdyż duch nie ma ciała ani kości, jak to widzicie, iż ja mam” (Łk 24:38-43; por. Rdz 18:1-8; 19:1-3). Nie musieli więc odczuwać strachu, jaki opanował np. Daniela na widok anioła w zupełnie odmiennej, budzącej lęk postaci (por. Dn 10:4-9). W jeszcze innej sytuacji znalazł się później Saul z Tarsu, który stracił wzrok, gdy Jezus ukazał mu się na drodze do Damaszku (Dz 9:1-9; 26:12-14; zob. PRZEMIENIENIE; WIZJA).

Ktoś, kto świadomie i bez pozwolenia zabiera cudzą własność, zwłaszcza potajemnie lub posługując się oszustwem czy podstępem. W przeszłości złodzieje stosowali podobne metody co obecnie. Kradli zazwyczaj nocą (Hi 24:14; Jer 49:9; Mt 24:43; Łk 12:39; Jn 10:10; 1Ts 5:2-5; 2Pt 3:10; Obj 3:3; 16:15) i często wchodzili do środka przez okno (Jl 2:9). Natomiast rozbójnicy czyhali w ukryciu i napadali na swe ofiary