Jezusa zanotowanych w Mateusza 26:39, 42 czy w Jana 17:1-26 ani modlitwy jego uczniów w Dziejach 4:24-30. Niemniej podane wyżej argumenty uzasadniają mówienie „amen” na koniec modlitwy, a wypowiedź Pawła z 1 Koryntian 14:16 jednoznacznie dowodzi, iż taki zwyczaj panował na zebraniach chrześcijańskich. Również z Objawienia 5:13, 14; 7:10-12 i 19:1-4 wynika, że istoty niebiańskie mówiły „Amen!” na potwierdzenie modlitwy lub uroczystych oświadczeń, wyrażając w ten sposób głębokie przekonanie, gorącą aprobatę i żywą nadzieję.

Półszlachetna odmiana krystalicznego kwarcu o barwie purpurowej lub fioletowej, stosowana w jubilerstwie. Występuje w postaci kryształów heksagonalnych, a swój kolor zawdzięcza domieszkom manganu lub żelaza. Jeden typ ametystu (zachodni) jest odmianą kwarcu, natomiast ametyst szlachetny (orientalny) to odmiana korundu lub szafiru. Nazwa „ametyst” pochodzi od greckiego słowa améthystos („chroniący przed upiciem się”), które występuje w Septuagincie w Wyjścia 28:19 i 39:12 jako odpowiednik hebrajskiego słowa ʼachlamáh.

Ametyst był trzecim kamieniem w trzecim rzędzie haftowanego „napierśnika sądu”, noszonego w Izraelu przez arcykapłana (Wj 28:2, 15, 19, 21; 39:12). W wizji „Nowej Jerozolimy” Jan ujrzał ametyst jako dwunasty fundament muru tego świętego miasta (Obj 21:2, 10, 19, 20).

(„wokół miasta”).

Miasto w Macedonii, położone ok. 5 km od Morza Egejskiego i portu Eion. Paweł przechodził przez Amfipolis podczas swej drugiej podróży misjonarskiej (Dz 17:1). Wybudowano je na wzgórzu, które z trzech stron (pn., zach. i pd.) opływa rzeka Strymon (dziś Struma), co niewątpliwie przyczyniło się do nadania miastu właśnie takiej nazwy. Leżało ono ok. 50 km na zach. pd. zach. od Filippi i dzięki temu, że znajdowało się przy słynnej rzymskiej Drodze Egnatyjskiej (Via Egnatia) oraz strzegło mostu na rzece Strymon, miało duże znaczenie strategiczne i handlowe. Zostało założone jako kolonia ateńska w V w. p.n.e., ale potem przeszło pod władzę Macedonii. Później kontrolę nad Amfipolis przejęli Rzymianie i ustanowili je stolicą okręgu zwanego Macedonią Pierwszą. Pozostałości miasta znajdują się obok współczesnej wioski, która także nosi nazwę Amfipolis (Amfipoli).

Zobacz LUD ZIEMI.

Zobacz AMON 3.

Ojciec proroka Jonasza; mieszkał w Gat-Chefer na terytorium Zebulona (2Kl 14:25; Jon 1:1).

(prawdopodobnie: „łokieć [miara długości]”).

Wzgórze „naprzeciw Giach, przy drodze na pustkowie Gibeonu”. Miejsce, gdzie Abner, wcześniej dowódca wojska Saula, teraz walczący dla Isz-Boszeta, syna i dziedzica Saula, po raz ostatni bronił się przez ścigającymi go wojskami Joaba i Abiszaja, które pokonały jego wojska w bitwie przy sadzawce gibeońskiej. Na wzgórzu tym Abner przekonał Joaba, by przestał go ścigać, toteż zaprzestano walk (2Sm 2:12-32). Amma prawdopodobnie leżała na wsch. od Gibeonu, ale nie wiadomo dokładnie, które z okolicznych wzgórz nosiło tę nazwę.

(„lud Boga”).

1. Syn Gemalliego z plemienia Dana, jeden z 12 zwiadowców wysłanych przez Mojżesza do ziemi Kanaan (Lb 13:12). Należał do dziesięciu tych, którzy ‛rozpuścili złą wieść’ o Ziemi Obiecanej; zginął wskutek plagi zesłanej przez Jehowę (Lb 14:36, 37).

2. Ojciec Machira z Lo-Debar, leżącego po wsch. stronie Jordanu. To w domu Machira mieszkał Mefiboszet, syn Jonatana, gdy Dawid zapragnął ‛okazać mu lojalną życzliwość’ (2Sm 9:4, 5, 7; 17:27).

3. Ojciec Batszeby, żony Uriasza odebranej mu przez Dawida (1Kn 3:5). W 2 Samuela 11:3 został nazwany Eliamem. Imię Eliam („Bóg ludu”) powstało przez przestawienie członów imienia Ammiel. Przypuszczalnie był on synem Achitofela Gilonity, królewskiego doradcy, który potem zdradził Dawida (2Sm 15:31; 23:34).

4. Lewita, szósty syn Obed-Edoma. Był jednym z odźwiernych odpowiedzialnych za magazyny domu Jehowy w czasach Dawida (1Kn 26:4, 5, 12-15).

(„mój lud jest dostojeństwem”).

1. Efraimita, ojciec Eliszamy, będącego naczelnikiem plemienia Efraima w drugim roku po wyjściu Izraelitów z Egiptu (1512 p.n.e.) (Lb 1:10; 2:18). Przodek Jozuego (Jehoszui) (1Kn 7:26, 27).

2. Symeonita, ojciec Szemuela — naczelnika plemienia Symeona, jednego z mężów wyznaczonych do podzielenia Kanaanu między plemiona izraelskie (ok. 1467 p.n.e.) (Lb 34:20).

3. Członek plemienia Naftalego; jego syn Pedahel należał do naczelników, którym krótko przed śmiercią Mojżesza polecono podzielić ziemię kananejską między poszczególne plemiona Izraelitów (Lb 34:28).