Miasta Dawidowego. Arka została ‛wyprowadzona’ (dosł. ‛podniesiona’), z czego wynika, że teren świątyni (na górze Moria) był położony wyżej (1Kl 8:1). Kiedy Salomon ożenił się z córką faraona, sprowadził ją do Miasta Dawidowego (1Kl 3:1). Ale ponieważ było ono uważane za święte — ze względu na znajdującą się w nim Arkę Przymierza — król po jakimś czasie przeniósł żonę do nowo wybudowanej rezydencji (1Kl 9:24; 2Kn 8:11). Salomon przeprowadził w Mieście Dawidowym jeszcze inne prace budowlane, a Ezechiasz dokonał szeregu napraw przed spodziewanym najazdem Asyryjczyków pod wodzą Sancheriba (1Kl 11:27; 2Kn 32:5). Ezechiasz zmienił też bieg wód płynących ze źródła Gichon i doprowadził je do zach. części Miasta Dawidowego — najwyraźniej poprzez tunel wydrążony w skale między Gichonem a sadzawką Siloam, znajdującą się na pd.-zach. zboczu wzniesienia (2Kn 32:30). Po wsch. stronie, wzdłuż doliny Kidron, jego syn i następca, Manasses, zbudował mur zewnętrzny (2Kn 33:14).

Z powyższych wersetów wynika, że choć Jerozolima z biegiem czasu się rozbudowywała, Miasto Dawidowe pozostało jej odrębną dzielnicą. Tak było również po powrocie Żydów z niewoli babilońskiej, gdyż w opisie naprawy murów wymieniono niektóre charakterystyczne punkty Miasta Dawidowego (Neh 3:15, 16). „Schody Miasta Dawidowego” zapewne wiodły w dół z jego pd. krańca (Neh 12:37). Prowadzone tam wykopaliska odsłoniły fragmenty takich schodów i dzisiaj też w tym miejscu można zejść ze wzgórza po stopniach wykutych w skale.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich określenie „miasto Dawidowe” odnosi się do Betlejem, gdzie urodził się zarówno Dawid, jak i Jezus (Łk 2:4, 11; Jn 7:42; zob. JEROZOLIMA).

(„najgłębszy; najdalszy”).

1. Władca Eglonu, jednego z czterech niewielkich państw, które sprzymierzyły się z królem Jerozolimy przeciwko Gibeonowi, gdy jego mieszkańcy zawarli pokój z Jozuem (Joz 10:1-5). Poddanie się Gibeonitów Jozuemu wywołało strach, gdyż prawdopodobnie osłabiło powszechną koalicję antyizraelską (Joz 9:1, 2) i najwyraźniej umożliwiło Jozuemu swobodniejsze przemieszczanie się między pn. a pd. częścią Ziemi Obiecanej oraz stopniowy podbój kraju. Kiedy Gibeon został oblężony, wojska Jozuego przybyły na ratunek i wspomagane cudami, rozgromiły siły kananejskie, zmuszając Debira i pozostałych królów do ukrycia się w jaskini. Zostali oni tam uwięzieni do czasu egzekucji (Joz 10:6-27).

2. Kananejskie miasto królewskie (Joz 10:38, 39), znane także jako Kiriat-Sefer i Kiriat-Sanna (Joz 15:15, 49; Sdz 1:11). Leżało na terytorium Judy, ale przypadło Lewitom z rodziny Kehatytów (Joz 21:9, 15; 1Kn 6:54, 58).

Podbój Debiru podczas początkowej kampanii prowadzonej przez Jozuego najwyraźniej został opisany dwukrotnie. Pierwsza relacja wspomina jedynie o tym, że mieszkańców Debiru wydano na zagładę (Joz 10:38, 39). Druga, z Jozuego 11:21-23, najpewniej dotyczy tego samego wydarzenia (gdyż w 18 w. czytamy o ‛wielu dniach, w których Jozue toczył wojnę ze wszystkimi tymi królami’), ale dopowiada, że Jozue „wytracił Anakitów (...) z Debiru” i innych miast. Ta dodatkowa informacja mogła zostać podana w celu ukazania, iż nawet rośli Anakici, których przeszło 40 lat wcześniej izraelscy zwiadowcy tak bardzo się przestraszyli (Lb 13:28, 31-33; Pwt 9:2), wcale nie byli niezwyciężeni.

Jak się jednak wydaje, Anakici ponownie zajęli Debir; prawdopodobnie przybyli tam z wybrzeża filistyńskiego (Joz 11:22) w czasie, gdy Izraelici obozowali chwilowo w Gilgal lub walczyli na pn. (Joz 10:43 do 11:15). Choć podczas początkowych kampanii Jozuemu udało się pokonać zjednoczone siły wrogich Kananejczyków i w szybkim tempie zdobyć wszystkie główne warowne miasta, ten rodzaj wojny najwyraźniej nie pozwalał na umieszczenie w każdym z nich własnych oddziałów, by mogły ich bronić. Dlatego Debir znów trzeba było zdobywać — tym razem zrobił to Otniel, który odznaczył się w tej bitwie i otrzymał za żonę Achsę, córkę walecznego Kaleba (Joz 15:13-19; Sdz 1:11-15).

Trudno dokładnie określić, w którym momencie dziejów Izraela zdobyto Debir po raz drugi. Księga Sędziów rozpoczyna się słowami „po śmierci Jozuego”, a w dalszej części opisuje wyprawę Kaleba na Debir (Sdz 1:11-15). Zdaniem niektórych znaczy to, że plemię Judy zajęło Debir po śmierci Jozuego, a analogiczna relacja zawarta w Jozuego 15:13-19 została dołączona do tej księgi w późniejszym okresie. Z kolei inni uznają pierwszy werset Księgi Sędziów jedynie za formalne wprowadzenie, mające łączyć ją z Księgą Jozuego; argumentują, że Kaleb z pewnością nie zwlekałby z wypędzeniem Anakitów z obiecanej mu ziemi aż do śmierci Jozuego. Dlatego uważają, iż w Księdze Sędziów powtórzono relację z Księgi Jozuego.

Wśród biblistów panują różne poglądy na temat położenia Debiru w górzystym regionie Judy. W przeszłości identyfikowano go z Tall Bajt