Przecinanie ścięgien zwierzętom. Przecięcie ścięgien tylnych nóg okaleczało zwierzę, wskutek czego przestawało ono nadawać się do pracy lub walki. Synowie Jakuba Symeon i Lewi samowolnie poprzecinali ścięgna bykom, zapewne gdy wywierali pomstę na Chiwwitach z Szechem (Rdz 49:5, 6). W czasie wojen Izraelici przecinali ścięgna koni swych wrogów; pewnego razu Jozue uczynił tak na wyraźne polecenie Jehowy (Joz 11:6, 9; 2Sm 8:3, 4; 1Kn 18:3, 4). Była to najprostsza metoda wyeliminowania koni z walki. Oczywiście później Izraelici zabijali okaleczone zwierzęta, a rydwany wojenne niszczyli. Dzięki temu, że nie przywłaszczali sobie koni nieprzyjaciół ani nie używali ich do walki, byli zabezpieczeni przed pokładaniem ufności w rumakach zamiast w Jehowie (por. Pwt 17:16; Iz 31:1, 3).

Znaczenie przenośne. O Izraelitach powiedziano przenośnie, że mają szyję jak „ścięgno żelazne”, co oznaczało, iż są ludem krnąbrnym, upartym, o sztywnym karku (Iz 48:4; por. Wj 32:9). Duchowe ożywienie, jakie Bóg miał zapewnić swemu ludowi, zilustrowano opisem zebrania kości oraz pokrycia ich ciałem i ścięgnami (Eze 37:6-8).

(hebr. chòled).

Gryzoń osiągający długość 15-30 cm. Ślepiec z gatunku Spalax ehrenbergi to zwierzę o miękkim, gęstym futerku i krótkich nogach, bez ogona i szyi; na ogół w kolorze szarobrunatnym. Głowę można rozpoznać po pozbawionym futra pyszczku i dwóch parach dużych, wystających zębów. Według Prawa ślepiec był nieczysty i nie nadawał się do jedzenia (Kpł 11:29).

Chociaż niektóre przekłady tłumaczą słowo chòled na „łasica” (Bg, Wk), wiele wskazuje na to, że chodzi raczej o ślepca. W języku arabskim, który jest spokrewniony z hebrajskim, bardzo podobne słowo chuld znaczy „ślepiec”. Poza tym określenie chòled może mieć związek z pochodzącym z późniejszych czasów hebrajskim odpowiednikiem słowa „kopać” lub „wydrążać”, co by harmonizowało z charakterystycznym zachowaniem ślepca.

Ślepce żyją w koloniach pod ziemią, gdzie budują komory gniazdowe i duże komory z zapasami pokarmu. Żywią się roślinami, głównie korzeniami i bulwami. Tym różnią się od kretów, które jedzą owady oraz dżdżownice i raczej nie występują na terenie Palestyny.

Hebrajski wyraz ʽiwwér i grecki tyflòs, oznaczające kogoś ślepego, mogą być używane zarówno w sensie dosłownym, jak i przenośnym (Pwt 27:18; Iz 56:10; Mt 15:30; 23:16).

Wydaje się, że w starożytności na Bliskim Wschodzie ślepota występowała powszechnie. Często wspomina o niej nie tylko Biblia, ale też źródła świeckie (np. pochodzący z Egiptu papirus Ebersa), które opisują różne jej rodzaje oraz symptomy, zawierają receptury płynów do przemywania oczu oraz wymieniają rozmaite przyrządy chirurgiczne. Obowiązujące w Izraelu prawo dokładnej odpłaty, nakazujące dać duszę za duszę, oko za oko, ząb za ząb, rękę za rękę i nogę za nogę, kładło nacisk na świętość życia i wyraźnie uzmysławiało Izraelitom, że muszą zachowywać wyjątkową ostrożność, by nikomu nie wyrządzić krzywdy. Poza tym podkreślało konieczność składania prawdziwych i dokładnych zeznań, gdyż fałszywy świadek miał ponieść taką karę, jaką chciałby ściągnąć na niewinną osobę (Wj 21:23, 24; Kpł 24:19, 20; Pwt 19:18-21). Chociaż komuś, kto wybił oko swemu niewolnikowi, nie wyłupywano za to oka, to jednak poszkodowany odzyskiwał wolność (Wj 21:26). Pan mógł więc obciążać niewolnika pracą, a także go wychłostać za niesubordynację, ale wspomniane prawo przypominało mu, żeby nie był nadmiernie surowy.

Asyryjczycy i Babilończycy mieli zwyczaj oślepiania wrogów pokonanych na wojnie. Filistyni oślepili Samsona, a Nebukadneccar — króla Sedekiasza (Sdz 16:21; 2Kl 25:7; Jer 39:7). Nachasz, król Ammonitów, powiedział, że zawrze pokój z mieszkańcami Jabesz w Gileadzie ‛pod tym warunkiem, że każdemu z nich wyłupi prawe oko i tak okryje hańbą całego Izraela’ (1Sm 11:2; zob. NACHASZ 1).

Biblia wspomina o kilku niewidomych, których oczy nie były dotknięte chorobą, lecz „zamglone”, ‛osłabłe’ bądź ‛zastygłe’ ze starości. Należał do nich Izaak, który właśnie dlatego dał się skłonić do udzielenia błogosławieństwa zasługującemu na nie Jakubowi. Arcykapłan Heli zaczął tracić wzrok jakiś czas przed śmiercią, która nastąpiła, gdy miał 98 lat. Ociemniałego proroka Achijasza chciała przechytrzyć żona Jeroboama, ale Jehowa udaremnił jej zamiar (Rdz 27:1; 1Sm 3:2; 4:14-18; 1Kl 14:4, 5). Natomiast o 120-letnim Mojżeszu powiedziano, że „jego oko się nie zamgliło” (Pwt 34:7).

Jehowa, który stworzył oko, potrafi sprowadzić na człowieka ślepotę (Wj 4:11). Ostrzegł Izraelitów, że jeśli odrzucą Jego ustawy i pogwałcą Jego przymierze, dotknie ich trawiącą gorączką i ‛sprawi, że przygasną ich oczy’ (Kpł 26:15, 16; Pwt 28:28). Ślepotą zostali porażeni niegodziwi mężczyźni z Sodomy i czarnoksiężnik Elimas (Rdz 19:11; Dz 13:11). Saul z Tarsu oślepł od jasnego światła, kiedy Jezus ukazał się mu „jak gdyby przedwcześnie urodzonemu”. Potem jednak Ananiasz