ołtarza całopalnego i innych sprzętów (dla każdego przedmiotu określono rodzaj tkaniny, którą należało go przykryć) (Lb 4:4-14).

Inne zastosowania. Nowo narodzone dzieci zawijano w płócienne pasy (Łk 2:7). Wśród Żydów panował też zwyczaj, by przed pogrzebem ciało zmarłego wraz z wonnościami owijać w bandaże z czystej tkaniny lnianej (nie było to balsamowanie praktykowane w Egipcie) (Mt 27:59; Jn 19:40). Po zmartwychwstaniu Jezusa Jan i Piotr znaleźli w jego grobie bandaże i oddzielnie zwiniętą chustę, „która była na jego głowie” (Jn 20:5-7). Gdy wskrzeszony Łazarz wyszedł z grobowca, twarz miał wciąż owiniętą chustą; najwyraźniej był to długi kawałek tkaniny lnianej (Jn 11:44).

Czasami w chustę zawijano pieniądze. W przypowieści Jezusa niegodziwy niewolnik zamiast pomnożyć minę, przechował ją w chuście (Łk 19:20). Pieniądze często przenoszono w obszernych fałdach szat i zapewne wtedy też zawiązywano je w taką chustę.

Prawo Boże dane Izraelitom zawierało następujący zakaz: „Nie wolno ci nosić mieszanej tkaniny z wełny i lnu” (Pwt 22:11; zob. też Kpł 19:19). W związku z tym w dziele Encyclopaedia Judaica (Jerozolima 1973, t. 14, szp. 1213) napisano: „Zakaz dotyczący (...) [szaʽatnéz, „szaty z dwóch rodzajów włókna”, NŚ] nie odnosi się do ubrań kapłanów. Z Wyjścia 28:6, 8, 15 i 39:29 wynika, że różne elementy stroju kapłana należało wykonać z lnu tkanego z barwioną wełną. (...) Sugeruje to, iż taka mieszana tkanina została zastrzeżona wyłącznie do świętego użytku”.

Znaczenie przenośne. Biała tkanina lniana, ze względu na swą czystość, bywa w Biblii symbolem prawości. Z delikatnego białego lnu były wykonane te elementy ubioru arcykapłana i kapłanów, które dotykały bezpośrednio ciała, czyli bielizna dolna, długie szaty i nakrycia głowy (w przypadku arcykapłana — zawój) (Wj 28:39-42; por. Hi 29:14). Oblubienica Baranka jest przyobleczona w jasny, czysty, delikatny len, gdyż „delikatny len przedstawia prawe czyny świętych” (Obj 19:8). W biały, czysty, delikatny len są też odziane niebiańskie wojska podążające za Jezusem Chrystusem (Obj 19:14). Babilon Wielki otacza się zbytkiem, kupując m.in. delikatny len, oraz stwarza pozory prawości, gdyż ‛odziewa się w delikatny len’, choć jednocześnie dopuszcza się rozpusty (Obj 18:3, 12, 16; zob. BAWEŁNA; UBIÓR).

Biblia wspomina o niciach i tkaninach wykonanych z lnu (Wj 25:4; Sdz 15:14). Hebrajczycy na ogół chodzili w szatach wełnianych lub lnianych (Kpł 13:47; Prz 31:13, 22; Oz 2:5, 9). Tylko kapłani mogli nosić szaty z mieszanej tkaniny z wełny i lnu (Pwt 22:11). Poza tym len służył do wyrobu pasów (Jer 13:1) i żagli (Eze 27:7). Izraelici sami wytwarzali tkaniny lniane, ale niekiedy importowali je z Egiptu (Prz 7:16).

Tkaniny lniane różniły się jakością, na co wskazują używane w Biblii wyrażenia „delikatny len” i „delikatna tkanina” (Eze 16:10; 27:16). Ludzie bogaci, królowie i osoby na wysokich stanowiskach ubierały się w len najwyższej jakości (Rdz 41:42; 1Kn 15:27; Est 8:15; Łk 16:19). Zamożny Józef z Arymatei owinął ciało Jezusa w „czystą, delikatną tkaninę lnianą” (Mt 27:57-59).

Dziesięć płócien namiotowych przybytku, zasłonę oddzielającą Miejsce Święte od Najświętszego, kotarę wiszącą u wejścia do przybytku, zasłony dookoła dziedzińca oraz kotarę bramy dziedzińca wykonano z delikatnego lnu, który uprzędły Izraelitki (Wj 35:25; 36:8, 35, 37; 38:16, 18). Z „delikatnego skręcanego lnu” zrobiono również przepaskę, efod i napierśnik arcykapłana (Wj 39:2, 3, 5, 8), a z „delikatnego lnu” długie szaty kapłanów (Wj 39:27-29). Wydaje się, że zasłony przybytku oraz szaty przeznaczone do służby w nim wykonano głównie z lnu, natomiast barwioną wełnę i złoto wykorzystano do ozdobnych haftów (Wj 35:35; 38:23).

Znaczenie przenośne. Babilon Wielki ukazano jako kobietę odzianą w „delikatny len, purpurę i szkarłat”, symbolizujące życie w zbytku (Obj 18:16). Natomiast w wypadku oblubienicy Chrystusa wyraźnie powiedziano, iż delikatny len, w który jest ubrana, przedstawia „prawe czyny świętych”. Podobnie niebiańskie wojska są w wizji odziane w „biały, czysty, delikatny len”, co oznacza, że ‛prowadzą wojnę w prawości’ (Obj 19:8, 11, 14; zob. też Dn 10:5; Obj 15:6; LEN).

Urządzenie do wyciskania soków z owoców. Ponieważ zbiór oliwek zaczynał się po winobraniu, te same tłocznie często wykorzystywano zarówno do uzyskania soku z winogron, jak i oliwy z oliwek, choć istniały też specjalne prasy filarowe służące tylko do tłoczenia oliwy.

Tłocznia składała się zwykle z dwóch płytkich zbiorników wykutych w skale wapiennej na różnej wysokości i połączonych kanalikiem (Lb 18:27, 30; 2Kl 6:27). Owoce deptano albo ugniatano w wyższym zbiorniku (gat; Neh 13:15), a oliwa lub sok z winogron spływał do położonej niżej