W tekście hebrajskim literą tą rozpoczyna się osiem kolejnych wersetów Psalmu 119:161-168.

Kraina, z której w wyznaczonym czasie mieli przybyć rozproszeni Izraelici, by ponownie zamieszkać w ojczystym kraju i przywrócić go do poprzedniego stanu (Iz 49:12). W tym samym wersecie wspomniano o północy i o zachodzie, co sugeruje, że ziemia Sinim leżała na południe lub na wschód od Izraela. W greckiej Septuagincie zamiast „Sinim” użyto określenia „ziemia Persów”, które mogło obejmować Elam, zwany w języku staroakadyjskim Si-nim (por. Iz 11:11). Natomiast w targumach i w łacińskiej Wulgacie mowa w tym miejscu o „[ziemi] na południu”. Niektórzy uczeni uważają, że może chodzić o Syene (Eze 30:6) na południowym krańcu Egiptu. Nie wiadomo jednak, gdzie dokładnie leżało Sinim.

Siedzenie dla jeźdźca nakładane na grzbiet zwierzęcia. Biblia często wspomina o siodłaniu osłów (Rdz 22:3; Lb 22:21; 2Sm 17:23; 19:26; 1Kl 2:40; 13:13, 27; 2Kl 4:24), choć nie podaje, jak wyglądały owe siodła. Na podstawie starożytnych wizerunków można przypuszczać, że początkowo siodłem był po prostu kawałek tkaniny lub skóry, którym wyściełano grzbiet konia. Hebrajski odpowiednik czasownika „siodłać” przede wszystkim znaczy „wiązać”, z czego wynika, że siodła przywiązywano do zwierząt. Pewna starożytna płaskorzeźba ukazuje dromadera z siodłem przypominającym pudło. Trudno powiedzieć coś więcej o „kobiecym koszu przy siodle wielbłąda”, wspomnianym w Rodzaju 31:34. Hebrajskie wyrażenie kar haggamál bywa na ogół tłumaczone na „siodło wielbłąda” (Bp, BT) lub „siodło wielbłądzie” (Bw).

Według Prawa Mojżeszowego każdy, kto dotknął siodła, na którym jechał ktoś mający wyciek, stawał się tak samo nieczysty, jak ten, kto dotknął przedmiotu, na którym siedziała kobieta w czasie menstruacji (Kpł 15:9, 19-23).

W Piśmie Świętym słowo to odnosi się zarówno do siostry rodzonej, jak i przyrodniej, czyli mającej wspólnego z kimś ojca i inną matkę (Rdz 34:1, 27; 1Kn 3:1-9) lub wspólną matkę, lecz innego ojca, jak w wypadku przyrodnich sióstr Jezusa (Mt 13:55, 56; Mk 6:3).

Ponieważ cała ludzkość wywodzi się od Adama i Ewy, ich synowie musieli się ożenić ze swoimi siostrami (Rdz 3:20; 5:4). Ewa, żona Adama, jako ‛kość z jego kości i ciało z jego ciała’ była z nim spokrewniona nawet bliżej niż siostra (Rdz 2:22-24). Małżeństwa z siostrą czy siostrą przyrodnią nie uważano wtedy za niewłaściwe. Biblia donosi, że po upływie z górą 2000 lat Abraham ożenił się ze swą przyrodnią siostrą Sarą (Rdz 20:2, 12). Jednak jakieś 430 lat później w Prawie Mojżeszowym zabroniono takich związków, uznając je za kazirodcze (Kpł 18:9, 11; 20:17). Niewątpliwie w miarę oddalania się rodzaju ludzkiego od pierwotnej doskonałości małżeństwa między bliskimi krewnymi miałyby zgubne skutki.

Słowo „siostra” jest używane w Biblii również w szerszym znaczeniu, np. w stosunku do kobiet z tego samego narodu (Lb 25:17, 18). Do sióstr przyrównano też narody lub miasta, które były ze sobą w jakiś sposób powiązane lub podobnie postępowały (Jer 3:7-10; Eze 16:46, 48, 49, 55; 23:32, 33).

Hebrajski wyraz oznaczający „siostrę” (ʼachòt) występuje w opisie przybytku oraz w wizji Ezechiela, gdzie mowa o połączeniu ze sobą jednakowych przedmiotów. W polskim przekładzie został oddany słowem „drugi” lub za pomocą zaimków zwrotnych „siebie” i „się” (Wj 26:3, 5, 6, 17; Eze 1:9, 23; 3:13).

W zborze chrześcijańskim. Jezus uczył, że więzi duchowe są nawet ważniejsze od rodzinnych. Kobiety wykonujące wolę jego Ojca uważał za siostry bliższe mu niż rzeczywiste krewne (Mt 12:50; Mk 3:34, 35). Jeśli ze względu na Królestwo Boże ktoś w razie potrzeby jest gotów opuścić swoją rodzinę, to już teraz otrzyma „stokrotnie” więcej „sióstr” i innych bliskich, a w przyszłości — „życie wieczne” (Mt 19:29; Mk 10:29, 30; Łk 14:26). Właśnie z powodu tych duchowych więzów kobiety w zborze chrześcijańskim nazywane są siostrami (Rz 16:1; 1Ko 7:15; 9:5; Jak 2:15).

Znaczenie przenośne. Podkreślając ważność przestrzegania przykazań Jehowy, król Salomon zachęcał, byśmy niejako nawiązali z mądrością bliską więź: „Powiedz do mądrości: ‚Tyś moją siostrą’; i obyś zrozumienie nazwał ‚krewną’” (Prz 7:4).

Inne imię Safa z rodu Refaitów, zabitego przez Sibbechaja (2Sm 21:18; 1Kn 20:4).

Przy cysternie Sira posłańcy Joaba zawrócili Abnera do Hebronu, gdzie następnie został zamordowany (2Sm 3:26, 27). Sira to być może ʽAjn Sara — źródło czy studnia znajdująca się ok. 2,5 km na pn. zach. od Hebronu. Flawiusz podaje, że Sira — którą nazywa Beserą — była oddalona od Hebronu o 20 stadiów (ok. 4 km) (Dawne dzieje Izraela, VII, I, 5).