wszystkim z przepychem i rozwiązłością, a grecki zwrot „żyć po koryncku” oznaczał „oddawać się rozpuście”. Taka zmysłowość wynikała z religii praktykowanej w Koryncie, a zwłaszcza z kultu Afrodyty (odpowiednik rzymskiej Wenus, fenickiej i kananejskiej Asztarte oraz babilońskiej Isztar). Poświęcona jej świątynia znajdowała się na szczycie Akrokoryntu, skalistego wzgórza wznoszącego się na wysokość 513 m ponad agorę (ILUSTRACJA, t. 2, s. 336). Paweł miał więc powody, by udzielić tamtejszym chrześcijanom dobitnych rad i ostrzeżeń w kwestii moralności (1Ko 6:9 do 7:11; 2Ko 12:21). W Koryncie były też świątynie wielu innych bogów i bogiń. W świątyni Asklepiosa, boga sztuki lekarskiej, archeolodzy znaleźli podobizny różnych ludzkich organów wykonane z terakoty w kolorze ciała. Były to dary ofiarne przedstawiające chorą część ciała (rękę, nogę, oko itd.) pozostawiane w świątyni przez wiernych.

Oprócz Greków, w Koryncie mieszkało sporo Rzymian, będących potomkami wcześniejszych kolonistów. Wielu tamtejszych chrześcijan nosiło łacińskie imiona, takie jak Justus, Tercjusz, Kwartus, Gajus, Kryspus, Fortunat i Achaik (Dz 18:7; Rz 16:22, 23; 1Ko 1:14; 16:17). Osiedliło się tam również sporo Żydów; mieli oni swoją synagogę, do której przychodzili nawet Grecy (Dz 18:4). Na obecność Żydów w Koryncie wskazuje grecka inskrypcja pochodząca z marmurowego nadproża, które znaleziono niedaleko bramy prowadzącej do Lechajonu. Inskrypcja zawiera słowa „[Syna]gogé Hebr[aíon]”, co znaczy „Synagoga Hebrajczyków”. Do tego miasta, będącego ośrodkiem rozrywki i igrzysk sportowych, nieustannie przybywali podróżni i kupcy. Niewątpliwie dzięki temu Koryntianie mieli bardziej otwarte umysły niż mieszkańcy większości innych miast, które odwiedzał apostoł, nie wyłączając Aten, ośrodka kultury greckiej. W pewnej wizji Paweł otrzymał zapewnienie, że w Koryncie jest jeszcze wiele właściwie usposobionych ludzi, i przez półtora roku pozostał w tym mieście, w którym Wschód spotykał się z Zachodem (Dz 18:9-11). Zapewne w tym okresie napisał dwa listy do Tesaloniczan.

Zbór chrześcijański. Gdy Paweł w końcu opuścił Korynt i wypłynął z portu w Kenchrach do Efezu w Azji Mniejszej, po drugiej stronie Morza Egejskiego, towarzyszyli mu współwyznawcy Akwilas i Pryscylla, z którymi współpracował przy wyrobie namiotów (Dz 18:18, 19). Dzieło Pawła w Koryncie kontynuował elokwentny Apollos, który podlewał zasiane tam ziarno (Dz 18:24-28; 19:1; 1Ko 3:6). Paweł odczuwał głęboką troskę o założony przez siebie zbór w Koryncie, toteż dwukrotnie posłał tam w swym imieniu Tytusa i napisał do tamtejszego zboru dwa dobitne listy (2Ko 7:6, 7, 13; 8:6, 16, 17; 12:17, 18). Chociaż nie udało mu się zatrzymać w Koryncie w drodze do Macedonii, jak planował (2Ko 1:15, 16, 23), spędził w Grecji trzy miesiące jakiś czas później, prawdopodobnie na przełomie 55 i 56 r. n.e.; odwiedził wtedy Korynt i napisał stamtąd list do Rzymian (Dz 20:2, 3; Rz 16:1, 23; 1Ko 1:14).

Dwa natchnione, kanoniczne listy napisane w I w. n.e. przez apostoła Pawła do chrześcijan w Grecji. Listy te w większości przekładów Chrześcijańskich Pism Greckich są umieszczane na siódmym i ósmym miejscu. Paweł sam przedstawia siebie jako pisarza obu listów i adresuje pierwszy do „zboru Bożego, który jest w Koryncie”, a drugi do „zboru Bożego, który jest w Koryncie, wraz ze wszystkimi świętymi w całej Achai” (1Ko 1:1, 2; 2Ko 1:1).

Nie ma żadnych poważnych argumentów podważających twierdzenie, że to Paweł napisał listy 1 i 2 do Koryntian. Oprócz świadectwa samego apostoła istnieją źródła zewnętrzne, potwierdzające, iż oba listy były powszechnie akceptowane i uznawane za autentyczne. Powoływali się na nie pisarze żyjący w wiekach od I do III, wskazując na Pawła jako ich autora. Ponadto tak zwany kanon Atanazego (367 n.e.) wśród „czternastu listów Pawła apostoła” wymienia „dwa do Koryntian”. Spis ten jest pierwszym katalogiem obejmującym te same księgi Chrześcijańskich Pism Greckich, które znamy obecnie, i wyprzedza o 30 lat katalog opublikowany w r. 397 przez synod z Kartaginy w Afryce.

Służba Pawła w Koryncie. Paweł przybył do Koryntu ok. r. 50. Początkowo w każdy sabat wygłaszał przemówienie w synagodze „i przekonywał Żydów oraz Greków” (Dz 18:1-4). Ale ponieważ w synagodze napotykał ostry sprzeciw i obelgi, zwrócił się do „ludzi z narodów”, czyli nie-Żydów mieszkających w Koryncie. Przeniósł swe spotkania do pewnego domu przy synagodze, po czym mnóstwo osób „uwierzyło i dało się ochrzcić”. Kiedy usłyszał od Pana w wizji: „Mam (...) wiele ludu w tym mieście”, pozostał tam przez rok i sześć miesięcy, „nauczając wśród nich słowa Bożego” (Dz 18:5-11). Skoro Paweł przyczynił się do powstania zboru chrześcijańskiego w Koryncie, mógł napisać tamtejszym braciom: „Choćbyście bowiem mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, na pewno nie macie wielu ojców; bo w Chrystusie Jezusie ja zostałem waszym ojcem przez dobrą nowinę” (1Ko 4:15).