tych ludzi — podobnie jak Eliasz, który zapowiedział trzyipółletnią suszę w Izraelu z powodu kultu Baala, krzewionego przez króla Achaba i jego żonę Jezebel (1Kl 17:1 do 18:45; Łk 4:25, 26; Jak 5:17, 18).

(„wiedza Boża; Bóg wie”).

Mężczyzna, którego syn Eliasaf był naczelnikiem plemienia Gada w czasie wędrówki Izraelitów po pustkowiu (Lb 1:14; 7:42, 47; 10:20). W tekście masoreckim i w syryjskiej Peszitcie w Liczb 2:14 został nazwany Reuelem. Może to być błąd pisarski, ponieważ hebrajskie odpowiedniki liter „D” i „R” są bardzo podobne, a formę Deuel w Liczb 2:14 można znaleźć w Pięcioksięgu samarytańskim, w łacińskiej Wulgacie i w przeszło 100 hebrajskich manuskryptach.

Imię nadane Szatanowi jako największemu oszczercy, który wysuwa fałszywe zarzuty przeciw Jehowie, Jego słowu i Jego świętemu imieniu. Grecki wyraz diábolos znaczy właśnie „oszczerca” (por. Łk 16:1, gdzie występuje pokrewny czasownik diabállo; zob. SZATAN).

Diabeł od stuleci pokazuje, że jest najzacieklejszym przeciwnikiem zarówno Boga, jak i człowieka. To on toczył spór z Michałem o ciało Mojżesza (Judy 9); dowiódł, że jest zdolny usidlić innych (1Tm 3:7; 2Tm 2:26); posługiwał się niczym swoimi synami takimi ludźmi, jak obłudni przywódcy religijni, Judasz Iskariot czy Bar-Jezus (Jn 8:44; 13:2; Dz 13:6, 10); zadawał cierpienia, wobec których lekarze byli bezradni (Dz 10:38); doprowadzał też do uwięzienia prawych sług Bożych (Obj 2:10), a nawet miał „środki do powodowania śmierci” (Heb 2:14). Chrześcijan ostrzeżono, by nie trwali w gniewie, bo w ten sposób ‛zostawialiby miejsce Diabłu’ (Ef 4:27). Piotr podkreślił: „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1Pt 5:8).

Występujące w greckim tekście Biblii słowo diábolos nie zawsze odnosi się do Szatana. W takich miejscach słusznie przetłumaczono je na „oszczerca”. Na przykład Jezus powiedział do 12 apostołów, mając na myśli Judasza: „Jeden z was jest oszczercą” (Jn 6:70). Kobiety w zborze ostrzeżono przed rzucaniem oszczerstw (1Tm 3:11; Tyt 2:3), a zapowiadając oznaki „dni ostatnich”, wspomniano, że „ludzie będą (...) oszczercami” (2Tm 3:1-5).

Prawo Jehowy dane narodowi izraelskiemu zabraniało rzucania oszczerstw (Kpł 19:16). Praktykę tę wielokrotnie potępiono w całej Biblii (2Sm 19:27; Ps 15:3; 101:5; Prz 11:13; 20:19; 30:10; Jer 6:28; 9:4).

Zobacz KORONA.

Błyszczący kamień szlachetny, najtwardszy z dotychczas odkrytych w przyrodzie minerałów i zarazem jeden z najcenniejszych klejnotów. Chociaż na ogół diamenty są bezbarwne, niektóre mają takie odcienie, jak: żółty, zielony, czerwony, brązowy, niebieski lub czarny. Większość nieoszlifowanych diamentów to ośmiościenne przezroczyste albo przeświecające kryształy, zbudowane z niemal czystego węgla. Uważa się, że diamenty powstały dawno temu, gdy istniejący w głębi ziemi pierwiastek węgiel poddany był działaniu wielkiego ciśnienia i wysokiej temperatury. W starożytności diamenty znajdowano głównie w korytach rzek, natomiast obecnie najczęściej wydobywa się je z głęboko położonych pokładów skalnych.

Hebrajski wyraz szamír (przetłumaczony w NŚ po jednym razie na „diament”, „diamentowy” i na „szmergiel”) najwyraźniej jest spokrewniony z akadyjskim aszmur; tak właśnie nazywano szmergiel, czyli osełkę korundową. Niektórzy uważają, że szamír mógł oznaczać jakiś bardzo twardy minerał, po grecku określany ogólnie słowem adámas („niepokonany”; z niego wywodzi się polska nazwa „diament”). Odnoszono je do diamentu lub do innych nadzwyczaj twardych materiałów, np. do korundu.

Jehowa, nawiązując do używania diamentów w celu wypisania lub wyrycia czegoś na twardej powierzchni, oświadczył: „Grzech Judy jest zapisany żelaznym rylcem. Diamentowym ostrzem jest wyryty na tablicy ich serca i na rogach ich ołtarzy” (Jer 17:1, 2). Dom Izraela również był uparty i miał zatwardziałe serca. Dlatego Jehowa powiedział do Ezechiela: „Oto uczyniłem twe oblicze dokładnie tak twardym, jak ich oblicza, a twe czoło dokładnie tak twardym, jak ich czoła. Uczyniłem twe czoło jak diament — twardszym niż krzemień” (Eze 3:7-9). Także ze względu na upór Żydów Bóg oznajmił przez Zachariasza: „Serce swe (...) uczynili podobnym do szmergla [hebr. szamír], by nie usłuchać prawa oraz słów, które Jehowa Zastępów posłał swoim duchem za pośrednictwem dawniejszych proroków” (Za 7:12; zob. KLEJNOTY, DROGOCENNE KAMIENIE).

Miejsce wymienione przez Ezechiela (Eze 6:14) w proroctwie Jehowy dotyczącym spustoszenia nadciągającego na ziemię izraelską jako odpłata za praktykowane tam bałwochwalstwo. Nie jest znana żadna starożytna miejscowość o tej nazwie i dlatego obecnie większość uczonych uważa, że słowo „Dibla” pojawiło się w wyniku błędu przepisywaczy