(1Pt 1:6, 7). Prawdziwa wiara potrafi przetrwać wszelkie próby.

Znaczenie symboliczne. Hiob wymienił złoto jako symbol materializmu — jednej z rzeczy, których musiał się wystrzegać, żeby podobać się Jehowie (Hi 31:24, 25). Z drugiej strony piękne, kosztowne i czyste złoto stanowi trafny symbol użyty w opisie świętego miasta, Nowej Jerozolimy, i znajdującej się w nim szerokiej ulicy (Obj 21:18, 21).

Posąg ze snu Nebukadneccara miał głowę ze złota, a pozostałe jego części były wykonane z mniej cennych materiałów. Zgodnie z wyjaśnieniem Daniela poszczególne elementy posągu przedstawiały mocarstwa światowe, np. głowa ze złota symbolizowała Nebukadneccara, a dokładniej zapoczątkowaną przez niego dynastię królów babilońskich (Dn 2:31-33, 37-40). Babilon został również przedstawiony jako ‛złoty kielich w ręku Jehowy’, gdyż okazał się użytecznym wykonawcą Jego wyroków wydanych na narody (Jer 51:7).

W przybytku zbudowanym przez Mojżesza złoto wykorzystano w zamkniętych pomieszczeniach — w Miejscu Świętym, gdzie wchodzili i pełnili służbę kapłani, oraz w Miejscu Najświętszym, do którego wchodził tylko arcykapłan. Ponieważ Miejsce Najświętsze i złota Arka Przymierza symbolizowały niebo, gdzie mieszka Bóg, zaś do Miejsca Świętego mogli wchodzić tylko kapłani, a nie wszyscy Izraelici, więc te złote przedmioty najwyraźniej wyobrażają sprawy związane z niebiosami i „królewskim kapłaństwem”, czyli uczestnikami powołania niebiańskiego, oraz ich działalnością i służbą na rzecz Boga (1Pt 2:9; Heb 9:1-5, 9, 11, 12, 23-25; 3:1). W ten sposób symbolicznie odróżniono owo kapłaństwo od mieszkańców ziemi, korzystających z jego służby.

Pisarz Księgi Kaznodziei, zachęcając młodych, by służyli swemu Stwórcy, gdy mają jeszcze dużo sił i energii, wspomniał, iż powinni to czynić, zanim „rozbije się złota czasza”. Zapewne miał na myśli czaszkę wraz z mieszczącym się w niej mózgiem, której rozbicie oznacza kres życia danego człowieka (Kzn 12:6, 7).

Zobacz TROSKA, ZMARTWIENIE.

Grecki wyraz anástasis znaczy dosłownie: „podniesienie” lub „powstanie”. W Chrześcijańskich Pismach Greckich często dotyczy wskrzeszania zmarłych. W 1 Koryntian 15:54, 55 apostoł Paweł przytoczył Ozeasza 13:14 z Pism Hebrajskich, gdzie jest mowa o unicestwieniu śmierci oraz pozbawieniu władzy Szeolu (hebr. szeʼòl; gr. háides). Wyraz szeʼòl bywa oddawany w różnych przekładach jako „grób” lub „dół”. Mówi się, że tam idą zmarli (Rdz 37:35; 1Kl 2:6; Kzn 9:10). Ze sposobu użycia tego słowa w Pismach Hebrajskich (oraz jego odpowiednika háides w Chrześcijańskich Pismach Greckich) wynika, że nie odnosi się ono do poszczególnych grobów, ale do powszechnego grobu ludzkości (Eze 32:21-32; Obj 20:13; zob. HADES; SZEOL). Odebranie władzy Szeolowi oznaczałoby uwolnienie tych, którzy się w nim znajdują, i w konsekwencji opróżnienie wspólnego grobu wszystkich ludzi. W takim razie zmarli musieliby go opuścić — podnieść się ze stanu śmierci, powstać z martwych.

Poprzez Jezusa Chrystusa. Z powyższych uwag wynika, że nauka o zmartwychwstaniu pojawia się już w Pismach Hebrajskich. Niemniej dopiero Jezus Chrystus „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2Tm 1:10). Powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie” (Jn 14:6). Dzięki dobrej nowinie o Jezusie Chrystusie stało się jasne, w jaki sposób ludzie mogą dostąpić życia wiecznego, a niektórzy nawet osiągnąć nieskażoność. Apostoł Paweł tak oto uwypukla niezawodność nadziei na zmartwychwstanie: „A jeśli o Chrystusie jest głoszone, że został wskrzeszony z martwych, jakże to niektórzy wśród was mówią, że nie ma zmartwychwstania umarłych? Jeżeli rzeczywiście nie ma zmartwychwstania umarłych, to i Chrystus nie został wskrzeszony. Ale jeśli Chrystus nie został wskrzeszony, to z całą pewnością daremne jest nasze głoszenie i daremna jest nasza wiara. A ponadto okazujemy się fałszywymi świadkami Bożymi, gdyż przeciwko Bogu złożyliśmy świadectwo, że wskrzesił Chrystusa, a on go nie wskrzesił, jeśli umarli rzeczywiście nie mają być wskrzeszeni. (...) A jeśli Chrystus nie został wskrzeszony, to wasza wiara jest daremna; jeszcze jesteście w swych grzechach. (...) Teraz jednak Chrystus jest wskrzeszony z martwych — pierwocina tych, którzy zapadli w sen śmierci. Skoro bowiem śmierć jest przez człowieka, to i zmartwychwstanie umarłych jest przez człowieka” (1Ko 15:12-21).

Podczas swej ziemskiej służby Chrystus osobiście wskrzeszał ludzi (Łk 7:11-15; 8:49-56; Jn 11:38-44). Tylko za jego pośrednictwem można dostąpić zmartwychwstania, a potem życia wiecznego (Jn 5:26).

Niezawodne zamierzenie Boże. Jezus wykazał członkom sekty saduceuszy, niewierzącym