kadzi (jékew; Sdz 7:25; Prz 3:10; Jl 2:24; Ag 2:16). W Joela 3:13 występują oba te hebrajskie określenia: „Przyjdźcie, zstąpcie, bo winna tłocznia [gat] jest już pełna. Kadzie [hajekawím, lm. od jékew] tłoczni się przelewają”. Słowa jékew najwyraźniej używano też w odniesieniu do tłoczni z jednym zbiornikiem, w którym zarówno deptano winogrona, jak i zbierano wyciśnięty z nich sok (Hi 24:11; Iz 5:2; 16:10; Jer 48:33). Jego dno miało większe nachylenie niż dno typowych tłoczni z dwoma zbiornikami, a sok zbierano z głębszej części. Jeśli tłocznia była długa i wąska jak koryto, nazywano ją puráh (Iz 63:3; Ag 2:16). Chrześcijańskie Pisma Greckie również wspominają o winnej tłoczni (lenòs; Mt 21:33) oraz o „kadzi do winnej tłoczni” (hypolénion; Mk 12:1).

Jedna z odkrytych tłoczni ma 2,4 m długości, tyle samo szerokości i 38 cm głębokości. Jakieś 60 cm niżej znajduje się druga kadź, do której spływał sok; ma ona głębokość 90 cm, a jej brzegi mają kształt kwadratu o boku 1,2 m. W podobnej tłoczni winnej Gedeon młócił pszenicę (Sdz 6:11).

Owoce w tłoczni zazwyczaj rozgniatano bosymi nogami lub ciężkimi kamieniami. Zajmowało się tym od dwóch do siedmiu osób, a niekiedy nawet więcej. Dlatego godna uwagi jest wypowiedź Izajasza, że Jehowa będzie sam deptał w korycie winiarskim (Iz 63:3). Pracujący w tłoczni mogli się trzymać sznurów przymocowanych do poprzecznej belki znajdującej się nad ich głowami. Rozpryskująca się „krew winogron” plamiła ich szaty (Rdz 49:11; Iz 63:2). Była to ciężka, ale radosna praca, a wesołe okrzyki i śpiewy pomagały rytmicznie deptać owoce (Sdz 9:27; Jer 25:30; 48:33). W nagłówkach trzech psalmów (Ps 8, 81, 84) występuje wyrażenie „na gittit”, oddane w Septuagincie i Wulgacie przez „winna tłocznia”, więc przypuszczalnie były to pieśni związane z winobraniem.

Znaczenie przenośne. W wielu miejscach Biblii „winna tłocznia” ma znaczenie przenośne (Iz 63:2, 3; Lam 1:15). Gdy w dniu Jehowy na „nizinie rozstrzygnięcia” zgromadzą się tłumy, padnie rozkaz: „Zapuśćcie sierp, bo żniwo dojrzało. Przyjdźcie, zstąpcie, bo winna tłocznia jest już pełna. Kadzie tłoczni się przelewają; bo zło ich ogromne” (Jl 3:13, 14). W podobnej wizji Jan ujrzał, jak „winorośl ziemi” została wrzucona „do wielkiej winnej tłoczni gniewu Bożego”, gdzie ją deptano, „a z winnej tłoczni wyszła krew aż po uzdy koni”. Ową winną tłocznię „gniewu srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego” depcze Ten, którego nazwano „Wiernym i Prawdziwym” oraz „Słowem Boga” (Obj 14:19, 20; 19:11-16).

W Biblii mamy do czynienia z dwojakim tłumaczeniem. Może chodzić o przekładanie tekstu, utworu lub wypowiedzi ustnej z jednego języka na inny albo o wykładnię proroctw biblijnych, czyli objaśnianie sensu i wartości proroczych snów, wizji i orędzi pochodzących od Boga.

Tłumaczenie z jednego języka na drugi. Wskutek pomieszania języków podczas budowy wieży Babel ludzkość nagle stała się społecznością wielojęzyczną. W rezultacie pojawił się też nowy zawód — tłumacz (Rdz 11:1-9). Jakieś 500 lat później Józef, nie chcąc być rozpoznanym, posłużył się egipskim tłumaczem w rozmowie ze swymi braćmi, którzy mówili po hebrajsku (Rdz 42:23). W relacji z tego wydarzenia występuje forma hebrajskiego słowa lic („naigrawać się; szydzić”), oddana przez „tłumacz”. Ten sam wyraz bywa czasem oddawany przez „rzecznik”, gdy odnosi się do posła władającego obcym językiem, jak to było w wypadku „rzeczników książąt babilońskich”, wysłanych na rozmowy z królem Judy Ezechiaszem (2Kn 32:31).

Dar mówienia obcymi językami stanowił jeden z przejawów oddziaływania ducha świętego, którego Bóg wylał na wiernych uczniów Chrystusa w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. Wydarzenie to nie było jednak powtórzeniem tego, co się stało 22 wieki wcześniej na równinie Szinear. Wtedy pierwotny język zastąpiono nowym, tymczasem owi uczniowie nie zapomnieli mowy ojczystej, lecz zostali obdarzeni zdolnością opowiadania o „wspaniałych rzeczach Bożych” językami używanymi przez cudzoziemców (Dz 2:1-11). Oprócz umiejętności mówienia obcymi językami członkowie pierwszego zboru chrześcijańskiego otrzymali jeszcze inne cudowne dary, m.in. umiejętność tłumaczenia z jednego języka na drugi. Podano im również wskazówki co do korzystania z tego właśnie daru (1Ko 12:4-10, 27-30; 14:5, 13-28).

Najwspanialszą i największą pracą tłumaczeniową, mającą wielowiekową tradycję, jest przekładanie Biblii na kolejne języki. Obecnie Księga ta (lub jej fragmenty) jest dostępna w przeszło 2000 języków. Ale żaden z tych przekładów ani ich twórców nie był natchniony. Historia tłumaczenia Biblii sięga III w. p.n.e., kiedy to rozpoczęły się prace nad Septuagintą, przekładem Pism Hebrajskich i Aramejskich (wg obecnego podziału 39 ksiąg) na grekę koine, będącą podówczas językiem międzynarodowym.

Pisarze 27 ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich, które uzupełniają kanon biblijny, często cytowali z Pism Hebrajskich. Niekiedy nie tłumaczyli